در نیمه راه کتاب می خوانیم: «تمام بعدازظهر را در ایستگاه تقریبا خالی ساری می گذرانم. حتی کسی نیست که ازش سوالی بپرسم ولی همین خلوتی اش اجازه می دهد دل سیر میان ریل ها بگردم و به درزین پارک شده و یکی دو واگن فرسوده ی حمل مایعات و یکی دو واگن احتمالا قدیمی که نیمه کاره رنگ شده اند سرک بکشم.» کتاب درباره ی راه آهن ایران است. همزمان درباره ی جنون فردی یک قطارباز هم است. بگوییم قطارباز یا قطارگرا؟ اولی رنگی از انحراف دارد و دومی گویای گرایشی عقلانی تر است. چطور می توان به چیزی انحراف یا به واقع میل داشت که تا این حد سرراست بر خطوطی از پیش گذارده، بر ریل، حرکت می کند؟ قطاربازی شکلی از اختلال است که