به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

المیرا قاسمی

  • حسن اژدری زرمهری*، صمد ناظمی، المیرا قاسمی، زهرا موسوی، زینب طهماسبی، فرزانه فرساد، امیر فرزام
    سابقه و هدف
    از گذشته های دور گیاه تشنه دار یدر درمان التهاب، عفونت چشم و گوش، سوختگی پوستی و زخم های عفونی بکار می رفت. در این مطالعه اثر عصاره هیدروالکلی گیاه تشنه داری بر ترمیم زخم سوختگی درجه 2 مورد بررسی قرار گرفت.
    مواد و روش ها
    این مطالعه تجربی بر روی 21 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 300-250 گرم که به یک گروه 6 تایی و 3 گروه 5 تایی تقسیم شدند، انجام گردید. گروه اول به عنوان کنترل، گروه دوم به عنوان گروه حامل با روغن زیتون، گروه سوم با دوز 5/2 درصد و گروه چهارم با دوز 5 درصد عصاره تشنه داری به مدت 21 روز تحت تیمار قرار گرفتند. هر سه روز یک بار سطح و محیط زخمها اندازه گیری شد و درصد بهبودی زخم ها طی روزهای درمان در گروه های مختلف مقایسه شد. به منظور مطالعه بافت شناسی در روز21 از هر گروه نمونه هایی از ضخامت کامل زخم ها برداشته و بررسی شد.
    یافته ها
    مقایسه مساحت زخم ها نشان داد دوز5 درصد تشنه داری در روز6 (73/41±77/1447)، روز 15 (35/159±74/885) روز 18 (44/122±52/556) (05/0>p) و روز 21 (06/58±12/293) (001/0>p) و دوز 5/2 درصد در روز 18 (35/123±66/664)، روز 21 (00/56±94/398) (05/0>p) با گروه کنترل روز 18 (52/73±98/891)، روز 21 (70/55±13/538) و هم گروه حامل روز 18 (31/96±93/756)، روز 21 (34/43±69/480) تفاوت داشت، در مقایسه محیط زخم ها دوز 5 درصد در روزهای 18 (14/13±24/105) (01/0>p)، 21 (61/8±06/75) (05/0>p) با گروه کنترل روز 18 (62/4±65/136)، روز 21 (86/4±47/104) و با گروه حامل روز 18 (73/12±07/122)، روز 21 (04/11±76/100) دارای تفاوت بود. مطالعه بافتی نشان داد اولسر، بافت جوانه، عروق خونی، اگزودا و کلاژن در هر دو گروه درمان با عصاره تشنه داری افزایش معنی دار و درگیری عضله در گروه 5 درصد تشنه داری کاهش معنی داری داشت (05/0p<).
    نتیجه گیری
    نتایج نشان داد که عصاره هیدروالکلی گیاه تشنه داری و دوز 5/2 درصد تشنه داری در ترمیم زخم سوختگی موثر می باشد. دوز 5 درصد عصاره تشنه داری موثرتر از دوز 5/2 درصدبرای ترمیم زخم ها است.
    کلید واژگان: موش صحرایی, زخم سوختگی, عصاره تشنه داری
    H. Azhdari, Zarmehri *, S. Nazemi, E. Ghasemi, Z. Musavi, Z. Tahmasebi, F. Farsad, A. Farzam
    Background And Objective
    Scrophularia Striata has been used to treat inflammation, ear and eye infection, skin burn and infectious wounds. This study investigated the effects of hydro-alcoholic extract of Scrophularia striata on second-degree burn.
    Methods
    In this experimental study, 21 male Wistar rats (250-300 g) were selected. Then animals randomly divided into control and 3 treatment groups which received olive oil as vehicle or Scrophularia extract with the doses of 2.5 and 5 percent for 21 days. The perimeter and area of the wounds were measured exactly every three days. Finally, tissues samples were collected from burned area for further histological study.
    Findings
    Comparison of wound area showed in 5% dose on 6th day (1447.77±41.73), 15th day (885.74±159.35), 18th day (556.52±122.44) (p<0.05) and 21st day (293.12±58.06) (p<0.001) and in 2.5% on 18th day (664.66±123.35), 21st day (398.94±56.00) (p<0.05) significantly different from the control group on 18th (891.98±73.52), on 21st (538.13±55.70) and olive oil group on18th (756.93±96.31) and 21st day (480.69±43.34). Comparison of wound environments showed in 5% dose on 18th day (105.24±13.14) (p<0.01), 21st day (75.06±8.61) (p<0.05) significantly different from the control group on18th day (136.65±4.62), 21st day (104.47±4.86) and olive oil group on 18th day(122.07±12.73), on 21st day (100.76±11.04). Histological study showed ulcer granulation tissue, blood vessels, exudate and collagen significantly increased in both 2.5% and 5% groups. Muscle involvement was significantly decreased in 5% group.
