هرجور که به فیلم «من دیه گو مارادونا هستم» نگاه کنیم، آن را فیلمی غیرمتعارف می بینیم؛ غیرمتعارف نه به این معنا که این شکل و ساختار اساسا در سینمای جهان وجود ندارد که اتفاقا با تماشای فیلم یاد کمدی های پست مدرنیستی وودی آلنی می افتیم - به این معنا که این شکل از روایت و داستان پردازی و چیدمان خرده روایت های مختلف در یک بستر کلی و پربازیگر، شاید تا حدودی با «قاعده بازی» احمدرضا معتمدی پهلو بزند- اما درنهایت، خیلی کم در سینمای ایران تجربه شده است، ضمن اینکه این فیلم در کارنامه بهرام توکلی به عنوان نویسنده و کارگردان اثر نیز نامتعارف و متفاوت به نظر می رسد. توکلی با وفاداری به همان فضا و گفتمان روشنفکری