اصفهان و نواحی پیرامون آن، همواره از کشاورزی خوبی برخوردار بوده و به دلیل داشتن زمین های وسیع، آب فراوان، نیروی انسانی کافی و هوای مساعد، یکی از منابع مهم کشاورزی کشور بوده است. از دیرباز زمین داری در اصفهان به سه شکل وقفی، اربابی و خالصه، اداره می شد و زمین های وقفی، عمدتا در اختیار روحانیون و متولیان وقف قرار داشت، زمین های اربابی، جزو مالکیت ملاکان بزرگ و خرده مالکان و زمین های خالصه همواره قسمتی از دارایی دولت بود. در دوره شاه عباس و انتخاب این شهر به عنوان پایتخت صفوی، به آن اعتباری خاص بخشید و از آن پس دولت صفویان، برای انجام