رفتارش، گفتارش، خلوتش، متانتش و اعتراضش، ریشه در فرهنگ سرزمینی دارد که در آن به دنیا آمده و بالیده است. او نماینده گونه یی از موسیقی است که به یک درخت تنومند می ماند. درختی که در این آب و خاک ریشه دوانده است. قرار بود شامگاه ششم آذرماه استادحسین علیزاده، نشان شوالیه را دریافت کند. علی رهبری، رهبر پیشین ارکستر سمفونیک در نامه یی برای او نوشته بود: «برای اینجانب کاملاغیرمنطقی و باورنکردنی است که خواننده یی را درایران «شوالیه آواز ایران» نام می برند، کما اینکه خود این تیتر در تناقض و کاملاناخوانا با اصالت موسیقی ایرانی است. در هر صورت نمی توانم، مجسم کنم که حسین علیزاده که میلیون ها ایرانی خالص با جان و دل و درک هنرش به نامش احترام می گذارند، با دریافت این نشان که از طرف افرادی تقدیم می شود که قطعا هنر ایشان را نمی شناسند با نام«شوالیه تار ایران» یاد کنند.»

پس از این یادداشت به این فکر می کردم که سرانجام که «علیزاده مغان» لقب شوالیه را می پذیرد یا نه؟!... علیزاده، نشان شوالیه را نپذیرفت و این به معنی بی احترامی به مردم و فرهنگ فرانسه نبود که به معنای حرمت به مردم سرزمینی بود که او را به نام حسین علیزاده می شناختند: بی هیچ پیشوندی و پسوندی و او می خواست حسین علیزاده باقی بماند.

خوشحالم که حسین علیزاده، حسین علیزاده باقی ماند. نوازنده چیره دستی که با مردان و زنان«ترکمن» از«سواران دشت امید» گفته و«آواز گنجشک ها» را به گوش «دلشدگان» رسانده است. به زیرپایت«گبه»یی گسترده و تو را«به تماشای آب های سپید» فراخوانده است.

حسین علیزاده، حسین علیزاده است و نیاز به هیچ پیشوند و پسوندی ندارد.

آری. علیزاده، کسی نیست به شوالیه اروپا تن دهد...

امشب طبل جشن را برای او می کوبم که:

«یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور»