در سالگرد رحلت آیت الله طالقانی امسال بیش از برخی از سال های گذشته، نام ایشان بر زبان و یاد و قلم دوستدارانش آمد و خاطرات حضورش در صحنه مبارزه و جهاد زنده شد و برخی از ایده ها و اندیشه هایش برجسته تر از قبل در سطح جامعه ارایه شد. یکی از یادگارهای مرحوم طالقانی در ایران، برپایی نمازجمعه در سراسر کشور است. تا قبل از انقلاب ما شاهد برگزاری نمازجمعه در برخی از شهرها و با مشارکت بخشی ناچیزی از علاقه مندان بودیم اما بلافاصله بعد از پیروزی انقلاب، آیت الله طالقانی به امام خمینی پیشنهاد کرد که نمازجمعه را در سراسر کشور برپا کنند و امام هم با پیشنهاد آیت الله طالقانی موافقت و خود ایشان را به عنوان نخستین امام جمعه کشور معرفی کرد. آنچه درذهنیت آیت الله طالقانی درباره نمازجمعه وجود داشت همان صفتی است که در آن ایام برای این فریضه عبادی و سیاسی به کار می رفت و آن «وحدت آفرین» و «دشمن شکن» بودن نمازهای جمعه بود. قرار شد امامان جمعه در هر شهر ستون معنوی برای همه نیروهای انقلاب و مردم باشند. قرار نبود امامان جمعه در مسائل جاری شهر و استان مداخله و با نهادهای قانونی مقابله کنند و به جای مسوولان تصمیم بگیرند. متاسفانه در چند سال اخیر شاهدیم که برخی نمازهای جمعه در برخی از شهرها از جایگاه درست خود خارج شده اند. حمله به بسیاری از خادمان به نظام و بزرگان سیاسی کشور و یاران امام خمینی و رهبری اصلانباید در خطبه های نمازجمعه صورت می گرفت اما متاسفانه مدتی است که در برخی شهرها به یک امر متعارف و عادی تبدیل شده است. در مواقعی انسان گمان نمی کند که پای صحبت یک معلم اخلاق یا یک فقیه یا یک چهره متعادل سیاسی نشسته است بلکه چنین تلقی می شود که یک چهره تند و افراطی سیاسی با انگیزه های حزبی و جناحی در حال نقد رقبای سیاسی خود است. آیا راز خلوت شدن نمازجمعه در بسیاری از شهرهای کشور را نباید در نوع مواضع و عملکرد و سخنان کسانی جست وجو کرد که در جایگاه امامان جمعه قرار دارند اما به شوونات آن پایبند نیستند و متاسفانه نمازجمعه را از فلسفه اولیه آن دور کرده اند؟