سازمان اطلاعات اردن در ترور الزرقاوی نقش داشت. اما آن ضربه نهایی از سوی آمریکا بود. زرقاوی برای آبروی بین المللی اردن یک لکه سیاه بود. چون روزنامه های جهانی به او صفت تروریسم اردنی داده بودند. این مساله ملک عبدالله دوم را به شدت عصبانی می کرد. می گفت ما باید با هم کار کنیم تا این لکه ننگ را از دامن اردن و اعراب پاک کنیم. به لحاظ شخصی این برای ملک عبدالله خیلی دردناک بود. پیش از کشتن زرقاوی اردنی ها به کمک نیروهای آمریکایی یکی از افراد گروه زرقاوی را در داخل عراق دستگیر کرده و بعد به اردن منتقل کردند. به نظرم این فرد یکی از سرنخ هایی بود که آنها را به زرقاوی رساند.

یک بار ما در کنفرانس فوق العاده کشورهای عرب در مکه شرکت کرده بودیم. رییس جمهور طالبانی دستش را بلند کرد تا صحبت کند و بگوید که دولت عراق مبلغ 10 میلیون دلار به دولت فلسطین کمک خواهد کرد. من داشتم موضوع را پیگیری می کردم تا بعد از طرح آن در هیات وزیران مراحل اجرایی اش را طی کند و این تاخیر تقریبا یک سال طول می کشید.

وقتی ریاست کنفرانس اعراب با ما بود مالکی از من پرسید: ریاست این کنفرانس فقط یک لقب بدون درآمدهای مالی است؟ به او گفتم ریاست کنفرانس «بی هیچ چی» هم نیست. بلکه شما باید به وعده هایی که دادید عمل کنید. به او گفتم ما روسا و مقامات مسوول از همه دولت های عربی را جمع کردیم و شما به همه آنها از جمله فلسطینی ها وعده کمک دادید. چون آنها وضعیت مالی خوبی ندارند. ما تعهدات و تصمیم هایی داریم که شما گفتید آنها را اجرا می کنید، اما نکردید. شما به مقامات جدید در کشورهای بهار عربی ازجمله تونس و لیبی قول دادید زندانیانی را که در عراق دارند آزاد کنید؛ زندانیانی که به اتهام های غیرقانونی ازجمله تروریسم به اسارت افتاده اند. شما گفتید اگر هم آزاد نشوند احکام سبک تری برای آنها در نظر گرفته خواهد شد. به مقامات سومالی وعده دادید اسلحه در اختیار نیروهای امنیت داخلی این کشور بگذارید اما نگذاشتید. به مقامات جزایر کومور قول دادید در آنجا پروژه هایی را اجرا کنید و نکردید. به مقامات جیبوتی هم وعده هایی داده اید.