کسانی هستند که ذاتا «امیدوار» نامیده می شوند؛ کسانی که به گواه شخصیت آرام و ملایمی که دارند در سکونت به سر می برند و در دشوارترین لحظات هم به تعبیر اسپینوزا، لذتی ناپایدار از تصور امری مطلوب دارند که در آینده رخ خواهد داد هر چند که وقوع آن قطعی نیست. این امید از سنخ مبارزه نیست بلکه آگاهی منفعلی است که با تصورات خویش خشنود است و چه بسا همان چیزی باشد که نیچه در وصف آن می گوید: «زئوس در واقع می خواست انسان رنجور از سایر پلیدی ها، دست از زندگی نشوید و پیوسته خویشتن را به رنج و عذاب گرفتار کند و به همین دلیل بود که امید را به انسان داد. امید در حقیقت پلیدترین پلیدی هاست، زیرا به عذاب انسان ها تداوم