فهرست مطالب افسانه خادمی

پیچیدگی و نوسانات شدید محیطی همرا با بروز سوانح و خطرات غیره منتظره، احتمال اختلال در زنجیره تامین بیمارستان را افزایش داده است. تاب آوری زنجیره تامین، یکی از راهبردهایی مقابله با این چالش ها و تداوم ارائه خدمات مناسب و کارآمد، بیمارستان در زمان فاجعه است. این پژوهش به منظور شناسایی عوامل موثر بر تاب آوری زنجیره تامین بیمارستان انجام شده است.  مطالعه ی حاضر از نوع کیفی است که با روش تحلیل محتوا و در سال 1397 در بیمارستان های دانشگاهی بندرعباس انجام گرفت. مشارکت کنندگان در آن 14 نفر از خبرگان بودند که به صورت هدفمند و گلوله برفی انتخاب شدند و نمونه گیری تا رسیدن داده ها به حد اشباع ادامه پیدا کرد. داده ها از طریق مصاحبه ی نیمه ساختاریافته جمع آوری و تحلیل و کدگذاری آنها با کمک نرم افزار MAXQDA انجام شد. پس از تحلیل داده ها، عوامل موثر بر تاب آوری زنجیره تامین بیمارستان در 6 مولفه اصلی و 30 درون مایه شناسایی شد که مولفه های اصلی شامل: «حضور و شایستگی کارکنان»، «ایمنی زیرساخت ها»، «مدیریت فاجعه»، «سیستم های پشتیبانی و ظرفیت»، «تامین کنندگان کالا و خدمات مورد نیاز بیمارستان» و «عوامل بیرونی» هستند. عوامل مربوط به تمرینات کافی کارکنان، برنامه ریزی مدیریت فاجعه، سیستم فرماندهی و ظرفیت بالقوه بیشترین تاثیر را بر تاب آوری زنجیره تامین بیمارستان دارند. لذا پیشنهاد می شود بیشترین تمرکز بر این عوامل گذاشته شود تا تاب آوری زنجیره تامین بیمارستان در زمان بحران ارتقاء یابد.

شایع ترین عارضه اعمال جراحی درد می باشد و علی رغم پیشرفت علم جراحی به سمت اعمال جراحی با تهاجم کمتر همچنان شایع ترین عارضه است. در صورت کاهش شدت و مدت درد پس از عمل برگشت بیمار به شرایط قبل از عمل سریع تر و هزینه بستری نیز کاهش چشمگیری می یابد. تحقیقات انجام شده در کاهش درد پس از عمل متمرکز بر روی روش ها و داروهای موثر و کم عارضه است. دارویی که در این خصوص مصرف می گردد باید بیشترین اثر و زمان تاثیر و حداقل عارضه را داشته باشد و ضمنا ارزان باشد. لاپاراسکوپی تشخیصی در جراحی های زنان فصل نوینی را آغاز نموده و بسیاری از اعمال جراحی زنان قابل انجام بوسیله لاپاراسکوپی می باشند. به همین دلیل کاستن درد پس از عمل به انجام راحت تر و بیشتر این نوع جراحی کمک نموده و مدت بستری و هزینه های بیمار را کاهش خواهد داد. روش های مختلفی برای کاهش انواع دردهای بعد از لاپاراسکوپی مورد استفاده قرار گرفته است. یکی از این روش ها استفاده از تزریق مواد به داخل پریتوان است. لذا بر آن شدیم اثر ضددردی تزریق داخل پریتوان دو داروی بوپیواکائین و لیدوکائین را پس از عمل لاپاراسکوپی تشخیصی نازایی مورد بررسی قرار دهیم. >>>

نظرات مختلفی راجع به ارتباط بین میزان سقط خودبه خودی و مواجهه شغلی زنان با گازهای بیهوشی وجود دارد. این مطالعه و سایر مطالعات مشابه درباره مواجهات شغلی زنان، ضروری به نظر می رسد چرا که بیش از 50% آنان در طول اشتغال درگیر مسایل باروری می شوند. لذا هدف از این مطالعه تعیین ارتباط بین میزان سقط خودبه خودی و مواجهه شغلی با گازهای بیهوشی می باشد.
این مطالعه بر روی دو گروه از زنان متاهل به شکل «هم گروهی تاریخی» صورت گرفت. گروه مواجهه یافته، شامل زنان شاغل در اتاق عمل و گروه مواجهه نیافته، زنان شاغل در بخش اورژانس، CCU, ICU بودند. بعد از انجام مطالعه راهنما، اطلاعات با پرسش نامه و مصاحبه جمع آوری گردید و سپس معیار های ورود و خروج اعمال شد. معیار های اصلی خروج در این مطالعه برای هر دو گروه، سابقه سقط خودبه خودی در سن کمتر از 20 سال و بالای 35 سال و سابقه سقط خودبه خودی قبلی، در نظر گرفته شد. زنان باردار نیز تا انتهای هفته 20 بارداری از جهت ایجاد سقط خودبه خودی پی گیری شدند.
داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS، جداول فراوانی، جداول توافقی، مجذور کای و t-test با P-value کمتر از 0.05، آنالیز شدند.
میزان سقط خودبه خودی در گروه مواجهه یافته 15.7% و در گروه مواجهه نیافته 13.4% به دست آمد. با استفاده از مجذورکای (0.529=P) تفاوت معنی داری بین دو گروه یافت نشد. همچنین نسبت شانس برابر با 1.196 با حدود اطمینان 95% (2.090-0.685) به دست آمد.
براساس یافته های این مطالعه ارتباط معنی داری بین میزان سقط خودبه خودی و مواجهه شغلی با گازهای بیهوشی به دست نیامد. خطرات مواجهه شغلی همیشه وجود دارند و دوری از آنها منطقی به نظر می رسد. استفاده از دستگاه های تنظیف کننده هوای بازدمی بیمار بیهوش می تواند در کم کردن غلظت گازهای بیهوشی در اتاق عمل کمک نماید.

با توجه به اینکه فیزیولوژی تخمدان با تغییرات هورمونی و بیوشیمیایی مایع فولیکلولی مرتبط است هدف از این بررسی ارتباط فاکتور سن و تعداد فولیکول و نیز سطوح هورمونهای LH و FSH سرمی با میزان فعالیت آنزیم های اسید (ACP) و آلکالین فسفاتاز(ALP) مایع فولیکولی در زنان تحت درمان پروتکل تحریک تخمک گذاری می باشد.

پس از جمع آوری نمونه های مایع فولیکولی در 19 خانم تحت درمان نازایی و محاسبه تعداد فولیکولها به منظور محاسبه فعالیت مخصوص آنزیم های آلکالین و اسید فسفاتاز ابتدا مقدار پروتئین کل مایع سنجیده شد و سپس میزان فعالیت آنزیم محاسبه و بعد نسبت فعالیت بر مقدار پروتئین به عنوان شاخص فعالیت آنزیم در نظر گرفته شد. به منظور بررسی هورمونهای پروژسترون، استرادیول، LH و FSH در صبح روز puncture نمونه های سرمی افراد تهیه شد و مقادیر هورمونها تعیین شد. با استفاده از آنالیز نا پارامتری ارتباط بین فاکتورهای مختلف با سطح فعالیت آنزیم های ACP و ALP بررسی شد.

نتایج این تحقیق نشان داد که ALP فقط با سطح هورمونهای پروژسترون ارتباط دارد (P=0.001) و با دیگر فاکتورها ارتباط ندارد اما ACP هم با تعداد فولیکولها(P=0.01) و هم با سطح هورمونهای استرادیول و پروژسترون ارتباط دارد (P=0.05) اما با سن بیمار و نیز سطوح هورمونهای دیگر ارتباط ندارد.

