رگبار خبرهای بد چنان بود که نه تنها فرصت اقدام را نمی دهد حتی مجالی برای تجزیه و تحلیل هم نمی گذارد. با اندکی دقت، حداقل در خبرهای چند روز اخیر درخصوص قتل، خودکشی، قتل خانوادگی، کودک آزاری و... متوجه نکته ای مشترک در همه آنها می شویم؛ فقدان «حمایت اجتماعی.» به گفته روانشناسان اجتماعی، حمایت اجتماعی social support عبارت است از: ادراک فرد از اینکه مورد توجه و علاقه دیگران است و از دیدگاه دیگران فردی ارزشمند است و چنانچه دچار گرفتاری و ناراحتی شود به او یاری خواهد شد. حمایت اجتماعی حسی از تعلق، پذیرفته شدن و مورد عشق و علاقه قرار داشتن به فرد می دهد. پدری چنان دچار مشکلات مالی و ورشکستگی اقتصادی می شود که حتی خانه و سرپناه خود را از دست می دهد و تنها راه چاره را در پایان دادن به زندگی خود و اعضای خانواده اش می بیند، پزشکی پس از مدت ها تهدید شدن به انتقام سرانجام به قتل می رسد، فردی پس از اعلام و تهدید به خودکشی اقدام خود را عملی می کند و... .

سال های نه چندان دور که خانواده ها بزرگ و گسترده بودند و همسایگان از حال و روزگار هم با خبر، در مواقع نیاز به یاری هم می شتافتند. امروزه به خصوص در شهرهای بزرگ که ارتباطات خویشاوندی و همسایگی به حداقل رسیده یا صفر شده جای خالی حمایت های اجتماعی در قالب سازمان های ارایه دهنده «خدمات اجتماعی» احساس می شود.

انتظار می رود وزیر محترم کار، دستیار محترم ریاست جمهوری در امور اجتماعی و ریاست محترم امور اجتماعی وزارت کشور که همگی از فرهیختگان هستند به همراه اندیشمندان رشته های مرتبط سازوکاری طراحی کرده تا مردم هنگام گرفتاری و مشکل به آنان مراجعه کنند؛ ساختاری شبیه اورژانس اجتماعی. سازمان های زیادی به شکل جدا ارایه دهنده خدمات اجتماعی به مردم هستند، وقت آن رسیده که بسیاری از این سازمان ها یکپارچه شده و با هم افزایی و افزایش امکانات و اختیارات با سرعت بیشتری به یاری مردم بشتابند. وقتی پدری ورشکست می شود، بتواند با حمایت اجتماعی به سرعت وام بگیرد و به اوضاع اقتصادی خود سر و سامان بدهد. پزشکی اگر تهدید شد، سریعا از وی حمایت و رفع خطر شود، فردی اگر تهدید به خودکشی کرد با سرعت در اختیار سازمان خدمات اجتماعی قرار داده شود تا مورد حمایت قرار بگیرد و... .

با این اقدامات هم از جان های عزیز محافظت می شود، هم افکار عمومی جریحه دار نمی شود و هم چهره ناخوشایندی از جامعه ما به تصویر کشیده نخواهد شد.