روزگاری است که «هرکسی نغمه خود خواند و بر صحنه رود...». یک زمان استادان موسیقی که هرکدام صاحب سبک بودند بیم آن داشتند، که نکند موسیقی ای اجرا کنند که به موسیقی اصیل ما لطمه ای وارد شود. یا ساز را به گونه ای بنوازند که به ساحت نوازندگان بزرگ بربخورد اما امروز شرایط به گونه ای دیگر رقم خورده است. از روزگار موسیقیدانان بزرگی چون آقا علی اکبرفراهانی و میرزا حسینقلی و ابوالحسن صبا و روح الله خالقی تا یاحقی و بعد از آن لطفی، علیزاده، مشکاتیان که هر کدام سیری از تاریخ موسیقی ایران  را نشان می دهند  به دورانی رسیده ایم که  روایتی دیگر از میراث داران گذشته است . دورانی