فرض کنید نه ایران، نه اروپا و نه آمریکا، قصد عملی برای توافق برجام ندارند. یا چنین عزمی دارند؛ اما موانع موجود، آن قدر زیاد است که امکان هر توافقی را منتفی می کند. در چنین شرایطی باید چه کرد؟ باید دست روی دست گذاشت و عزا گرفت؟ و دائما به انتظار آینده نشست؟ یا اینکه هر روز بگوییم توپ در زمین آمریکاست و آنها هم بگویند موضع ایران قابل قبول نیست؟ این دندان لق تا کی باید یا می تواند بماند؟

حتی این فرض که اگر صبر پیشه کنیم، همین طور کج دارومریز مذاکره را ادامه دهیم و مرتبا دیپلمات های ما در پرواز تهران به وین در تردد باشند، چقدر می تواند برای دیپلماسی اقتصادی ایران آورده داشته باشد؟