پیش از انقلاب آنگاه که ممانعت شد از اینکه درباره اقشار مختلف و اصناف نقد و نظری در سینما ارائه شود، به گفته هوشنگ کاووسی مرحوم، تنها می شد به لومپن ها و جوانمردها که از آنها متمایز می شدند، بپردازیم و نتیجه اش شد همین فیلمفارسی. طبیعتا هنگامی که نتوانیم از تیپ ها و کاراکترها در هر شغلی استفاده کنیم، سرنوشتی بهتر از این در سینما، تلویزیون و صحنه نخواهیم داشت. جامعه پزشکی اگر یک بار چنین ادعایی کند که ما جامعه پاک و بدون نقصی داریم آنگاه باید در امور دینی مان تجدیدنظر کنیم، چون فقط بهشت هست و همه آدمیان بی خطا و پاک! بنابراین نمی شود پزشکان، مهندسان، هنرمندان و دیگر اقشار جامعه را مبرا از گناه دانست. در هر صنفی عده ای شریف و متعهد هستند و عده ای هم خطاکار... بنابراین هر نوع دفاع جامعه پزشکی از این قضیه، مانع از تحقق نقد اجتماعی می شود. کمال هنر هم دقیقا با نقد و رویکرد اجتماعی اتفاق می افتد و این موضوع نه از سوی حاکمان و نه از سوی شهروندان نباید جلوگیری شود.