تازه ترین موج حمله رژیم صهیونیستی به نوار غزه، کشته و زخمی شدن صدهانفر و مرگ 19 کودک را به همراه داشته، آن هم درست در روزهایی که اهالی ادبیات کودک در ایران، در حال برگزاری روز ملی ادبیات کودک بودند. مقایسه غم انگیزی است میان کودکان ایران و کودکانی که این روزها هدف بمباران های کور و تمامیت خواه اسراییلی ها قرار گرفته اند.

یادم می آید 10سال پیش در نخستین جشنواره بین المللی ادبیات کودکان که در کرمان برگزار شد، میزبان خانم سونیا نمر بودیم؛ نویسنده ای فلسطینی که در غزه زندگی می کند. ایشان در آن جشنواره در سخنرانی کوتاهی گفت که دوست ندارد کودکانش بیگناه بمیرند و دوست ندارد آنها بزرگ شوند و قهرمان شوند، بلکه دوست دارد کودکان او و کودکان غزه، درست مثل کودکان تمام دنیا، از حقوق کودکان بهره مند باشند؛ بازی کنند، کتاب بخوانند و در آرامش زندگی کنند.

وحشتناک است وقتی که جنگ به سراغ کودکان می رود و حق زندگی را اینچنین از آنها سلب می کند. در برابر این رفتار وحشیانه و غیرانسانی تنها کاری که از دست ما برمی آید، شکایت به مجامع جهانی است؛ اگرچه می دانیم، این مجمع ها و نهادها نیز نسبت به کشتار کودکان غزه بی تفاوت هستند.

این روزها که جنگ آتش اش را در عراق و غزه گسترده کرده، دفاع از حقوق کودکان چه عرب باشند، چه عراقی و چه فلسطینی، مهم ترین وظیفه ماست اما تنها راه ما که شکایت به مجامع بین المللی و پیگیری حقوقی است شاید چندان امیدبخش نباشد. راه دیگر هم در این میان هست و آن توصیه به مقاومت است؛ ما هشت سال مقاومت کردیم و در نهایت توانستیم جنگی را که به ما تحمیل شده بود، با پیروزی به پایان برسانیم و شاید راهی که امروز پیش پای غزه باشد، تنها در همین مقاومت خلاصه شود.