در دوره کرونا فرصتی برای تفکر و تعمق همه هنرمندان به ویژه هنرمندان عرصه موسیقی به وجود آمد که گروه قمر هم از این قاعده مستثنی نبوده است؛کمااین که دردوره طولانی این بیماری، صرف نظرازتمرینات همیشگی،خود من به ساخت ده ها قطعه جدید پرداختم. اساسا هنرمند باید روز به روز جهان بینی هنری خودراگسترش دهدوخوشبختانه درباره گروه قمراین اتفاق افتاده است.در کنسرت پیش رو هم قطعاتی متفاوت را اجراخواهیم کردکه ازنظرارکستراسیون با کارهای قبلی مان تفاوت دارد،به طوری که سعی کرده ایم باشیوه های نودرزمینه آهنگسازی، آثاری مبتنی برموسیقی ملی ارائه دهیم که ملودی ها ازرنگ صوتی بهتری برخوردار شوند.

طبعا هنرمند بدون حمایت مالی نمی تواند قدمی در مسیر موسیقی کشور خود بردارد. خوشبختانه در کنسرت پیش رو، یکی از دوستان که به موسیقی اصیل ایرانی علاقه مند است حمایت مالی از این کنسرت را به عهده گرفت اما اگر بخواهیم به بررسی این معضل در حوزه موسیقی بپردازیم، می بینیم که هنرمند به واسطه شرم ذاتی هیچ وقت دست کمک به سوی سیاست گذاران فرهنگی دراز نمی کند ولی واقعیت این است که شرایط برای فعالیت موسیقی ایرانی از این منظر دشوار است و برگزاری کنسرت ها در این حیطه، نیازمند بودجه های دولتی است نه اشخاص. حتی اگر بعضی از افراد به دلیل داشتن تمکن مالی، حمایت از یک کنسرت را برعهده بگیرند، این مساله مقطعی و گذراست و باید برای تداوم برگزاری این رویدادها یک فکر اساسی شود.

امروز شرکت هایی در موسیقی سربرآورده اند که به برگزاری کنسرت های پاپ می پردازند و از این رهگذر، یک خواننده جوان را به عنوان چهره به موسیقی پاپ معرفی کرده و با او قراردادی با مبالغ نازل می بندند. به نظر می رسد دولت می تواند این شرکت ها را موظف کند تا به ازای هر پنج شب کنسرت پاپ که برگزار می کنند، حمایت مالی از برگزاری یک کنسرت موسیقی ایرانی را هم به عهده بگیرند.در سال های گذشته این اتفاق می افتاد و از سوی دفتر موسیقی وزارت ارشاد مقرر می شد که یک شرکت موسیقی، سه اثر بی کلام درحوزه موسیقی اصیل ایرانی را منتشر کند تا به او مجوز یک کار پاپ داده شود. ولی امروز این حمایت ها نسبت به موسیقی سنتی از بین رفته است. این مساله باعث شده موسیقی پاپ مانند سیل خروشانی شود که در مسیر خود هر رودخانه ای را ببلعد، البته برگزاری کنسرت های موسیقی پاپ به خودی خود اشکالی ندارد، کمااین که درهمه جای دنیا این ژانر از موسیقی موردعلاقه طیف وسیعی از مردم است، اما باید این نکته را درنظر داشت که این نوع موسیقی، کارکرد غذای فست فود را دارد. باید شرایطی فراهم گردد تا در کنار آن، تغذیه سالم هم به مردم ارائه شود و این نکته در جامعه مورد فرهنگ سازی قراربگیرد که غذای فست فود دردرازمدت می تواند عواقب جبران ناپذیری برای جسم انسان داشته باشد و آثار موسیقایی بی کیفیت هم همین تبعات را بر روح و روان آدم خواهد داشت. رسانه های گروهی می توانند دراطلاع رسانی این مساله نقش زیادی داشته باشند. الان درشهرستان ها اگر بخواهیم یک کنسرت ایرانی برگزار کنیم، اغلب سالن ها در رزرو کنسرت های موسیقی پاپ است که به اجرای آثاری نازل می پردازند. ازاین رو، شرایط فعلی برای عرضه تولیدات موسیقی ایرانی نامناسب است. نمونه دیگر این آسیب، سالن های بزرگ شهر تهران است، اگر به همین سالن ها بگوییم که می خواهیم یک کنسرت تک نوازی کمانچه یا کنسرت ردیف نوازی برگزار کنیم، همان مبلغی را طلب می کنند که از کنسرت موسیقی پاپ می گیرند. درواقع، نوع کنسرت، تفاوتی در تعرفه قیمتی این سالن ها ندارد و حتی به این نکته هم توجه نمی کنند که کنسرت موسیقی پاپ در قیاس با کنسرت موسیقی ایرانی، به لحاظ بازگشت سرمایه، زود بازده تر است. جای تاسف است که بروز چنین مسائلی در موسیقی اصیل ایرانی آگاهانه اتفاق می افتد و گویی عده ای از سر تعمد می خواهند جریان موسیقی ملی را به حاشیه ببرند. این درحالی است که فقدان موسیقی ایرانی که ریشه در فرهنگ اصیل ما دارد، دانش، سلیقه و روان مخاطب ایرانی را تحت الشعاع قرار می دهد. به قول یک نویسنده روس اثری ملی است که بازتابنده روح آن سرزمین باشد. امروز باب شدن موسیقی بی کیفیت روح جامعه را از بین برده است.

