به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

آزاده امین زاده

  • فهیمه فلاح، آزاده امین زاده*
    هدف

    بیماری پارکینسون یک اختلال نورودژنراتیو شایع است که با اختلال عملکرد پیش رونده عصبی مشخص می شود. شواهد زیادی نشان می دهند که استرس اکسیداتیو نقش مهمی در پاتوژنز بیماری پارکینسون دارد. در مطالعه حاضر اثر محافظتی توپیرامات بر استرس اکسیداتیو و آپوپتوز ناشی از 6- هیدروکسی دوپامین در سلول های PC12 بررسی شده است.

    مواد و روش ها

     سلول های PC12 به مدت 24 ساعت با توپیرامات درمان شدند. سپس سلول ها به مدت 24 ساعت در معرض 6- هیدروکسی دوپامین با غلظت 75 میکرومولار قرار گرفتند. زنده مانی سلولی توسط 3-(4،5- دی متیل 2-تیازولیل) 5،2 دی فنیل-2- تترازولیوم (تست MTT) مورد بررسی قرار گرفت. سطح گروه های فعال اکسیژن (ROS) با 2،7 دی کلرو دی هیدروفلورسین دی استات (DCF-DA) ارزیابی شد. میزان پراکسیداسیون لیپیدی و قدرت آنتی اکسیدانی تام نیز اندازه گیری شد.

    یافته ها

    توپیرامات در غلظت 8 میکرومولار زنده مانی سلول هایی که در معرض 6- هیدروکسی دوپامین قرار گرفتند افزایش داد. در مقایسه با گروه کنترل، 6- هیدروکسی دوپامین سبب کاهش حیات سلولی شد و این اثر توسط توپیرامات معکوس شد. توپیرامات هم چنین باعث کاهش میزان ROS و پراکسیداسیون لیپیدی شد. علاوه بر این، توپیرامات به طور قابل توجهی قدرت آنتی اکسیدانی تام را در سلول های درمان شده با 6- هیدروکسی دوپامین افزایش داد.

    نتیجه گیری

     یافته های این مطالعه نشان داد که توپیرامات از طریق فعالیت آنتی اکسیدانی، سلول های PC12 را از سمیت عصبی ناشی از 6- هیدروکسی دوپامین محافظت می کند.

    کلید واژگان: 6- هیدروکسی دوپامین, استرس اکسیداتیو, بیماری پارکینسون, توپیرامات, سلول های PC12
    Fahimeh Fallah, Azadeh Aminzadeh*
    Introduction

    Parkinson's disease (PD) is a common neurodegenerative disorder characterized by progressive neuronal dysfunction. Growing evidence has shown that oxidative stress plays a crucial role in the pathogenesis of Parkinson's disease. Correspondingly, the current study evaluated the protective effect of topiramate in 6-hydroxydopamine induced oxidative stress and apoptosis in PC12 cells as an in vitro model for PD.

    Materials and Methods

    PC12 cells, a cellular model of PD, were treated with topiramate for 24 h. Then they were treated with 75 μM 6-hydroxydopamine for 24 h. Cell viability was examined by 3-(4,5-dimethyl-2-thiazolyl)-2,5-diphenyl-2-tetrazolium bromide (MTT) assay. Intracellular reactive oxygen species (ROS) levels were measured using 2, 7 dichlorodihydrofluorescein diacetate (DCF-DA) assay. The levels of lipid peroxidation and total antioxidant power (TAP) were also measured.

    Results

    Remarkably, topiramate at concentration of 8 μM increased survival of PC12 cells exposed to 6-hydroxydopamine. Cell viability of PC12 cells on 6-hydroxydopamine was decreased compared to controls, which was reversed by topiramate. Topiramate also reduced intracellular reactive oxygen species (ROS) level and cellular lipid peroxidation. In addition, topiramate significantly increased total antioxidant power in 6-OHDA-treated cells.

    Conclusion

    Findings of this study showed that the topiramate protects PC12 cells against 6-OHDA-induced neurotoxicity through its potent antioxidant activity

    Keywords: 6-Hydroxydopamine, Oxidative Stress, Parkinson Disease, Topiramate, PC12 cells
  • آزاده امین زاده*
    زمینه و هدف

    مورفین پتانسیل اعتیادآوری بالایی دارد و می تواند مورد سوء مصرف قرار گیرد. استفاده طولانی مدت مورفین اثرات جانبی زیادی دارد و از آن جمله می توان به سمیت عصبی، اختلال عصبی، استرس اکسیداتیو و آپوپتوز اشاره نمود. شواهد زیادی نشان داده است که ملاتونین اثرات آنتی اکسیداتیو و آنتی آپوپتوز دارد با این حال، اثرات آن بر سمیت عصبی ناشی از مورفین در سلول های PC12 مطالعه نشده است. این مطالعه به منظور بررسی نقش محافظتی ملاتونین بر سمیت عصبی ناشی از مورفین در سلول های PC12 انجام شد.

    روش ها

     سلول های PC12 به مدت 24 ساعت با غلظت های مختلف  ملاتونین (10، 25، 40 و50 میکرومولار) درمان شده و سپس به مدت 24 ساعت در معرض مورفین با غلظت 2/3 میلی مولار قرار گرفتند. زنده مانی سلول ها با استفاده از روش MTT اندازه گیری شد. اثرات آنتی اکسیدانی ملاتونین با ارزیابی میزان تولید گونه های فعال اکسیژن (ROS)، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAP)، پراکسیداسیون لیپیدی  (LPO)و گروه های تیول  مورد بررسی قرار گرفت.

    یافته ها

    ملاتونین به طور قابل توجهی زنده مانی سلول های مواجه شده با مورفین را افزایش داد و سلول های PC12 را در برابر تولید بیش از اندازه گونه های فعال اکسیژن محافظت کرد. همچنین ملاتونین میزان TAP و گروه های تیول را افزایش و میزان LPO را کاهش داد.

     نتیجه گیری

     در سلول های PC12 ملاتونین می تواند با اثرات آنتی اکسیدانی، سمیت عصبی ناشی از مورفین را کاهش دهد.

    کلید واژگان: آپوپتوز, استرس اکسیداتیو, سلول های PC12, ملاتونین, مورفین
    Azadeh Aminzadeh*
    Background and aim

    Morphine has a high addictive potential and can be abused. Long-term use of morphine is associated with some pathological consequences including neurotoxicity, neuronal dysfunction, oxidative stress and apoptosis. Increasing evidence has shown that melatonin has antioxidant and antiapoptosis properties. However, its effects on morphine-induced neurotoxicity in PC12 cells have not been studied. This study was carried out to evaluate protective effect of melatonin against morphine-induced neurotoxicity in PC12 cells.

    Methods

    PC12 cells were treated for 24 h with several doses of melatonin (10, 25, 40, and 50 μM). The cells were then treated with 3.2 mM morphine for 24 h. The viability of PC12 cells was measured using MTT assay. The antioxidant activity of melatonin was evaluated by measuring the levels of reactive oxygen species (ROS), lipid peroxidation (LPO) and total thiol groups, and total antioxidant power (TAP).

    Results

    Melatonin significantly enhanced the viability of PC12 cells and protected the cells against morphine-induced overproduction of ROS. Melatonin has increased TAP and total thiol groups and decreased LPO.

    Conclusion

    Melatonin attenuates neurotoxicity of morphine in PC12 cells via antioxidant activity.

    Keywords: PC12 Cells, Morphine, Oxidative stress, Apoptosis, Melatonin
  • آزاده امین زاده*
    مقدمه

    متفورمین یک داروی ضد دیابت است که ممکن است یک گزینه درمانی جدید برای مداوای آترواسکلروز باشد. مطالعه حاضر اثر محافظتی متفورمین را بر استرس اکسیداتیو ناشی از پراکسید هیدروژن (H2O2) در سلول های اندوتلیال انسانی جدا شده از سیاهرگ بند ناف HUVECs)  یا (Human umbilical vein endothelial cells  بررسی می نماید.

    روش ها

     سلول های اندوتلیال به مدت 24 ساعت با متفورمین تیمار شده و سپس به مدت 2 ساعت در معرض پراکسید هیدروژن با غلظت 5/0 میلی مولار قرار گرفتند. زنده مانی سلول ها با استفاده از 3- (4و5 دی  متیل تیازول 2 - ایل)- 2و5 - دی فنیل تترازولیوم بروماید (روش MTT) اندازه گیری شد. سطح گونه های فعال اکسیژن (ROS) با 2و7 دی کلرو دی هیدروفلورسین دی استات (DCF -DA) بررسی شد. میزان پراکسیداسیون لیپیدی، گروه های تیول و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAP) نیز مورد بررسی قرار گرفت.

    یافته ها

    متفورمین در غلظت 20 میکرومولار توانست آسیب سلولی ناشی از پراکسید هیدروژن را جلوگیری نماید. سطوح ROS و پراکسیداسیون لیپیدی در سلول های تحت درمان با پراکسید هیدروژن افزایش یافت. متفورمین  توانست به طور قابل ملاحظه ای سطح ROS و پراکسیداسیون لیپیدی را کاهش دهد. این دارو همچنین توانست گروه های تیول و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام را افزایش دهد.

     نتیجه گیری

     متفورمین سلول های HUVECs را از استرس اکسیداتیو و آپوپتوز ناشی از  پراکسید هیدروژن محافظت می کند.

    کلید واژگان: آپوپتوز, پراکسید هیدروژن, سلول های اندوتلیال انسانی, متفورمین
    Azadeh Aminzadeh*
    Introduction

    Metformin is an anti-diabetic drug, which may be a novel therapeutic option for treatment of atherosclerosis. The current study evaluates protective capacity of metformin in hydrogen peroxide (H2O2)-induced oxidative stress in human umbilical vein endothelial cells (HUVECs).

    Methods

    Endothelial cells were treated with metformin for 24 h. Then they were treated with 0.5 mM H2O2 for 2h. Cell viability was measured by 3‑(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2, 5‑diphenyltetrazolium bromide (MTT) assay. Reactive oxygen species (ROS) levels were measured using 2, 7 dichlorodihydrofluorescein diacetate (DCF-DA) assay. Lipid peroxidation (LPO), total thiol groups and total antioxidant power (TAP) were also evaluated.

    Results

    Metformin at concentration of 20 μM increased survival of HUVECs exposed to H2O2. ROS and MDA levels increased in H2O2-treated endothelial cells. Metformin could significantly decrease H2O2-induced ROS and MDA elevation. It also increased total thiol groups and TAP.

    Conclusion

    Metformin protects HUVECs against the oxidative stress and apoptosis induced by H2O2.

    Keywords: Apoptosis, HUVECs, Hydrogen peroxide Metformin
  • آزاده امین زاده *
    زمینه و هدف
    هیپرگلیسمی که در شرایط دیابت رخ می دهد، یکی از عوامل اصلی عوارض دیابت از جمله نوروپاتی دیابتی می باشد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آلوپورینول اثرات نوروپروتکتیو بر بسیاری از محرک های آسیب رسان دارد. این مطالعه به منظور بررسی اثرات آلوپورینول بر نوروتوکسیسیتی ناشی از غلظت بالای گلوکز در سلول های PC12 که به عنوان یک مدل برون تنی مناسب برای مطالعه سلول های عصبی می باشند انجام شد.
    روش بررسی
    در سلول های PC12، نوروتوکسیسیتی توسط غلظت بالای گلوکز ایجاد شد و سلول ها در حضور و عدم حضور غلظت بالای گلوکز، در معرض آلوپورینول قرار گرفتند. زنده مانی سلولی با استفاده از روش MTT اندازه گیری شد. مارکرهای بیوشیمیایی استرس اکسیداتیو با اندازه گیری میزان پراکسیداسیون لیپیدی، گروه های تیول و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام بررسی شد.
    یافته ها
    نتایج نشان داد که آلوپورینول به طور معنی داری، مرگ سلولی ناشی از غلظت بالای گلوکز را در سلول های PC12 مهار می کند. به علاوه، آلوپورینول میزان پراکسیداسیون لیپیدی را کاهش داد. این دارو همچنین گروه های تیول و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام را افزایش داد.
    نتیجه گیری
    این یافته ها نشان می دهند که آلوپورینول اثرات محافظتی بر مرگ سلولی ناشی از غلظت بالای گلوکز در سلول های PC12 دارد که ممکن است مربوط به عملکرد آنتی اکسیدانی این دارو و مهار استرس اکسیداتیو باشد.
    کلید واژگان: سلول های PC12, گلوکز, نوروتوکسیسیتی, آلوپورینول
    Dr Azadeh Aminzadeh *
    Background And Aim
    Hyperglycemia which occurs in diabetes is one of the main factors which can lead to serious complications such as diabetic neuropathy. There is evidence that allopurinol has neuroprotective effect against many types of damaging stimuli. The present study investigated the effects of allopurinol on high glucose induced neurotoxicity in PC12 cells as a suitable in-vitro model for evaluation of neuronal functions.
    Material and
    Methods
    Neurotoxicity was induced by high glucose concentration, and cells were exposed to allopurinol in the presence or absence of high glucose concentration. Cell viability was assessed by MTT assay. Biochemical markers of oxidative stress were investigated by measurement of lipid peroxidation (LPO), total thiol groups, and total antioxidant power (TAP).
    Results
    The present results indicated that allopurinol significantly inhibited high glucose- induced cell death in PC12 cells. Furthermore, treatment with allopurinol decreased lipid peroxidation level. It also increased the total thiol groups and TAP.
    Conclusion
    These findings showed protective effects of allopurinol on HG-induced cell death in PC12 cells, which may be related to its antioxidant effect and inhibition of oxidative stress.
    Keywords: PC12 cells, Glucose, Neurotoxicity, Allopurinol
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال