عمق چروک گوشه چشم حاجی به قاعده چاله چوله های زندگی است.

نیمچه خم خم راه می رود، معلوم نمی کند حاجی عصایش می کشد یا عصا حاجی اش... لخ لخ گیوه می کشد کف کوچه، از دور صدایش می دود دم گوش بانو. بانو ذوقش می شود، آسه می رود دم آیینه گره لچکش نظم و نسق می دهد، چاروق می اندازد دم پایش، پر می کشد در وا کند برای حاجی. حاجی سنگین می شنود، لاکن تق تق چاروق بانو با نبضش هم ساز است... عصا تیرک می کند، راست می ایستد تا بانو که در گشود دلش بکشد قربان قد و بالای حاجی برود.