    Conclusion
    The results showed that hydro-alcoholic extract of Scrophularia Striata are effective for burn healing and dose of 5% more effective than 2.5%.
    Keywords: Rat, Burn wound, Scrophularia striata
  • محمدرضا ساروخانی، المیرا قاسمی، نیما حیدری، حسن اژدری زرمهری، الهه ارمی، صدیقه سادات حسینی
    پیش
    زمینه
    مطالعه ی حاضر نقش احتمالی سیستم درون زاد اپیوئیدرژیک اثرات محرومیت غذایی بر رفتارهای دردی ناشی از فرمالین در موش صحرایی نر و ماده را بررسی می نماید. همچنین ما به بررسی اثرات محرومیت غذایی بر سطح پلاسمایی بتااندورفین و هورمون های جنسی پرداخته ایم.
    روش کار
    محرومیت غذایی 48ساعت پیش از آزمون فرمالین اعمال شد در حالی که آب به میزان کافی و مورد نیاز در دسترس قرار داشت.فرمالین به کف پای راست تزریق شد.
    نتایج
    تفاوت معناداری بین موش های نر و ماده گروه کنترل در فاز 2B مشاهده شد. در پی 48ساعت محرومیت غذایی هردو گروه موش های نر و ماده افزایش رفتارهای دردی در پاسخ به تزریق فرمالین نشان دادند. محرومیت غذایی 12و 24ساعت باعث افزایش و محرومیت 48 ساعته باعث کاهش سطح بتااندورفین در موشهای نر و ماده شد. محرومیت غذایی به مدت 24 ساعت باعث کاهش سطح تستوسترون در موشهای نر شد در حالی که اثر معناداری در موش های ماده نداشت و نیز محرومیت 48 ساعته سبب کاهش سطح تستوسترون در هر دو جنس شد. محرومیت غذایی برای 24 ساعت سبب افزایش سطح استرادیول در موش های ماده شد در حالی که محرومیت 48 ساعته تغییری در موش های نر وماده نداشت.
    بحث: مطالعه حاضر اثبات می کند که وجود محرومیت غذایی برای 48 ساعت سبب افزایش رفتارهای دردی در آزمون فرمالین در موش های نر و ماده شده که این مساله در ارتباط با کاهش سطح پلاسمایی بتا اندورفین و استرودیول می باشد.
    کلید واژگان: موش صحرایی, محرومیت غذایی, بتا آندرفین, نالوکسان
    Mohammad, Reza Sarookhani, Elmira Ghasemi, Dashkhasan, Nima Heidari, Oranjaghi, Hassan Azhdari, Zarmehri, Elaheh Erami, Sedighe, Sadat Hosseini
    Background
    The present study examined the possible role of endogenous opioidergic system in effect of food deprivation on formalin-induced nociceptive behaviors in male and female rats. Also، we investigated the effect of food deprivation on the plasma level of beta-endorphin and sex hormones.
    Methods
    Food was withdrawn 48 h prior to performing the formalin test، but water continued to be available ad libitum. The formalin was injected into hind plantar paw.
    Results
    There is significant difference between male and female control rats during phase 2B. Following 48-h food deprivation، both male and female rats exhibited enhanced nociceptive behavior in response to formalin. Food deprivation for 12 and 24 h increased and for 48 h decreased beta-endorphin level in male and female rats. Food deprivation for 24 h decreased testosterone level in male، while it had no significant effect on female rats and food deprivation for 48 h decreased testosterone level in both sexes. Food deprivation for 24 h increased estradiol level in female and that for 48 h had no significant effect on male and female rats.
    Conclusions
    The present study demonstrates the existence of food deprivation for 48 h causes enhancement of nociception in the formalin test in male and female rats that has correlation with decrease in plasma beta-endorphin and testosterone levels.
    Keywords: Rat, Food Deprivation, beta, endorphin, Naloxone
  • نعمت الله غیبی، محمد صوفی آبادی*، المیرا قاسمی، صدیقه خسروی، مریم هادی پور
    زمینه

