خب وقتی رئیس جمهوری قانونی و حائز رای اکثریت را در تریبون های رسمی ساده لوح خطاب کنند، باید هم نشریه ای هنرمندان را«...» بنامد و وقتی هم توقیف شود بتواند از یک مرجع بالاتر حکم بگیرد و باز هم منتشر شود و باز هم به «...» نامیدن هنرمندان مفتخر باشد. خب اینجوری می شود که مجری یک برنامه تلویزیونی هم برخی سایت ها را به خاطر انتشار خبر یا شایعه ای «قهوه ای» خطاب می کند. اینجوری می شود هنرمندان از خطای طبیبی خشمگین می شوند و حرف های تیز تر از تیغ می زنند و اطبا هم در جواب پای صنعتی و سنتی را پیش می کشند.

حالاکافیست شما یک انتقاد کوچک از عملکرد دکترکاپیتان شهردار بفرمایید. یا مثلا از مدیریت صدا و سیما سوال کنید یعنی این دولت محض رضای خدا یک قدم مثبت در طول حیاتش برنداشته که قابل عرض باشد؟ خیلی سریع رسانه های مربوطه عزیزان، حمله و هجوم همه جانبه و از هر سو را آغاز می کنند.

بعد دوستان معترض هستند که چرا جو ورزشگاه های ما خانوادگی نیست و ملت 90 دقیقه لیچار را مثل نقل و نبات نثار خانواده تیم حریف، داور مسابقه و حتی بازیکن خودی می کنند. خب عزیزان، تماشاگر هم وقتی می بیند که نشریه ای بعد از فحاشی گردن فرازتر کرده و مفتخر به «...» خواندن دیگران است، انتظار دارید دست از شیر سماور و اگزوز خاور بردارد و به عزیزم دقت کن اکتفا کند؟

به نظر دوستان هنرمند بیهوده جلز ولز می کنند و فریاد وا اخلاقا سر می دهند. حالایه نشریه ای این گوشه کنارا یه حرفی زده. خودتان را بگذارید جای داورهای فوتبال یا گلزن تیم حریف! یکهو 40، 50 هزار نفر یکصدا شما را «...» خطاب کنند. یا خودتان را بگذارید جای 18 میلیونی که به رئیس جمهوری کشورشان رای داده اند و تا به حال طرف مذاکره کننده با تمام دشمنی و حقه بازیش از تریبون های رسمی او را ساده لوح یا خائن یا عمروعاص خطاب نکرده. تازه مگر کسی جرات دارد به این تریبون های رسمی از گل نازک تر چیزی بگوید. خب باید نتیجه گرفت که اوضاع اهالی هنر خیلی هم بد نیست. هنوز نسبت به داورهای فوتبال و حامیان رئیس جمهوری کشور وضعیت بهتری دارند. بهتر نیست خودمان را به نشنیدن بزنیم؟ بی خیال دوستان؛ شهر در امن و امان است...