آنزیمACP مایع فولیکولی بیشتر متاثر از هورمونهای تخمدانی است و تغییرات این آنزیم احتمالا می تواند باعث تغییر در ریز محیط فولیکولی و بالتبع تکوین تخمک ها بشود.

با توجه به بار مالی و روانی که تکنیک های کمک باروری (ART) به زوجین نابارور تحمیل می کند، پیش بینی نتایج آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. با توجه به مطالعات قبلی، سطح لپتین می تواند با باروری ارتباط داشته باشد. لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط سطح لپتین سرم، لپتین مایع فولیکولی و نسبت سطح سرمی لپتین به شاخص توده بدنی (BMI) با نتایج تکنیک های کمک باروری بود.
99 خانم غیر مبتلا به تخمدان پلی کیستیک (PCO) از بیماران نابارور مراجعه کننده به بیمارستان دکتر شریعتی در نیمه اول سال 84 انتخاب و تحت تحریک تخمدانی با پروتکل طولانی مدت قرار گرفتند. لپتین سرم در روز شروع تجویز گنادوتروپین و لپتین مایع فولیکولی در روز دریافت اووسیت اندازه گیری شد و نتایج حاصله در دو گروه باردار و غیر باردار با نرم افزار SPSS و آزمون t مورد مقایسه قرار گرفت، P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.
میانگین هندسی لپتین سرم در گروه غیر باردار ng/ml 1.68 ± 16.42 و در گروه باردار ng/ml 2.20 ± 14.09 بود. لپتین مایع فولیکولی در گروه غیر باردار ng/ml 2.56 ± 8.73 و در گروه باردارng/ml 2.76 ± 11.07 و نسبت لپتین سرم به BMI نیز در دو گروه به ترتیب 1.62 ± 64 و 2.04 ± 55 بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشت.
بر اساس نتایج این تحقیق، لپتین سرم و مایع فولیکولی و نیز نسبت لپتین به BMI نمی تواند پیش بینی کننده نتایج ART باشد و در حال حاضر نمی توان به عنوان یک عامل پیش بینی کننده مورد اندازه گیری قرار گیرد. ضمنا پیشنهاد می شود مطالعات بعدی در گروه های همگن تری از نظر علت ناباروری و تعداد افراد انجام شود.

حرکت اسپرم و سرعت رو به جلوی آن نقش کلیدی در فرآیند باروری تخمک در محیط کشت و در بدن انسان ایفا می کند. اثر پرتوی لیزرهای کم توان در فرآیند های زیستی سلولی به طور واضحی در تحریک زنجیره های تنفسی که با تحریک سیتوکروم های میتوکندری هایی در سلول و همچنین با تاثیر بر میزان کلیسم داخل سلولی مشخص شده است. در این مطالعه سعی شده است اثر تابش لیزر کم توان بر تحرک، سرعت و میرایی اسپرم های طبیعی و غیرطبیعی مورد بررسی قرار گیرد.

اثر لیزرهای کم توان گالیوم آلومینیوم آرسناید (GaAlAs) (طول موج 810 nm و توان خروجی 50 mW) در دوزهای مختلف 4، 2 و 8 ژول بر سانتی متر مربع بر روی حرکت، سرعت و میرایی سلول های گرفته شده از 17 مرد (12 نفر با اسپرموگرام طبیعی و 5 نفر مرد مبتلا به عقیمی با اسپرموگرام غیرطبیعی) بررسی شد. سرعت حرکت اسپرم ها با عکس های متعدد از نمونه ها در زیر میکروسکوپ و فیلمبرداری از آنها اندازه گیری شدند. کلیه اندازه گیری پس از سه دوره تابش در گروه های مختلف و کنترل بعد از 24 ساعت انجام شد.

حرکت اسپرم هایی که دوز 2 J/cm2 و 4 J/cm2 تحت تابش قرار گرفته بودند بطور قابل ملاحظه ای نسبت به گروه کنترل افزایش یافته بود (p=0.03). میزان سلولهای مرده در تمام گروه های مورد تابش با دوز 2 J/cm2 و 4 J/cm2 کاهش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل داشت (p=0.01). هیچگونه تفاوت معنی داری بین گروه دوز 8 J/cm2 با گروه کنترل بدست نیامد.