    امواج الکترومغناطیسی تلفن همراه به عنوان جزئی جدایی ناپذیر از زندگی، اثرات زیستی مختلفی را ایجاد می کنند.

    هدف

    مطالعه به منظور تعیین اثر شبه امواج تلفن همراه بر تشنج ناشی از تزریق پنتیلن تترازول در موش انجام شد.

    مواد و روش ها

    این مطالعه تجربی بر روی 75 راس موش سوری نر با وزن تقریبی 25 تا 30 گرم انجام شد که به 5 گروه 15 تایی تقسیم شدند. به جز گروه شاهد بقیه گروه ها تحت امواج مغناطیسی با بسامد 950 مگاکیلوهرتز و چگالی توان آنتن 3 یا 6 میلی وات بر سانتی متر مربع و نوسان (مدولاسیون) 100 یا 217 کیلوهرتز به مدت یک هفته قرار گرفتند. در پایان، به تمام موش ها 75 میلی گرم بر کیلوگرم پنتیلن تترازول تزریق و زمان شروع حمله تشنج و طول زمان تشنج تونیک و تونیک- کلونیک و زمان کل (از شروع تا پایان تشنج) اندازه گیری شد. داده ها با آزمون های آماری واریانس یکطرفه و تعقیبی توکی تحلیل شدند.

    یافته ها

    زمان شروع تشنج در گروه های تحت امواج مغناطیسی نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. زمان تشنج تونیک به ویژه در گروه دریافت کننده اشعه با توان 6 میلی وات بر سانتی متر مربع و نوسان 100 کیلوهرتز (01/0> P) و تشنج تونیک- کلونیک بخصوص در گروه دریافت کننده اشعه با توان 6 میلی وات بر سانتی متر مربع و نوسان 100 کیلوهرتز افزایش معنی داری یافت (05/0> P). همچنین افزایش معنی داری در زمان کل تشنج در گروه های دریافت کننده امواج با توان 6 میلی وات بر سانتی متر مربع و نوسان 217 کیلوهرتز مشاهده شد (01 /0> P).

    نتیجه گیری

    امواج الکترومغناطیسی تلفن همراه ممکن است باعث افزایش طول مدت تشنج شوندکه در این روند، تاثیر افزایش توان، بیش از تاثیر افزایش نوسان است. بنابراین بهتر است افراد مستعد تشنج تا حد امکان تماس خود را با این امواج به حداقل کاهش دهند.

    کلید واژگان: امواج الکترومغناطیس, تلفن همراه, تشنج, صرع, پنتیلن تترازول
    Na. Ghaibi, M. Sofiabadi, E. Ghasemi, S. Khosravi, M. Hadipour
    Background

    Electromagnetic waves of cell -phone as an integral part of life make different biological effects.

    Objective

    The purpose of this study was to investigate the effect of cell- phonelike waves on a mouse epilepsy model induced by pentylenetetrazole.

