«ادبیات چیزی نیست جز به خاطر سپردن.» این باور کورش اسدی بود. «این حرف من نیست، ولی در درستی آن سر مویی تردید ندارم.» او در مقاله ای با عنوان «صخره های باستانی» در «کتابت روایت» به قول خودش «شرحی در ستایش داستان قدیم» می نویسد و نخست بر سر یکی از قدیم ترین نثرهای فارسی درنگ می کند: «یادگار زریران» و بعد نقل شاهنامه فردوسی، و می رسد به تاریخ بیهقی و ویس و رامین. «ادبیات حافظه مکتوب هر قوم و اجتماعی است. کلام محل جاودانگی است و عرصه یادها و به یادآوردن ها. ادبیات مانع از فراموشی است.» این به یادآوردن اما در آثار کورش اسدی خاصه در رمان اخیرش، «کوچه ابرهای گمشده» پدیده متفاوتی است با قرائت سردستی