متاسفم که این روزها خبرهای بد پشت سر هم می آیند. هنوز از سوگ خسرو سینایی به در نیامده ایم که خبر مرگ دوست عزیزم، منوچهر طیاب به من رسید. منوچهر چند مدتی بود که با سرطان دست و پنجه نرم می کرد و البته به ما نمی گفت که این همه بیمار است. اما گمان نمی کردم که به این زودی ها تسلیم مرگ شود. او با آن روحیه مقاومی که داشت که روزها و شب ها در کویر و دشت و کوه های ایران می ماند و از باد و باران و گرما و سرما و حیوان و حشرات خطرناک نمی هراسید، در نهایت تسلیم مرگ شد و این البته جاده ای است که همه ما باید تا انتهای آن برویم. منوچهر را قبل از انقلاب تنها می شناختمش و سلام و علیکی باهم داشتیم، اما بعد که به