حتما باورتان نمی شود اما یک ماه پیش من با آمبولانسم داشتم حوالی فرودگاه مهرآباد، درست لحظه سقوط هواپیمای «ایران 140»، پرسه می زدم و تا الان به کسی نگفتم که همان موقع یک چیزی تالاپ خورد توی سقف آمبولانس و آن چیز، چیزی نبود جز جعبه سیاه هواپیما. دیروز «ایسنا» گزارش داده «یک ماه پس از سقوط هواپیما، جعبه سیاه بازخوانی شده و مسوول حادثه هنوز مشخص نیست.» اما من به شما می گویم که جعبه سیاه هواپیما دست من است و من همان روز چنگال انداختم گل قفلش و درش را باز کردم. الان هم محتوای جعبه سیاه را منتشر می کنم تا شرمنده تاریخ و بچه ها نباشم.

- خلبان: ترمزش چرا نمی گیره؟

کمک خلبان: اصلاترمز نداره بگیره کاپیتان.

میهماندار: کپتان کپتان... یک کاری بکنید... ما داریم پهن زمین می شویم...

خلبان: شلوغش نکن. کارخانه گفته بود هواپیمای «پهن پیکر» تولید می کند، منظورشان همین بوده دیگر... که پیکر ما تا دودقیقه دیگر پهن زمین بشود.

کمک خلبان: کاپیتان... هواپیما را بکش این ور... یک برج سر راهمان است...

خلبان: شوخی نکن... توی نقشه که چیزی نیست... این نقشه دیشب بازآوری و به روز شده... اوه اوه... خدای من... این ساختمان بلند چیست سر راهمان؟ یعنی از دیشب تا حالاشهرداری چطوری تراکم فروخته که یک شبه این منار را هوا کردند؟

کمک خلبان: مهندس جان، به نظرت برنگردیم، قطعه مطعه عوض کنیم؟ انگار موتور هواپیما خوب کار نمی کند؟

مهندس پرواز: برگردیم قطعه عوض کنیم؟ نه بابا... سر راه یک آپاراتی نگه دار، می پرم پایین لوازم یدکی پیکان می گیرم خودم عوض می کنم.

خلبان: مهندس جان، مگر لوازم پیکان به این هواپیما می خورد؟ مهندس پرواز: گلم، لوازم یدکی پیکان به هر چیز ساخت داخلی می خورد. میهماندار: کپتان... کپتان... کپتان بیا یک عکس سلفی بگیریم... بیایید...

مسافر 1: ببین چرا توی کابین خلبان شلوغ است؟

مسافر 2: هه هه... چقدر بامزه... خلبان و کمک خلبان و مهندس پرواز و میهماندارها دارند با هم عکس سلفی می گیر... (صدای برخورد هواپیما با برج، صدای برخورد جعبه سیاه با سقف آمبولانس، صدای آخ آمبولانس چی.)