کژال فقط چهارده سال دارد.در گرگ و میش آن سوی بیستون، دختر گندمگون و سبزه رو بی وقفه دندان قروچه می کند و قربان صدقه عروسکش می رود تا شاید ضجه ها ته بگیرند و دردانه اش کمی بخوابد.کژال که فقط چهارده اردیبهشت را دیده، با نفس نیم جویده و نگاه کالش باید از خروس خوان تا شغال خوان برای کودکش به کردی لالایی بخواند و با هر دم فرزندش، بازدمی جانسوز داشته باشد تا در قامت یک مادر، بوی شیر تازه را به مشام ناردانه اش برساند و آنقدر همپای گریه های ترلان کوچک اشک بریزد که یادش برود روزی روزگاری پشت نیمکت های فسیل آن سوی کرمانشاه، غشه غشه خنده اش آزاد و بلند تا آسمان می رفت و با شمیم مداد رنگی روانش تازه می