در دوره مظفرالدین شاه، شاهد یک رشته فعالیت های فرهنگی نظیر تشکیل انجمن معارف، تاسیس مدارس نوین و ایجاد روزنامه با ابتکار شخصی در تهران و دیگر شهرها هستیم. در همین دوره، در مورد ورود برخی روزنامه های فارسی که خارج از ایران منتشر می شدند میزانی از تساهل رعایت می شد. در همین شرایط است که طنز به صورت نوشته و تصویر (کاریکاتور) به جامعه ایران راه یافت.1

از مهم ترین خصوصیت آثار کاریکاتور، طرح مضامین انتقادی از واقعیت اجتماعی است؛ بعضی از این کاریکاتورها، وقایع زندگی مردم را به تصویر می کشیدند. در طرح های روزنامه های دوره مشروطیت، اختلاف طبقاتی، چگونگی معیشت مردم و اوضاع سیاسی اجتماعی آن زمان با دیدی نو و نگرشی عمیق به تصویر کشیده شده است.2