گروه تاریخ و اقتصاد: لوطیان از گروه های تهیدست شهری محسوب می شدند که در فقدان نظمیه ای کارآمد، معمولادر آشوب ها و تنش های اجتماعی و سیاسی در معرکه حضور می یافتند. جز تعداد کمی از لوطیان که از طبقات نسبتا مرفه جامعه بودند اکثریت آنان از طبقات فرودست و محلات پایین شهر محسوب می شدند که به واسطه بیکاری و بطالت، به جنایت و رفتارهای ضداجتماعی سوق می یافتند.

بخشی از لوطیان به صورت دوره گردی به فروختن میوه، پنیر، کره، آجیل، قلیان و چای اشتغال داشتند. لوطیان معمولاشغل معین و ثابتی نداشتند؛ گاه به چندین حرفه کم و بیش مجاز از قبیل تردستی، سمساری، دلالی، نقالی و چشم بندی روی می آوردند. از کارهای دیگر لوطیان می توان به طبق کشی، توت فروشی، چغاله فروشی، بادبادک فروشی، فرفره سازی، پالوده ریزی و گردوفروشی اشاره کرد. گاه که اندک سرمایه ای به دست می آوردند، دکان کوچکی باز کرده و در آن مشغول میوه فروشی، فرنی فروشی و آجیل فروشی می شدند. توده اصلی گروه های لوطی گر را افرادی چون مردم زحمتکش، مزدبگیر (کارگرها)، ناطورها(نگهبان مزرعه)، سقاها، حمال ها، هیزم شکنان، سله کش ها، قاطرچی ها، شاطرها، ناوه کش ها، پیله ورها، فروشندگان کم مایه دوره گرد، مزدوران کارهای موقتی و به خصوص خیل بیکارها تشکیل می دادند. اما تشخیص خوب و بد در میان لوطیان بسیار سخت و دشوار بود، چنانکه ویلم فلور نوشته است: «مرزی که میان یک رابینهود و یک دزد وجود دارد، بسیار ناچیز است.» فلور در نهایت با دیدی منفی تمام لوطیان را به «پدیده شرارت» جامعه نسبت داده و از قول میگود (Migeod) لوطیان را گروهی بیکار و دور ازمعنویات و مایوس از زندگی می داند.

- ایوانف، میخائیل سرگیویچ (1357). انقلاب مشروطیت ایران، ترجمه آذر تبریزی، تهران: شبگیر ارمغان.