«پدر»، روایت ذهن آشفته یک پیرمرد مبتلا به آلزایمر است؛ ذهنی که در آن خاطرات، چهره ها، مکان ها و بازه های زمانی در هم آمیخته و مخدوش شده اند. تشخیص واقعیت از کابوس، خاطره از زمان حال و توالی دقیق رویدادها در شکلی که روایت فیلم دارد، آسان نخواهد بود و قطعیتی هم در این زمینه وجود ندارد؛ از جمله مشخص نبودن وضعیت حقیقی ازدواج دختر پیرمرد (آ.هاپکینز) و انکار ادعای خودش مبنی بر قصد سفر به پاریس و... اما هنر روایت «پدر»، در نمایش پرکشش و جذاب همین عدم قطعیت است. درعین حال فیلم درباره گسست روابط آدم هایش هم هست؛ انگار فاصله ای بین دختر -آن- و پدر وجود دارد. از کنایه های گاه و بی گاه آنتونی، مثل طعنه