امیر کاووس بالازاده

در این نوشتار جلد هفت کتاب «نمایش های ایرانی» با عنوان نمایش های عامیانه اثر صادق عاشورپور را بررسی م یکنیم. وی نمای شواره های گردآوری شده در این جلد را از روستاییان همدان، زنجان و استان کردستان شنیده، فراهم آورده و تنظیم کرده است. به اعتقاد عاشورپور از آنجا که پیشگامان در امر شناخت نمایش ایرانی و متقدمان به این گونه ها نپرداخته اند و افرادی هم که پرداخته اند، به نقل نمون ه ها ا کتفا کرد هاند، ایشان درمورد ساختمان این گونه ها توضیحات کافی داده است. مطالعه کتاب حاضر نشان می دهد که گردآورنده خود در چنبر همان مسائلی گرفتار آمده که محققان و پژوهشگران نمایش ایرانی را به آنها متهم م یسازد و آن یکسونگری، جز ماندیشی، خود را عقل کل انگاشتن و دیگران را مشغول رونویسی کردن از دست یکدیگر دانستن است. دیگر آنکه بسیاری از باز ی هایی که ایشان آنها را «نمایش عامیانه» برم یشناسد، از ساختمان و ساختار نمایشی بی بهره اند و تنها تفکر و درست تر اینکه بگوییم تخیل گردآورنده، آنها را نمایش وانموده است.