امروز اولین جمعه ای است که سمیرا زود از خواب بیدار شده، کتری آب را روی گاز گذاشته و از کله سحر افتاده به جان خانه و دارد تمیزش می کند. جمعه های قبل اینها کار من بود. اما دیشب دعوای مان شد. نه که دعوای ناجوری باشد نه. اما بگو مگوهایی کردیم که جفت مان ترجیح می دهیم آن یکی سر حرف را باز کند. اصلا این کارها به او نمی آید. چهار، پنج هفته پیش بود که زنگ زدم حالش را بپرسم. یک دفعه زد زیر گریه. گریه کردن هم اصلا به او نمی آمد. تا آمد شروع کند به گفتن داستان گریه دارش، لحظه ای سکوت کرد و بعد گفت: زهره پاشو چند وقتی بیا اینجا پیش من. اونجا کاری نداری حوصله ات سر نمیره؟ دلم برای تهران خیلی تنگ شده بود.