    Methods

    This experimental study was conducted on 75 male mice (weighing 25-30 g) that were divided to 5 groups (n=15). Except for control group، they were exposed to 950 MHz magnetic waves with an antenna power density of 3 or 6 mW/cm2 and modulation of 100 or 217 KHz for a week. Then، 75mg/Kg of pentylenetetrazole was injected intraperitoneally to all mice. Seizure onset، duration of tonic and tonic-clonic seizures and total seizure duration (from start to finish of the seizure) were measured. Data were analyzed by ANOVA and Tukey test.

    Findings

    The seizure onset in treatment groups was not significantly different from control group. The duration of tonic seizures was significantly increased in the group which was exposed to 6 mW/cm2–100 KHz waves (P<0. 01). The duration of tonic-clonic seizures was significantly increased in the group which was exposed to 6 mW/cm2-217 KHz waves (P<0. 05). The total seizures duration was also significantly increased in the groups which were exposed to 6 mW/cm2 and 217 KHz waves (P<0. 01).

    Conclusion

    Electromagnetic waves of cell phone may increase duration of seizures. In this process، the effect of wave''s power is more than wave''s modulation. It is recommended for those prone to seizure to minimize their exposure to electromagnetic waves.

    Keywords: Electromagnetic Radiation, Cellular Phone, Seizures, Epilepsy, Pentylenetetrazole
  • سینا پوزش، الهه ارمی، حسن اژدری زرمهری*، نیما حیدری، المیرا قاسمی
    مقدمه
    استرس آثار دوگانه ای را بر آستانه درد و رفتار افراد متعاقب درد ایفا می نماید. استرس حاد سبب بی دردی می شود درحالی که استرس های مزمن در جوندگان باعث پردردی می شوند. آزمون فرمالین به عنوان مدل درد التهابی دارای سه مرحله می باشد که آثار استرس مزمن شنا با تعداد جلسات مختلف، بر مراحل مختلف این آزمون، هنوز ناشناخته باقی مانده است. لذا هدف این مطالعه بررسی آثار استرس مکرر شنا در تعداد جلسات مختلف پس از ایجاد درد به روش تزریق فرمالین در موش صحرایی نژاد ویستار می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه، از آزمون فرمالین (50 میکرولیتر فرمالین 2%) برای ارزیابی آثار استرس مزمن شنا در تعداد جلسات مختلف روی پاسخ به درد استفاده شد. حیوانات در مدت زمان 6 دقیقه در روز در گروه های جداگانه و به تعدادروزهای 3 یا 5 و یا10 روزه تحت استرس شنای اجباری قرار گرفتند و سپس در 24 ساعت پس از آخرین جلسه استرس شنا تزریق فرمالین به پنجه عقبی انجام شد و رفتارهای دردی مشاهده و ثبت گردید.
    نتایج
    استرس در تعداد جلسات 3 روزه در مدت زمانی 6 دقیقه بر فاز یک، اینتر فاز و ابتدای فاز 2 بی تاثیر بوده و فقط بر مرحله ی پایانی فاز 2 موثر است. این افزایش به صورت وابسته به تعداد جلسات استرس تفاوت معناداری نمی کند در حالی که استرس مزمن در جلسات 5 و 10 روزه هم بر مرحله ی پایانی فاز 2 و هم بر مرحله اینترفاز موثر است به صورتی که در هر دو مرحله اینترفاز و پایانی فاز 2 افزایش می یابد و این افزایش وابسته به افزایش زمان استرس در هر جلسه نمی باشد.
    نتیجه گیری
    این یافته ها نشان می دهد که استرس شنای مزمن در تعداد جلسات 3، 5 و 10 روز سبب طولانی شدن رفتارهای درد شده است و افزایش تعداد جلسات بر رفتار های درد در مرحله اینترفاز تاثیر معنی داری داشته که می تواند ناشی از اثری طولانی مدت بر مکانیسم های تعدیلی درد در این مرحله باشد.
    کلید واژگان: آزمون فرمالین, استرس مزمن شنا, موش های صحرایی, پردردی
    Sina Pozesh, Elaheh Erami, Hassan Azhdari Zarmehri, Nima Heidari, Elmira Ghasemi
    Introduction
    Stress have bidirectional effects on pain threshold and behaviours. Whereas acute stress often results in analgesia، chronic stress can trigger hyperalgesia/allodynia. The formalin test as an inflammation model، consist of three phases and the effects of repeated forced swim stress with different session numbers on these phases have not been investigated. Therefore، in this study the effects of chronic forced swim stress with different intensities evaluated in formalin test were performed in adult male Wistar rats.
    Methods
    In this study، the formalin test (50 μL، 2%) was used to evaluate the effects of repeated swim stress with different duration and sessions on nociceptive responses. Animals were initially submitted to 6 minutes in day with different sessions (3، 5 and 10 days) of forced swim stress and after 24 hours of the last session، animals were submitted to formalin injection in hind paw to evaluate nociceptive behaviours.
