دئا کلومبگاشویلی به عنوان کارگردان زنی که قرار است سرگذشت یانا را برای تماشاگر عینی سازد، مدرنیته را از ساحتی مبهم به روایت باز می خواند. پیدا نیست که او پایبند به چه نوع دریافتی از فروپاشی جهان پیش از حاکمیت علم است. اگر چه تبعیت کارگردان از وضعیت پیرامون شخصیت اصلی فیلمش رویکرد او نسبت به مختصات یک جامعه دو قطبی را نشان می دهد اما گویی در فراخوانی این موضوع گامی فراتر از مطرح کردن یک پرسش بر نمی دارد. او سنت و مدرنیته ای را به میز محاکمه می کشاند که از لبه تیز و تند نقد نظریه های رایج در این باب در امان است.