تابش لیزر گالیوم آلومینیوم آرسناید با طول موج 810 nm در دوزهای 2 J/cm2 و 4 J/cm2 سرعت و حرکت اسپرم ها را افزایش داده و میزان میرایی آنها را کاهش می دهد.

استفاده از سنجش کمی گنادوتروپین کوریونی انسان (hCG) و سونوگرافی ترانس واژینال با قدرت تفکیک پذیری بالا(high resolution) باعث تشخیص زود هنگام حاملگی خارج رحمی (Ectopic Pregnancy:EP) و موارد بیشتری از درمان کنزرواتیو شده است. درمانهای دارویی غیر جراحی مانند تزریق موضعی یا سیستمیک متوترکسات (MTX)، آنتاگونیست اسید فولیک به عنوان یک روش درمان جایگزین برای زنان مبتلا به EP پذیرفته شده است. در این مطالعه ما به مقایسه پیامدهای درمان دارویی موارد EP پاره نشده با استفاده از تزریق دوز واحد و متعدد متوترکسات پرداخته ایم.
این بررسی یک کار آزمایی بالینی تصادفی است. تشخیص موارد EP با سطح سرمی 1800IU/L??hCG و عدم رویت حاملگی داخل رحمی یا با سطح سرمی ثابت? hCG یا افزایش آن کمتر از 50% طی 48 ساعت داده می شد. دو روش برای تجویز MTX بکار گرفته شد و نتیجه اصلی، مقایسه میزان موفقیت بین دو پروتکل دوز واحد و متعدد بود. این آنالیز شامل 108 خانم با تشخیص EP بود که بعد از درمان MTX با روش دوز واحد یا متعدد پی گیری شدند.
از میان 54 بیمار درمان شده با پروتکل دوز واحد 48 بیمار با موفقیت درمان شدند (88.9%) و از میان 54 بیمار درمان شده با پروتکل دوز متعدد 50 بیمار موفق داشتند (92.6%) که تفاوت میان میزان موفقیت در دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود (OR=0.64,P=0.7) با (CI=0.17-2.4)نتایج مطالعه ما نشان می دهد که درمان با دوز واحد MTX به اندازه دوز متعدد موفقیت آمیز است. اینکه کدام پروتکل به عنوان اولین قدم درمان موارد انتخاب شده EP بهترین درمان خواهد بود با کارآزمایی بالینی تصادفی و با در نظر گرفتن عوارض جانبی، هزینه درمان و سایر جنبه های درمانEP با MTX بطور واضح تری نشان داده خواهد شد.

سطح پائین (71mg/dI≥)(Glucose Challenge Test) GCT یک عامل خطر مستقل برای داشتن نوزادی با وزن کم تولد (SGA) است لذا هدف مطالعه ما تعیین کردن روش ساده تری برای برای پیشگوئی وزن تولد نسبت به روش های گرانتر مانند سونوگرافی بود.
برای بررسی ارتباط بین سطح GCT (تست اسکرین دیابت در بارداری) با وزن جنین 500 خانم با حاملگی تک قلو که تست را در طی هفته های 28-24 بارداری انجام داده بودند، وارد مطالعه شدند. سابقه فشارخون، دیابت و دییگربیماری های طبی قبل از بارداری یا در طی بارداری قبلی وجود نداشت و همگی آنها وزن گیری خوبی حین بارداری نسبت به BMI (body mass index) قبل از بارداری داشتند. در این مطالعه توصیفی تحلیلی، سن مادر، گراویدیتی BMI,، سطح GCT، سن حاملگی، جنسیت نوزاد، روش زایمان، وزن نوزاد و آپگار اسکور ارزیابی شدند.
میزان وزن کم تولد (small for gestational age) SGA در نوزاد مادرانی که سطح GCT ≤ 80 ml/dl بود، بیشتر بود و از نظر آماری اختلاف معنی دار بود (p=0.018)، حساسیت 58% و اختصاصیت 89% و فاصله اطمینان 95% (0.545-0.162) relative risk=2.28,نتیجه گیری و توصیه ها: سطح پائین GCT با وزن کم تولد ارتباط دارد و می تواند به عنوان یک تست پیشگوئی کننده وزن کم تولد به کار رود یا حتی تداخلات تغذیه ای را مدنظر قرار دهد.

ناباروری و افسردگی هر کدام به طور جداگانه از مشکلات بزرگ جوامع انسانی هستند. با وجود این که افسردگی یکی از شایع ترین بیماری هایی است که در طب پیشگیری مشاهده می شود، مراجعه برای دریافت کمک بسیار کمتر از شیوع بیماری است. وجود اطلاعات کافی در مورد شیوع بیماری و عوامل خطر آن برای شناسایی بیمار بسیار با ارزش است. ناباروری می تواند از عوامل مستعدکننده افسردگی باشد. پرسش نامه افسردگی بک (BDI) که وسیله ای برای غربالگری افسردگی است به علت وجود ترجمه ی فارسی هنجاریابی شده جهت شناسایی افراد در معرض خطر کمک کننده می باشد. هدف از این تحقیق تعیین شیوع افراد در معرض خطر افسردگی در بیماران نابارور مراجعه کننده به یک مرکز درمان نازایی بوده است.
در این مطالعه 681 خانم نابارور مراجعه کننده به بیمارستان دکتر شریعتی مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات اولیه شامل سن، مدت، نوع و علت نازایی، میزان تحصیلات، وجود سابقه درمان قبلی و مصرف سیگار ثبت شد. پرسش نامه BDI به این افراد داده و امتیاز آن ثبت گردید. امتیاز 16 و بیشتر مثبت (در معرض افسردگی قرار داشتن) در نظر گرفته شد.
نشان می دهد که سن اثری در شیوع پاسخ مثبت ندارد، ولی شیوع پاسخ مثبت در افراد با مدت نازایی طولانی تر، علت نازایی توام، تحصیلات کمتر و وجود سابقه درمان کمک باروری یا جراحی به طور معناداری بیشتر بود.
افراد نابارور به طور کلی در معرض افسردگی قرار دارند. چون در کشور ما تمایل نسبت به مراجعه به روانپزشک و دریافت خدمات مربوطه کم است، شناسایی افراد در معرض خطر در گروه نابارور و ارجاع آنها برای دریافت درمان های حمایتی در مورد مسایل روانی، کمک قابل توجهی به این افراد می کند.

سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) با طیف وسیعی از علل و تظاهرات بالینی به صورت عدم تخمک گذاری مزمن تعریف می شود. برای بررسی اثر تجویز دوز واحد مترودین در ایجاد پاسخ فولیکولی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن مطالعه ای به صورت Clinical Trial مداخله ای در سال های 81-1380 در بخش درمان ناباروری بیمارستان شریعتی انجام شد. در بین بیماران مبتلا به PCOS مراجعه کننده به این بخش، افرادی که سندرم PCO به عنوان تنها علت ناباروری در آنها تشخیص داده شده بود، یک دوره درمان با کلومیفن سیترات، از روز سوم تا هفتم سیکل قاعدگی - به میزان روزانه 150 میلی گرم (حداکثر دوز معمول) - دریافت کردند و با سونوگرافی واژینال از نظر پاسخ فولیکولی کنترل شدند. 60 نفر دارای پاسخ فولیکولی به شرح ذیل وارد مطالعه شدند: به هر یک از 60 بیمار از روز سوم تا هفتم سیکل قاعدگی بعدی، مجددا کلومیفن سیترات به میزان روزانه 150 میلی گرم تجویز شد. علاوه بر آن در روز سوم سیکل، یک عدد آمپول مترودین (IU75) به شکل عضلانی به هر یک تزریق شد. با انجام سونوگرافی واژینال و پیگیری بیماران وقتی در روزهای 14 تا 16 سیکل فولیکول غالب به اندازه 18 میلی متر رؤیت شد، به عنوان پاسخ فولیکولی تلقی گشت. سپس همان روز 000/10IU آمپول HCG به شکل عضلانی به بیمار تزریق شد. در روز تزریق و دو روز بعد توصیه به انجام مقاربت می شد. در روز 21 سیکل قاعدگی، میزان پروژسترون سرم اندازه گیری شد. سطح پروژسترونی بیشتر یا مساوی ng/ml،2 به منزله تخمک گذاری تلقی شد. در صورت تاخیر در ایجاد قاعدگی، در روز 32 و مجددا 34 سیکل سطح B-HCG سرم اندازه گیری شد و مقادیر بیشتر یا مساوی 200IU/l و یا افزایش قابل توجه آن نشانه حاملگی شیمیایی بود. سپس برای اطمینان از حاملگی طبیعی داخل رحمی، در هفته هفتم سونوگرافی واژینال انجام شد که رؤیت ساک حاملگی، جنینی و ضربان قلب جنین مؤید حاملگی بود. از میان 60 بیمار، 31 نفر (7/51%) پاسخ فولیکولی داشتند. 30 نفر (50%) تخمک گذاری کردند و از این میان 15 نفر (25%) تست حاملگی مثبت داشتند. یک نفر از بیماران پس از مثبت شدن تست حاملگی و قبل از رؤیت حاملگی در سونوگرافی، سقط خودبخودی داشت و 2 مورد پس از مشاهده حاملگی در سونوگرافی، سقط داشتند. 2 مورد از بیماران زایمان زودرس و در 9 مورد حاملگی تا ترم ادامه یافت. عوارض درمانی تنها در 4 نفر از بیماران مشاهده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های Chi-Squarc Fishcr انجام شد. باتوجه به متغیرهای سن، BMI، نوع ناباروری و چگونگی قاعدگی، تفاوت معنی داری در ایجاد پاسخ فولیکولی دیده نشد. بین درصد حاملگی و میزان پروژسترون روز 21 بیماران ارتباط معنی داری وجود داشت (0001/0>P) و با افزایش میزان پروژسترون، درصد حاملگی در دو گروه افزایش یافت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که دوز واحد مترودین به طور موفقیت آمیزی در بیماران موجب پاسخ فولیکولی و تخمک گذاری و حاملگی می شود و علاوه بر آن عوارض جانبی ناچیز آن نیز قابل اغماض می باشد.

حاملگی خارج رحمی (EP) یکی از عوارض خطرناک حاملگی است. به طور کلی شیوع آن در حاملگی طبیعی 1%، بوده، ولی به دنبال استفاده از روش های کمکی باروری (ART) حدود 5% افزایش می‎یابد. عوامل متعددی شامل سابقهEP، جراحی لوله ها، آسیب اثبات شده لوله، عفونت های قبلی دستگاه تناسلی، ناباروری و درمانهای کمکی باروری به عنوان فاکتورهای خطر در بروز EP شناخته شده اند. در این مطالعه 47 موردEP طی 4 سال درمان ART در بخش درمان ناباروری بیمارستان شریعتی با گروه کنترل (بیماران با حاملگی بدون مشکل به دنبال درمان (ART مورد مقایسه قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن، مدت ناباروری و روش درمان یکسان بودند. شیوع ناباروری ثانویه و علت ناباروری لوله ای در گروهEP بطور معنی داری از گروه کنترل بیشتر بود. شیوع سابقهEP، جراحی لگنی، آسیب لوله ای، دستکاری داخل رحمی و وجود فیبروم رحمی در گروه EP به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود. روش انتقال داخل رحمی به عنوان یک عامل خطرناک مطرح شد. بررسی عوامل خطر ایجاد کنندهEP بدنبالART نیاز به مطالعات آینده نگرتر و دقیق تری دارد.