    Results
    Exposing animals to 3 days for 6 minutes had an increasing effect on formalin-induced pain behavior only in the final stage of phase 2. This data showed that increase session number of stress have same effect on nociceptive behaviours in termination of phase 2. Moreover increasing exposure to forced swim stress for 5 and 10 sessions effected nociceptive behaviours in interphase.
    Conclusion
    These findings suggest that increase sessions of chronic forced swim stress (3،5 and 10 days) effect on the nociceptive behaviours and significantly increase interphase of the Formalin Test. which could be related to modulating mechanism during this phase
    Keywords: Formalin test, Chronic swim stress, Rats, Hyperalgesia
  • المیرا قاسمی، بقیه الله صالحی، حدیثه نخست، محمد صوفی آبادی، الهه ارمی، حسن اژدری زرمهری
    زمینه
    اورکسین A و B پپتیدهای هیپوتالاموسی جدیدی هستند که در تنظیم رفتار تغذیه ای و در تعدیل درد نقش دارند.
    هدف
    مطالعه به منظور تعیین اثرات آنتاگونیست گیرنده 1 اورکسین (SB334867) بر بی دردی ناشی از محرومیت غذایی 12 تا 14 ساعته در موش ها انجام شد.
    مواد و روش ها
    این مطالعه تجربی در سال 1389 در دانشگاه علوم پزشکی بر روی 32 موش صحرایی نر در محدوده وزنی 220 تا 300 گرم انجام شد. حیوانات تحت عمل جراحی استرئوتاکسی قرار گرفتند و یک کانول راهنما درون بطن جانبی آن ها قرار داده شد. یک هفته بعد از جراحی، غذا از دسترس موش ها خارج شد (12 تا 14 ساعت قبل از آزمون فرمالین)، اما آب بدون محدودیت در دسترس آن ها بود. فرمالین به صورت زیرجلدی به کف پای راست موش ها تزریق و رفتارهای درد آن ها به مدت 90 دقیقه بررسی شد. SB334867 یا حلال آن 5 دقیقه قبل از تزریق فرمالین تزریق شد. داده ها با آزمون های آماری تی و آنوای یکطرفه تحلیل شدند.
    یافته ها
    تزریق فرمالین به کف پای راست موجب پاسخ های درد در دو مرحله شد؛ مرحله اول و دوم با یک مرحله اینترفاز جدا می شدند که رفتارهای درد به صورت تکی و گذرا دیده می شدند. 12 تا 14 ساعت محرومیت غذایی سبب کاهش رفتارهای درد شد که تزریق آنتاگونیست گیرنده 1 اورکسین از این کاهش رفتارهای درد به دنبال محرومیت غذایی حاد جلوگیری کرد.
    نتیجه گیری
    این مطالعه نشان داد که اورکسین در تعدیل درد به دنبال محرومیت غذایی نقش دارد.
    کلید واژگان: محرومیت غذایی, آزمون فرمالین, گیرنده 1 اورکسین
    E. Ghasemi, B. Salehi, H. Nakhost, M. Sofiabdi, E. Erami, H. Azhdari Zarmehri
    Background
    Orexin-A and orexin-B are novel hypothalamic peptides which have a role in the regulation of feeding behaviour and pain modulation.
    Objective
    The purpose of this study was to investigate the role of Orexin-A receptor antagonist (SB334867) on the analgesia produced by 12-14 h of food deprivation in rats.
    Methods
    This experimental study was performed on 32 Male rats weighing 2 20 -300gr in Qazvin University of Medical Science in 2010. Animals underwent stereotaxic surgery and a guide cannula was inserted into the lateral ventricle of their brai n. One week after surgery، food was withdrawn 12-14 h prior to performing the formalin test، but water continued to be available ad labium. Formalin was injected subcutaneously into the dorsal surface of the right hindpaw and their pain behaviors observed and recorded for 90 minutes. SB334867 or vehicle (5 μ l، icv) were injected 5 min before formalin injection. Data were analyzed by T-test and one way ANOVA.
    Findings
    Formalin injection into the right foot caused pain responses in two phases; first phase and second phase were separated with an interphase in which pain behavior was decreased to single and transient responses. 12-14 h starvation reduced pain behavior (analgesia) but Orexin antagonist injection prevent from the reduction of pain behaviors caused by acute food deprivation.
    Conclusion
    The results of this study suggest that the orexinergic system has a role in the modulation of the pain following food deprivation.
    Keywords: Food Deprivation, Formalin Test, Orexin, A
  • نیما حیدری اورنجقی، المیرا قاسمی، حبیب الله مهدی پور، بقیه الله صالحی، محمد صوفی آبادی، الهه ارمی، حسن اژدری زرمهری*
    زمینه و هدف

