بومی سازی علوم انسانی و تبعات و پیامدهای مترتب بر آن، از دیرباز تا کنون محل مباحثه و مناقشه میان متولیان فرهنگ و دانش ایران اسلامی بوده است و شخصیت های حقیقی و حقوقی کشور نیز به فراخور و فراخنای فکری خویش در این باب داد سخن سر داده اند و قلم بر کاغذ چرخانده اند. حال سوالی که در این میان در اذهان متفکران و ناظران آگاه به مسائل کشور نقش می بندد این است که چه ضرورت و نیاز مبرم و جدی ای، موجد و موجب این امر شده است که نظریه بومی سازی علوم انسانی در مرکز توجهات مسوولین کشوری و لشکری نظام اسلامی قرار گیرد؟ پاسخ به این سوال مهم و استراتژیک، زمانی اهمیتی دو چندان و مضاعف پیدا می کند که این نکته کلیدی