می گویند امید که داشته باشی، جهان مجبور به زانو زدن در مقابلت می شود؛ وقتی علی ارسلان طلای کشتی جهان را با پرچم صربستان گرفت و اشک و فریادش در هم آمیخت، می شد همین جمله را برایش به کار برد؛ علی ارسلان سال گذشته در اعتراض به سیاست های تبعیض آمیز محمد بنا، به صربستان رفت، برنز اروپا را گرفت و در جهانی امسال موفق شد بالاخره به طلا بوسه بزند.

درست مثل سکانس درخشان مرد سیندرلایی، وقتی جی براداک (راسل کرو) از دل یک مسابقه تمرینی موفق شد خودش را ثابت کند و بالاخره توانایی هایش را فریاد بزند؛ ارسلان هم آمده بود تا خودش را ثابت کند و نشان دهد اگر توانایی هایش دیده می شد، می توانست این طلا را برای ایران ضرب کند. طلایی که قربانی سیستم گلخانه ای کشتی فرنگی شد تا کیلومترها دورتر به کام صربستان باشد اما کیست که نداند که نقش اول این درام اشک بار و هیجان انگیز، شخصیت اصلی این داستان رویایی و کارگردان این سکانس بی نظیر، پسری است که از آمل تا صربستان، اول از همه بهانه ها را خاک کرده و به نا امیدی سالتو زده؛ جوان ترکه ای قامتی که هم قامتش از دیوار بهانه ها بلندتر بود و هم بازوانش از دست تقدیر، قدرت مندتر؛ فرنگی کاری که امید سوخت پروازش بود و نا امیدی در دایره لغاتش معنا نداشت تا وقتی همه درها در ایران به رویش بسته شد، عازم کشوری دیگر شود و با طلای خود مقابل چشمان همان ها که طردش کردند، بغض فرو خورده اش را فریاد بزند و بر سکوی نخست دنیا بایستد؛ یک طلای 24 عیار برای علی ارسلان.