    استرس حاد و مزمن سبب القاء تغییرات هورمونی و عصبی می شود که هم آستانه درد و هم رفتارهای دردی را متاثر می کند، اما اثر استرس حاد و مزمن ناشی از بی حرکتی، روی رفتارهای دردی ناشی از فرمالین ناشناخته است. در نتیجه، در این مطالعه اثرات استرس بی حرکتی حاد و مزمن روی آزمون درد فرمالین در موش صحرایی نر مورد ارزیابی قرار گرفت.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه تجربی، از آزمون فرمالین(50 میکرولیتر فرمالین 2٪) برای ارزیابی اثرات استرس حاد و مزمن روی پاسخ به درد در 42 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. حیوانات در ابتدا تحت یک جلسه استرس حاد (15، 30 و60 دقیقه) یا چند جلسه استرس مزمن (10 و 20 روز و هر روز 30 دقیقه) قرار گرفتند و بلافاصله فرمالین در پنجه عقبی پا تزریق شده و رفتارهای دردی مشاهده گردید.

    یافته ها

    در معرض قرار دادن حیوان برای 60 دقیقه (استرس حاد) رفتار دردی ناشی از تحریک شیمیایی (فرمالین 2%) را کاهش نداد، در حالی که 15 دقیقه استرس حاد، رفتار دردی ناشی از فرمالین را در فاز 2 کاهش داد و 30 دقیقه در معرض استرس قرار دادن حیوان، رفتار دردی ناشی از فرمالین را در فاز 1، اینترفاز و فاز 2 کاهش داد. استرس مزمن به مدت 10 روز (روزانه 30 دقیقه)، باعث تشدید بی دردی ناشی از30 دقیقه استرس نشد و در مدت 20 روز (روزانه 30 دقیقه) اثری در پاسخ های دردی ناشی از فرمالین نداشت.

    نتیجه گیری

    استرس بی حرکتی حاد می تواند برای درد تونیک، بی دردی کوتاه مدت و بلند مدت تولید کند. بی دردی ناشی از استرس کوتاه مدت به عنوان کاهش در رفتار درد در طول فاز 1 و بی دردی ناشی از استرس دراز مدت به عنوان انعکاس رفتارهای کاهش درد در طول فاز 2 تلقی می شود.

