در تاریخ فلسفه، فیلسوفان سه مرحلۀ حرکتی داشتند. در مرحلۀ اول، وجودشناسی برایشان محور بود و می خواستند ببینند واقعیت جهان چیست. در این دوره، مسئلۀ اصلی، جهان خارج است که اصطلاحا وجودشناسی یا «آنتولوژی» نامیده می شود. پس از قرن هفدهم، معرفت شناسی و شناخت شناسی محور شد و ناگهان این سوال برایشان پیش آمد که چقدر می توان به ذهن و شناخت توجه داشت. آیا می توان به شناخت اعتماد کرد یا خیر و به تعبیری خود شناخت زیر سوال رفت. این امر، تحولی جدی در فلسفه بود. در واقع از قرن هفدهم به بعد، جهان خارج محوریت خود را از دست داد، فیلسوفان سراغ ذهن رفتند و این پرسش مطرح شد که آیا شناختی که ذهن به ما می دهد، معتبر