تفکر و احساس و هر آنچه انسان منشا فیزیکی برایش پیدا نکرده، همواره مورد توجه بشر بوده است.مقولاتی همچون استرس، اضطراب، نشخوار فکری و... که بعضا روند زندگی انسان را فلج می کرده، از جمله موضوعاتی است که بشر به دنبال راهکار برای حل آنها بوده است. راه حلی که در قرن گذشته و عمدتا از دل فلسفه بیرون آمد و روانشناسی نام گرفت.روانشناسی در ابتدا با حواشی گوناگونی همراه بود، اما در ادامه توانست با وجود تمام مشکلات مانند فانوسی، روشنی بخش سیاهی زندگی افراد شود.تلاش های روانشناسان کلاسیک مانند فروید، یونگ و... باعث شد که این رشته بتواند خود را از زیر سایه سنگین فلسفه برهاند و رنگ و بوی استقلال به خود بگیرد .با پیگیری نوآموزان و اندیشمندان این رشته، آرام آرام نهال نوپای روانشناسی به درختی تنومند تبدیل شد که اثربخشی آن را در تمام ابعاد زندگی بشر شاهد هستیم. اکنون روانشناسی به رغم تمام ناملایمات و کم لطفی هایی که از اطراف به آن وارد می شود، راه خود را پیدا کرده و توانسته جایگاهی استوار در جوامع بشری برای خود پیدا کند. همزمان با اقبال به این رشته در کشورهای اروپایی و امریکا، در ایران نیز چهره هایی نظیر دکتر علی اکبر سیاسی و دکتر محمدباقر هوشیار با تلاش های فراوان به تالیف و ترجمه آثاری از روانشناسان بزرگ به زبان فارسی دست زدند که این کار به نوعی شروع پایه گذاری روانشناسی علمی و آکادمیک در ایران محسوب می شود. بعد از آن سایر دانش آموختگان روانشناسی تازه از فرنگ برگشته، شروع به گسترش این رشته کردند.از جمله این افراد می توان به دکتر محمود صناعی اشاره کرد که در دهه 1340 شمسی، اقدام به تاسیس موسسه روانشناسی دانشگاه تهران کرد. این موسسه اولین دوره مقطع لیسانس این رشته را برگزار کرد.همچنین در سال 1344 دکتر سعید شاملو- که به جرات می توان وی را یکی از نوابغ و بانیان روانشناسی بالینی نام نهاد-اقدام به تاسیس اولین کلینیک روانشناسی و مشاوره در دانشگاه تهران کرد.در سال های بعد اساتید این رشته دست به تالیفات و ترجمه های متعددی زدند که به بارور شدن نهال نوپای روانشناسی در ایران کمک شایانی کرد.روانشناسی در سال های پس از انقلاب و با توجه به شرایط جنگ زده کشور، همچنان راه خود را پیمود و چراغی که توسط اساتید نامدار در سال های قبل روشن شده بود هیچ گاه خاموش نشد، به گونه ای که در حال حاضر بیش از 350 هزار فارغ التحصیل در گرایش های مختلف و بیش از 300 هزار دانشجوی در حال تحصیل رشته روانشناسی را داریم.

باور غلطی در بین همگان و به خصوص دانشجویان و فارغ التحصیلان این رشته مبنی بر جهانی بودن روز روانشناسی در تاریخ نهم اردیبهشت ماه هر سال وجود دارد. در حالی که روز روانشناسی صرفا یک مناسبت داخلی است و قاعدتا به سایر نقاط جهان ارتباطی ندارد.در تاریخ نهم اردیبشهت ماه سال 1382، قانون تاسیس سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور به تصویب نمایندگان رسید.البته گرامیداشت این روز به بهانه جهانی بودن این مناسبت، خالی از لطف نیست و با رد و بدل کردن پیام های مختلف تبریک در فضاهای مجازی و واقعی، اهمیت وجود این رشته را به همگان گوشزد می کند.

در سال های اخیر و با توجه به نیاز روزافزون جامعه به روانشناسی و همچنین به دلیل وجود مشکلات متعدد افراد، حضور روانشناسان بیشتراز هر وقت دیگر احساس می شود. حضور روانشناسان در کنار مردم می تواند آغوشی گرم برای تن های زخمی و خسته و پناهگاهی برای تنهایی ها باشد، حضوری سراسر مهر و توجه که می تواند مرهمی بر زخم های عمیق روحی و شخصیتی افراد باشد. بنابراین با تمام کاستی ها و نواقصی که در راه اعتلا و پیشرفت این رشته کاربردی وجود دارد، نهم اردیبهشت ماه فرصتی طلایی برای گرامیداشت روز روانشناسی و روانشناسان است تا بتواند به همگان تفهیم کند که یکی از بهترین روش ها برای به دست آوردن آرامش در زندگی، رجوع به روانشناسی است. این مناسبت فرخنده را به تمام روانشناسان سرزمینم تبریک گفته و یادآوری می کنم که جایگاه امروز روانشناسی در کشور مدیون و مرهون زحمات اساتید و بزرگانی است که با تلاش های خود این مسیر سخت را هموار کردند.