سندرم تحریک بیش از حد تخمدان یا (OHSS) Ovarian Hyperstimulation Syndrome، از عوارض خطرناک تحریک تخمک گذاری کنترل شده (COH) Controlled Ovarian Hyperstimulation است. تعیین عوامل مؤثر درایجاد OHSS به دو دلیل اهمیت دارد: 1 افزایش شیوع نازایی و 2 احتمال 7-1 درصد ایجاد OHSS پس از انجام COH. این مطالعه از نوع مورد شاهدی و در مرکز ناباروری بیمارستان دکتر شریعتی انجام شد. در طول سال های 77-1376، 75 بیمار کاندید انجام روش های کمک باروری (ART) که بعد از COH به OHSS مبتلا شده بودند، به عنوان گروه آزمون و 120 نفر بدون OHSS که با گروه آزمون جور شده بودند به عنوان گروه شاهد در این مطالعه شرکت داده شدند. متغیرهای شاخص توده بدنی (BMI) Body Mass Index، سطح استرادیول سرم در روز تجویزHCG، وجود تخمدان پلی کیستیک (PCO) و سن در این بیماران مورد بررسی قرار گرفت. شیوع OHSS در بیماران جوان بیشتر بود. شیوع PCO در بیماران مبتلا به OHSS (3/37%) در مقایسه با گروه شاهد (8/20%) بیشتر بود. دربین بیماران، BMI بالاتر از 30 شیوع بیشتری نسبت به گروه شاهد داشت. سطح استرادیول در روز تزریق HCG درگروه بیمار بالاتر از گروه شاهد بود (11771534 در مقابل 7391124 پیکوگرم در میلی لیتر) شناختن عوامل خطرساز بیماری OHSS با توجه به افزایش شیوع نازایی و کاربرد درمان های جدید تحریک تخمک گذاری، کمکی در کاهش ابتلاء و نیز عوارض این بیماری خطرناک و حتی کشنده خواهد بود

روش های کمکی باروری امروزه تنوع زیادی پیدا کرده اند. شکل کلاسیک آن IVF با میزان حاملگی به ازای انتقال جنین 12-11% می باشد. GIFT از روش های جدیدتر بوده که آمار موفقیت 35-25% برای آن گزارش شده است. در این بررسی 71 بیمار که تحت GIFT قرار گرفتند بررسی و میزان حاملگی به ازای انتقال تخمک 29.6% به دست آمد در حالی که در 130 سیکل IVF مورد بررسی، میزان موفقیت 14.6% به دست آمد. فاکتورهای سن، تعداد تخمک منتقل شده، استرادیول سرم در روز تزریق hCG و خصوصیات اسپرم طی این بررسی از عوامل موثر بر بهبود نتیجه GIFT بودند.

در این مطالعه مرفولوژی اسپرم بدست آمده با دو روش TESEوPESA مورد بررسی قرار گرفت. این مرفولوژی، با کمکTygerberg strict criteria بررسی شد. 45 بیمار مبتلا به آزواسپرمی انسدادی مورد بررسی قرار گرفتند. روTESE شوPESA با روش معمول و بی حسی موضعی انجام شد. درصد اسپرم طبیعی و اسپرم غیرطبیعی در هر دو گروه بدست آمد. میانگین میزان اسپرم طبیعی در نمونه هایTESE 6.2 درصد و در نمونهPESA 18.6 درصد بود که این دو عدد با هم اختلاف آماری معنی دار داشت. درصد اشکال غیر طبیعی سرودم نیز در دو گروه با هم اختلاف معنی داری داشت ولی این اختلاف در مورد اختلالات midpiece صدق نمی کرد.
جهت بررسی ارزش روشTygerberg در تعیین مرفولوژی اسپرم بدست آمده از TESE، نیاز به نمونه کنترل گروه سالم است.