زاون خیلی نامردی. چطور دلت آمد ما و این جهان زیبا را رها کنی و بار سفر ببندی؟ آن هم تنهایی. مگر همیشه نمی گفتی، تا حلوای تو رو نخورم، نمی میرم؟ این رسم دوستی نیست. حالامن و ده ها دوست 50،40 ساله دیگرت چه خاکی بر سرمان بریزیم؟ باید برای این رفاقت مجلس ختم بگیریم. این رسم روزگار است؟ از ما که گذشت، دلم برای جوانان سینماگر و سینما دوست اصفهانی می سوزد که همه امیدشان تو بودی. همین اواخر جایی خواندم که «در اصفهان سینما یعنی زاون»: نویسنده حق دارد. در اصفهان هنر و فرهنگ یعنی زاون. دلم برای جریان فرهنگ وهنر اصفهان می سوزد که نمی دانم بی تو چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد. این تو بودی که سنگ میزان همه اتفاق