من یک خرگوش پلاستیکی صورتی دارم که یکی از گوش هایش کنده شده. خرگوش دوگوش بهتر از خرگوش یک گوش است، برای همین می خواهم خرگوشم را دور بیندازم. شاید شما فکر کنید دیگر خرگوش صورتی ام را دوست ندارم اما این طور نیست. این خرگوش را از سه سالگی ام داشته ام و خیلی با آن بازی کرده ام. یک جورهایی عروسک مورد علاقه ام بوده و اگر گوشش کنده نمی شد، حالا حالاها نگهش می داشتم. اصلا بگذارید بهتان بگویم چطور این اتفاق افتاد. گوش خرگوشم زیر پایه مبل گیر کرده بود. آن را از پاهایش کشیدم تا بیرون بیاد اما گوشش کنده شد. حالا این خرگوش یک گوش روی دستم مانده. می توانم همین حالا آن را توی سطل زباله بیندازم. آن وقت غصه نمی خورد؟! البته من که می دانم خرگوش پلاستیکی قلب ندارد تا غصه بخورد. پس می توانم با خیال راحت آن را توی سطل بیندازم تا دنبال کارش برود. اصلا یک فکر بهتر. او را گوشه پارک می اندازم. اما بعدش چه می شود؟ منظورم این است که خرگوشم کجا می رود؟

شما اگر جای صاحب خرگوش یک چشم بودید چه کار می کردید؟

بگذارید بهتان بگوییم که خرگوش بعد از دور انداخته شدن کجا می رود. اگر آن را گوشه پارک یا هرجای دیگری در طبیعت رها کنید، ممکن است تا 500 سال دیگر همانجا بماند. 500 سال؟! بله شاید هم بیشتر. حتی هزار سال. همان طور می ماند و طبیعت را آلوده می کند. اگر آن را در سطل زباله بیندازید چه؟ در این صورت باز هم به طبیعت ضرر می زند چون مثل پوست میوه و باقی مانده خوراکی ها نیست که راحت تجزیه شود. پس با خرگوش یک گوش چه کار کند؟ اگر اصرار دارد خرگوش پلاستیکی را دور بیندازد، می تواند آن را در قسمت زباله خشک بگذارد، آن وقت می شود بازیافتش کرد. یعنی آن را ذوب می کنند و با موادش وسیله جدیدی می سازند. اما یک راه دیگر هم هست. می تواند از کسی بخواهد خرگوش پلاستیکی را تعمیر کند. مثلا گوش جدید برایش بچسباند و این طوری می تواند باز هم نگهش دارد. راستی اگر خرگوش، پلاستیکی نبود و مثلا چوبی یا کاموایی بود چه می شد؟ در آن صورت چندان به طبیعت آسیب نمی زد. اسباب بازی های چوبی دوست طبیعت هستند.