انتشار خبر محکومیت سارا معصومی به زندان و محرومیت از فعالیت های روزنامه نگاری، فعالان رسانه ای و فرهنگی کشور را با بهت مواجه ساخت. شخصا از اولین روزهای آغاز به کار و انتشار شادروان روزنامه اعتمادملی که به اتفاق همسر ارجمندش شادروان مهران قاسمی سرویس سیاست خارجی یا بین الملل روزنامه را راه اندازی کردند؛ ایشان را می شناختم و با روحیات شان آشنا بودم. این همکاری تا روزی که شریان روزنامه چهار ساله اعتماد ملی، هنگامی که در آستانه انتشار هزارمین شماره آن بودیم توسط قاضی مرتضوی قطع شد یعنی 28 مرداد 88 ادامه داشت. و از آن پس کما بیش این شناخت ادامه و حتی افزون شد، جز راستی و درستی و اعتدال و انصاف ندیدم. خبرنگاری که به شدت با انضباط و دارای نگاه حرفه ای به کار بود. برایش منافع ملی و عزت و اقتدار ایران بیش از هر چیز دیگری مهم بود. از حاشیه دوری می جست، هوش، تعهد به آگاهی رسانی و سرعت عمل در حوزه خبر همراه با تسلطی که بر زبان خارجی داشت از وی یک خبرنگار تمام عیار ساخته بود.

شنیدن این خبر توسط وکیل سارا معصومی مرا در بهت وحیرت فرو برده که به کجا می رویم؟ چگونه است که روزنامه نگارانی که برخورد حرفه ای و تخصصی با شغل خود دارند و باید تشویق شوند و ارج ببینند، با برخوردهای سلبی و زندان و محکومیت ها و محرومیت ها مواجه می شوند؟ شایسته است جناب محسنی اژه ای به نامه الیاس حضرتی توجهی دوچندان کند. شاید دستی در کار باشد! به نظر نمی رسد صدور چنین احکامی که مغایرت های آشکار با روح و نص قانون اساسی دارد به خیر وصلاح کشور، جامعه و ملت باشد و از سویی جز زیان برای نظام قضایی نتیجه دیگری ندارد.