گوته در بخش دوم نمایش نامه فاوست، دولتی را به تصویر می کشد که دچار بی پولی شده است. برای حل این مشکل، به پیشنهاد مفیستوفلس با انتشار اوراقی از مردم پولی قرض گرفته می شود. اوراقی که تضمین می کند درصورت کشف گنج هایی در آینده، دولت قرض خود را به مردم پس خواهد داد؛ گنج هایی که شاید هیچ گاه کشف نشود!

روی اوراق نوشته شد: «همه دانسته باشند حواله این ضمیمه هزار سکه ارزش دارد و به عنوان ضمانت، همه گنج هایی که در قلمرو امپراتوری زیر خاک نهفته است؛ وثیقه آن است». پس از امضای امپراتور، حواله های کاغذی با سرعتی باورنکردنی تمام جهان را درنوردید. موجی از ثروت، دولت را فرا گرفت. ثروتی که منشا آن، بدهی دولت و اطمینان مردم به حواله های کاغذی بود.