من پیش از آنکه با شخصیت روانشاد «محمدعلی سپانلو» آشنا شوم، طبعا اشعارش را خوانده بودم. در سال های دهه 40 و 50 که در بوشهر، دبیر ادبیات بودم، تابستان ها به تهران می آمدم و همان زمان، چند بار او را دیده بودم.

ولی در سال 1362 که من به سبب اجبار، به تهران مهاجرت کردم، پایه و مبدا تبدیل شدن این آشنایی به دوستی گذاشته شد. در آن زمان، هر دو، نه از تشکیل دهندگان، بلکه از شرکت کنندگان در جلسه هایی بودیم که هر چهارشنبه در منزل یکی از دوستان نقاش به نام حسین آتش زاد برگزار می شد که مانی پتگر و دکتر رضا براهنی هم حاضر بودند و تداعی کننده سه شنبه های ادبی معروف بود. آنجا بود که از نزدیک با روحیات یکدیگر