اگر هنوز هنرمندان در عرصه موسیقی ملی با وجود تمام این تنگناها به فعالیت خود ادامه می دهند به این خاطر است که موسیقی فقط حرفه ما نیست، بلکه چیزی است که از کودکی درآن بالیده ایم، با آن رشد کرده ایم و نسبت به آن احساس مسئولیت داریم. همان حسی که انسان نسبت به خانه پدری خود دارد. هرچند، جریان موسیقی زوال ناپذیر است و حتی اگر برگ و شاخه از بین برود، ریشه به قوت خود باقی می ماند. هنرمند مانند رودخانه ای همواره در جریان است و اثر خود را خلق می کند تا زمان مناسبی برای بروز و ظهور آن فرا برسد. همان طور که هنرمندان تکرارنشدنی نسل پیش از ما مانند محمدرضا لطفی، پرویز مشکاتیان، شهرام ناظری و... در دهه هایی در زمینه احیای موسیقی ایرانی قدم برداشتند که با محدودیت های متعددی مواجه بودند اما درنهایت، آثار ارزشمند آنها امروز ماندگار شده است.اطمینان دارم حاصل تلاش های نسل هنرمندان این دوره هم روزی به ثمر خواهد نشست و مردم به اهمیت و جایگاه موسیقی اصیل ایرانی بیش از پیش پی می برند.

می توانم بگویم این مساله در کار ما تاثیر منفی نداشته است. هرچند بر این باورم که باید نسبت به خواننده سالاری نگاه درستی صورت بگیرد. اما به هرحال ساز هر خواننده ای، حنجره اوست. درست است که می شود سازهای مختلف را از راسته خیابان بهارستان که بورس انواع سازهای موسیقی ایرانی است تهیه کرد ولی حنجره یک هنرمند را نمی توان از خیابان بهارستان خرید. صدای خوش در ذات و وجود یک هنرمند هست و تعداد کمی از هنرمندان هم هستند که از این موهبت برخوردارند. پس خواننده در ترکیب یک گروه ارزشمند است و نقش او در موسیقی ارکسترال مانند یک سولیست است. مشکل از جایی شروع می شود که تفاوت جایگاه خواننده باعث گردد او رفتار نامناسبی با سایر اعضای گروه داشته باشد. طبیعی است که نوازنده و آهنگساز هم در برابر رفتارهای خواننده سالارانه موضع بگیرند. گروه قمر از سال 1385 که رسما فعالیت خود را شروع کرد، با خوانندگان مختلفی چون سالار عقیلی، علی رستمیان، سینا سرلک، حمیدرضا نوربخش، صدیق تعریف، شهرام ناظری، امیر تفتی وحسین نورشرق همکاری داشته و خوشبختانه هرگزدراین سال ها رفتار گروه و خوانندگان به شکلی نبوده است که محل اختلاف وموضع گیری واقع شود، بلکه در سایه این همکاری دوجانبه، فعالیت های به یادماندنی ارائه شده که اگر فرصتی باقی باشد امیدوارم بازهم این همکاری ها صورت بگیرد.

مثل همیشه، قطعاتی را براساس فرم موسیقی ملی اجرا خواهیم کرد که دراین میان، چند قطعه بی کلام داریم و به خاطر تبحر حمیدرضا نوربخش، خواننده گروه، قطعاتی را هم به شکل ساز و آوازی اجرا خواهیم کرد.همچنین، تصنیف هایی در این کنسرت اجرا می شود که از تنظیم جدیدی برخوردارند و برای سازهای ایرانی نوشته شده اند. درمجموع، معتقدم این کنسرت به واسطه ویژگی هایی که دارد می تواند مورد توجه علاقه مندان موسیقی ایرانی و آهنگسازان معاصر قراربگیرد.

طبعا هرسال که می گذرد بر تجربه، دانش و توانایی گروه افزوده می شود. ضمن این که در این سال ها اعضای گروه ثابت بوده و تغییری نکرده است. به نظرم این مساله یک حسن برای گروه قمر به شمار می رود. آهنگسازی این گروه هم از روز اول تا امروز به عهده خود من بوده و تا جایی که توانسته ام تلاش کرده ام تا متناسب با ساختار موسیقی ارکسترال سازهای ایرانی آثار نویی خلق کنم. اما به هرحال، به دلیل مشکلاتی که به اجمال در سوالات قبلی شما اشاره کردم، شرایط کار در موسیقی ایرانی امروز سخت تر از هر زمان دیگری است و امیدوارم همکارانم در این مسیر، پا پس نکشند و بدانند که تلاش بی پاداش وجود ندارد و روزی حق موسیقی اصیل ایرانی به درستی ادا خواهد شد.