    کلید واژگان: آزمون فرمالین, استرس بی حرکتی, موش صحرایی
    N. Heidari Oranjaghi, E. Ghasemi, H. Mahdipour, B. Salehi, M. Sofiabadi, E. Erami, H. Azhdari Zarmehri
    Background And Objectives

    Acute and chronic stress induces hormonal and neuronal changes which affect both pain threshold and nociceptive behaviors. But the effect of acute and chronic immobilization stress on formalin induced nociceptive behaviors are unknown. Therefore، this study evaluated the effects of acute and chronic immobilization stress formalin test on the male rat.

    Material And Methods

    In this study، the formalin test (50 μL، 2%) was used to evaluate the effects of acute restraint stress on nociceptive responses. Animals (42) were initially submitted to one session of acute restraint stress (15، 30، 60 min) or chronic restraint stress (10 and 20 days، each day 30 min) and immediately submitted to the formalin injection in hind paw to evaluate nociceptive behaviors.

    Results

    Acute 60 minutes exposure to restraint stress did not reduce the nociceptive behaviors by chemical stimulation (formalin 2%) of the rats، while 15 minutes exposure to restraint stress reduced formalin induced nociceptive behaviors in phase 2، and 30 minutes exposure to restraint stress reduced formalin induced nociceptive behaviors in phase 1، interphase and phase 2. Chronic restraint stress for 10 and 20 days (each day 30 min) did not increase the stress induced analgesia. These findings suggest that acute exposure to restraint for 30 minutes produce greater decrease in nociceptive behaviors than 15 and 60 minutes.

    Conclusion

    Acute restraint stress can produce short-term and long-term SIA (Stress Induced Analgesia) for tonic pain. The short-term SIA is reflected as a decreasing in nociceptive behaviors during phase 1، whereas the long-term SIA is reflected as a decrease in nociceptive behaviors during phase 2.

    Keywords: Formalin test, Restraint stress, Rat
  • محمد صوفی آبادی، نیما حیدری اورنجقی، المیرا قاسمی، محمدحسیناسماعیلی، هاشم حق دوست یزدی، الهه ارمی، حسن اژدری زرمهری
    Mohammad Sofiabad, Nima Heidari, Elmira Ghasemi, Mohammad Hossein Esmaeili, Hashem Haghdoost-Yazdi, Elaheh Erami, Hassan Azhdari Zarmehri
    Introduction
    It is known that acute and chronic stress induce hormonal and neuronal changes which affecting both pain threshold and nociceptive behaviours. Orexin plays an important role in modulation of pain and stress. Considering pain modulation during stress and the role of orexin in pain and stress, orexin might be involved in pain modulation during stress.We evaluated the involvement of orexin receptor-1in acute immobilization stress on the tonic pain model.
    Methods
    Adult male, Wistar rats (200–300 g), placed in a stereotaxic apparatus and canulla were inserted into their left cerebral ventricle. After 1 week of recovery, animals were initially submitted to one session of acute restraint stress (30 min) and immediately submitted to formalin injection in the hind paw to evaluate nociceptive behaviours. Orexin receptor 1 antagonist (SB 334867) was injected intracerebroventricularly, 5 minute before formalin injection, while the solvent was injected in the control group.
    Results
    two percent formalin produced typical biphasic pain responses in rats that was observed for more than 1 hour. Acute exposure to restraint stress reduced the nociceptive behaviour by chemical stimulation in phase 1, interphase and phase 2. The short-term stress induced analgesia was reflected in a decrease in the nociceptive behaviour during phase 1, whereas the long-term stress induced analgesia was reflected in a decrease in the nociceptive behaviours during phase 2. Pretreatment with orexin receptor 1 antagonist (SB 334867) attenuated the antinociceptive behavioral effect of restraint stress.
    Conclusion
    Our results indicate that orexin receptor 1 antagonist attenuated antinociceptive effect of restraint stress assessed by formalin. These findings show that orexin receptor 1 might mediate an opioid-independent stress-induced analgesia.
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال