به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

جمال فلاحتی

  • جمال فلاحتی، فرزاد زمانی برسری، محمد تایید، رحمت الله جدیدی*
    زمینه و هدف
    انسداد مجرای اشکی به عنوان یک مشکل شایع باعث علائم زجرآور فیزیکی و اجتماعی شامل اشک ریزش فراوان، حملات داکریوسیستیت حاد و مزمن، درد وخارش چشم و قرمزی چشم می شود. با این حال، روش های درمانی موجود اتفاق نظر نیست. این مطالعه به بررسی و مقایسه اثر و عوارض داکریوسیستورینوستومی و ترجیحات بیماران در دو روش جراحی مرسوم برای رفع انسداد مجرای اشکی می پردازد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 220 بیمار مبتلا به انسداد مجرای اشکی به صورت تصادفی به 2 گروه مساوی تقسیم شده و تحت جراحی داکریوسیستورینوستومی اکسترنال و اندوسکوپیک قرارگرفتند. در نهایت بیماران از نظر میزان اکیموز واشک ریزش بعد از عمل و زمان جراحی و میزان خونریزی حین عمل مقایسه شدند. داده های بیماران با استفاده از آزمون مجذور کای و با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    مقایسه نتایج دو گروه از نظر اکیموز بعد از عمل، مدت زمان عمل جراحی و خونریزی بعد از جراحی نشان دهنده اختلاف معنی داری بود(000/0=p). ولی میزان اشک ریزش بعد از عمل جراحی بین دو گروه اختلاف معنی داری را نشان نداد(418/0=p).
    نتیجه گیری
    با توجه به یافته های این مطالعه، استفاده از روش داکریوسیستورینوستومی اندوسکوپیک نسبت به روش سنتی اکسترنال برتری محسوسی دارد. لذا با توجه به میل بیشتر بیماران به انجام این روش، جراحان باید تجربه بیشتری در انجام این عمل جراحی کسب نمایند.
    کلید واژگان: داکریوسیستورینوستومی, داکریوسیستیت, انسداد مجرای اشکی
    Jamal Falahati, Farzad Zamani Barsari, Mohammad Taeid, Rahmatollah Jadidi *
    Background
    Nasolacrimal duct obstruction as a common problem causes bothersome social and physical symptoms such as euphoria، acute and chronic dacryocystitis attacks، pain، pruritus and erythm of eye. Although، there is no consensus about available therapeutic methods. So the aim of this study is to investigate and compare the effect and complications of endoscopic dacryocystorhinstomy and patients'' preferences in two common surgical methods for settling nasolacrimal duct obstruction.
    Materials And Methods
    In this clinical trial study، 220 patients with nasolacrimal duct obstruction were randomly divided into two groups and underwent external and endoscopic dacryocystorhinostomy surgery. Finally، patients were compared with a view to echymosis and tearing after operation and the time of surgery and bleeding during operation. The patients data were analysed by Chi-square test and using SPSS 16 software.
    Results
    Our results show significant difference between two groups in post-operative echymosis، post-operative bleeding and the time of surgery (p=0. 000). There was no significant difference in post-operative tearing between two groups (p=0. 418).
    Conclusion
    According to the results of our study، the use of endoscopic dacryocystorhinostomy is remarkably better than external dacryocystorhinostomy Therefore، with regard to the most of patients'' tendency to endoscopic surgery، surgeons should achieve more experience in this method.
    Keywords: Dacryocystorhinostomy, Dacryocystitis, Nasolacrimal duct obstruction
  • رضا رضایی*، امیر الماسی حشیانی، جمال فلاحتی، آمنه خلیلی
    زمینه و هدف
    گلوکوم دومین علت شایع نابینایی می باشد و یکی از مهم ترین علل قابل پیش گیری نابینایی است. در کنترل فشار داخل چشمی بیماران مبتلا به گلوکوم، معمولا رژیم های چند دارویی توصیه می شود. هدف این مطالعه مقایسه اثر دو درمان ترکیبی تیمولول-لاتانوپروست و تیمولول-دورزولامید در کاهش فشار داخل چشم در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 60 بیمار مبتلا به گلوکوم به صورت تصادفی در دو گروه درمانی تیمولول-لاتانوپروست یا تیمولول-دورزولامید قرار گرفتند. متغیرهای مورد نظر قبل و 6 هفته بعد از مداخله مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار آماری Stata نسخه 12 و در سطح معنی داری 0/05 انجام شد.
    یافته ها
    مطالعه میانگین سنی گروه تیمولول-دورزولامید 67/6سال و گروه تیمولول-لاتانوپروست 72/6 سال بود. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر متغیرهای فشار داخل چشمی، حدت بینایی و نسبت کاپ به دیسک اپتیک وجود ندارد.
    نتیجه گیری
    بر اساس یافته های مطالعه اختلاف معنی داری بین میزان کاهش فشار داخل چشمی در دو گروه درمانی از بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز مشاهده نشد.
    کلید واژگان: ترکیب دورزولامید, تیمولول, گلوکوم, فشار داخل چشم, لاتانوپروست, زاویه باز
    Reza Rezaee *, Amir Almasi, Hashiani, Jamal Falahati, Amaneh Khalili
    Background
    Glaucoma is the second most common cause of blindness and it is one of the main causes of irreversible blindness. Multi-drug regimens usually recommended in reducing intraocular pressure (IOP) in patients with glaucoma. This study was aimed to compare the effect of combination therapy with Timolol and Latanoprost vs. Timolol and Dorzolamide in reducing IOP in patients with open-angle glaucoma.
    Materials And Methods
    In this blind randomized clinical trial study, 60 eyes with glaucoma were randomly assigned to two treatment groups including Timolol and Latanoprost vs. Timolol and Dorzolamide. Required variables were measured before and 6 weeks after the intervention. The data was analyzed by running the Stata software (version 12) at a significance level of 0.05.
    Results
    The mean age in groups of Timolol-Latanoprost and Timolol and Dorzolamide was 72.6 and 67.6 years old, respectively. Analysis of the data revealed that there was no significant difference between groups in terms of intraocular pressure (IOP), visual acuity and cup to disc ratio.
    Conclusion
    According to our findings, there were no statistical significant differences in the IOP lowering effect between both treatments in open angle glaucoma patients.
    Keywords: Dorzolamide, Timolol combination, Glaucoma, Intraocular Pressures, Latanoprost, Open, Angle
  • جمال فلاحتی*، رحمت الله جدیدی، عبدالله رشیدی
    مقدمه
    باتوجه به اینکه کوریورتینیت توکسوپلاسموزمنجربه ازبین رفتن دید مرکزی،کدورت ویتره،دردچشم،ترس ازنورواشک ریزش میگردد،لذادرمان سریع آن بسیاراهمیت دارد.این مطالعه باهدف بررسی اثردرمانی تزریق داخل ویتره کلینداماسین درکوریورتینیت توکسوپلاسمایی ومقایسه آن بادرمان خوراکی رایج انجام شد.
    روش کار
    دراین مطالعه کارآزمایی بالینی جامعه هدف،کلیه بیماران مبتلابه کوریورتینیت توکسوپلاسمایی مراجعه کننده به کلینک چشم پزشکی بودندکه به طورتصادفی به دوگروه،مداخله((Aدرمان باتزریق داخل ویتره کلینداماسین وشاهد(B) درمان رایج (داروی خوراکی پریمیتامین/سولفادیازین/کلنیداماسین)تقسیم شدند.ابزارجمع آوری داده هاپرسشنامه وپرونده بیمار بود.حدت بینایی باچارت اسنلن وضخامت شبکیه بادستگاه توموگرافی لایه های شبکیه((OCT اندازه گیری ونتایج قبل وبعد ازدرمان بمدت یکسال ثبت شد.داده هاپس ازهمسان سازی سن وجنس با استفاده ازنرم افزار16SPSS وآزمونهای توصیفی واستنباطی t-test تحلیل شد.
    نتایج
    از 26 بیمارمبتلابه کوریورتینیت توکسوپلاسمایی،تعداد16نفر(5/61%)شهری وتعداد10نفر(5/38%)روستایی بودند.میانگین زمان بهبودی ضایعات بین گروه(A) و(B) متفاوت بود(=0/001 P).علاوه براینکه اختلاف آماری میزان بهبود حدت بینایی بین قبل وبعد ازدرمان درهردوگروه معناداربود،بین گروه ها هم این میزان بهبود تفاوت داشت (<0/05 P).همچنین میانگین تغییرات اندازه ضخامت مرکزی ماکولاهرچندبین قبل وبعدازدرمان درهردوگروه تفاوت داشت(=0/001 P)،ولی بین دوروش درمانی اختلاف آماری معناداری مشاهده نشد (=0/452 P).
    نتیجه گیری
    هرچند هردوروش درمانی(تزریق داخل ویتره کلنیداماسین ودارویی رایج خوراکی«پریمیتامین/سولفادیازین/ کلنیداماسین)دردرمان کوریورتینیت موثرهستند ولی روش تزریقی به لحاظ کوتاه تربودن زمان بهبودی ضایعات،افزایش بیشترحدت بینایی نسبت به روش مشابه جایگزین مناسبتری است.
    کلید واژگان: کوریورتینیت توکسوپلاسمایی, کلینداماسین, تزریق داخل ویتره, درمان رایج خوراکی
    Jamal Falahati *, Rahmatallah Jadidi, Abdolah Rashidi
    Background
    According to the toxoplasmic retinochoroiditis leading to loss of central vision، corneal opacity، tearing، photophobia، and is، therefore early treatment is very important. This study aimed to evaluate the efficacy of intravitreal injection of toxoplasmic retinochoroditis clindamycin in comparison with conventional therapy (oral drug) was performed.
    Materials And Methods
    In this clinical trial، target population was all patients with the toxoplasmic retinochoroiditis referred to clinics in ophthalmology Arak city، that stratified randomly into two groups، interventional group “A” was received treatment with intravitreal injection clindamaycin «and control group “B” was received standard oral treatment (Pyrimethamine and sulfadiazine and clindamaycin). Tool for data gathering was questionnaires and medical records of patients in which visual acuity based on the Senllene Chart and retinal thickness with use tomography layers of the retina (OCT). Results of measurement were recorded by specialist retina before and after intervention (weekly and monthly until complete resolution of lesions in retina) during one year. The data entered into the SPSS 16 software and after matching age &sex of patients، was final analysis the using descriptive and inferential tests such as t-test was performed.
    Results
    Of the 26 patients with toxoplasmic retinochoroditis، 16 (61/5%)، urban and number 10 (38/5%) were rural. The average improvement in visual acuity between the two groups in mean time to lesion healing (A) and (B) was different. The visual acuity in before and after treatment (separation of treatment) was significant difference in both groups (P<0/05). Also central macular thickness (in patients with toxoplasmic retinochoroditis) between before and after treatment in each group was different (P= 0/001)، but the changes mean central macular thickness (in cases of toxoplasmic retinochoroditis) There was no significant difference between treatments (P= 0/452).
    Conclusions
    Although any two methods of treatment are effective، but intravitreal injection clindamaycin method due to shorter lesion healing time and increase higher visual acuity، is better than the alternative similar way.
    Keywords: Toxoplasmic retinochoroditis, Clindamaycin, Intravitreal injection, Oral treatment
  • جمال فلاحتی، رحمت الله جدیدی *
    زمینه و هدف

    با توجه به این که اندوفتالمیت مهم ترین عارضه پس از عمل جراحی کاتاراکت است و وقوع آن می تواند منجر به کاهش شدید بینایی ویا حتی از دست رفتن بینایی گردد، لذا استفاده از روش های پیش گیری بسیار اهمیت دارد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مصرف داروی وانکوماسین حین عمل جراحی کاتاراکت در پیش گیری ازاندوفتالمیت انجام شد.

    مواد و روش ها

    دراین مطالعه تجربی، جامعه هدف بیماران کاتاراکت مراجعه کننده به بیمارستان امیرکبیر بودند. بیماران به صورت تصادفی به دوگروه، با و بدون دریافت وانکومایسن در سرم شستشو تقسیم شدند. مشخصات دموگرافیک و دیگر اطلاعات لازم بیماران قبل از عمل از طریق پرسش نامه جمع آوری وهم‎چنین میزان بروز اندوفتالمیت درآنان تا دو هفته پس از عمل با انجام معاینه،ثبت گردید.جهت مقایسه فراوانی نسبی (بروز) عفونت اندوفتالمیت دردوگروه ازآزمون کای دو وآزمون دقیق فیشر استفاده شد.

    یافته ها

    از تعداد 1281 بیمار بررسی شده، به 539 نفر در سرم شستشو آنها وانکومایسین (به میزان 1 میلی گرم در 500 میلی لیتر سرم رینگر) اضافه گردید و برای 742 بیمار نیز وانکومایسین اضافه نشد. با انجام معاینه تا دو هفته بعد از عمل از تعداد کل بیماران، 3 نفر (23/0 درصد) دچار آندوفتالمیت شدند که 2نفر (16/0 درصد) مربوط به گروه بدون دریافت وانکو مایسین و 1 نفر (07/0 درصد) مربوط به گروه دریافت کننده وانکومایسین بودند.آزمون دقیق فیشر نشان دادکه میزان فراوانی آندوفتالمیت بین گروه دریافت کننده وانکومایسین با گروه کنترل تفاوت آماری معنی داری وجود نداشته است(05/0p>).

    نتیجه گیری

    هر چند فراوانی نسبی آندوفتالمیت، در بیماران بدون دریافت وانکومایسن بیشتر از گروه دریافت کننده وانکومایسن بود، ولی با توجه به معنی دار نبودن آزمون آماری، اضافه کردن وانکومایسین در پیش گیری ازاندوفتالمیت موثر نیست و علت را باید در موارد دیگر جستجو کرد.

    کلید واژگان: اندوفتالمیت, کاتاراکت, وانکومایسین
    Jamal Falahati, Rahmat Allah Jadidi
    Background

    Endophthalmitis is the most important complication after cataract surgery which its incidence can lead to severe loss of vision or even loss of vision; therefore, methods of prevention are very important. This study investigated the influence of vancomycin consumption during cataract surgery on prevention of endophthalmitis.

    Materials And Methods

    In this experimental study, the study population included patients of cataract surgery that were admitted to Amir Kabir Hospital. The patients were randomly assigned to two groups: with and without receiveing vancomycin in serum. Demographic characteristics of the patients before surgery and incidence of endophthalmitis with the examination until two weeks after surgery were recorded. To compare the frequency (incidence) of infection, endophthalmitis in two groups, Fisher's exact test and X2 test were used.

    Results

    Of the 1281 patients, 539 were administered vancomycin in serum. The examination after two weeks indicated that 3 (0.23%) patients developed endophthalmitis. Of these, 2 (0.16%) patients belonged to the group without vancomycin and 1(0.07%) patient belonged to the group receiving vancomycin. Fisher's exact test did not show any significant differences between the groups receiving vancomycin and the control group in the prevalence of endophthalmitis.

    Conclusion

    Although the relative frequency of endophthalmitis in patients without receiving vancomycin was further than control group, the difference was not statistically significant. Thus, adding a drop of vancomycine was not effective in prevention of endophthalmitis and the causes should be sought in other cases.

    Keywords: Cataract, endophthalmitis, vancomycin
  • جمال فلاحتی، رضا رضایی، صالح آستانه، فاطمه مرجان موسوی
    زمینه و هدف
    دیابت ششمین علت مرگ و میر در دنیاست که هر دو نوع تیپ 1 و 2 آن همراه با بروز عوارض چشمی بوده به گونه‎ای که خطر کوری در بیماران دیابتی 25 برابر افراد عادی می‎باشد لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین آگاهی بیماران دیابتی از عوارض چشمی دیابت صورت پذیرفته است.
    مواد و روش ها
    در طی یک مطالعه مقطعی تحلیلی 200 نفر از بیماران دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه چشم بیمارستان امیرکبیر اراک در سال 1387 مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسش‎نامه و مصاحبه سازمان یافته جمع آوری و سپس برخی از عوامل موثر بر آگاهی بیارا از عوارض چشمی دیابت مورد تجزیه تحلیل قرار گرفته است.
    یافته ها: میزان آگاهی 40 درصد از بیماران دیابتی در خصوص عوارض چشمی دیابت در حد متوسط بوده و همچنین بین آگاهی با متغیرهای سن، شغل، تحصیلات، نوع رتینوپاتی، نوع درمان و مدت مراجعه به چشم پزشک ارتباط معنی دار مشاهده شد (001/0>p) در حالی که بین آگاهی با متغیرهای جنس، سابقه فامیلی ابتلاء به دیابت و کنترل رژیم غذایی ارتباط معنی‎داری دیده نشد(05/0
    کلید واژگان: دیابت, هایپر گلیسمی, رتینو پاتی
    Jamal Fallahty, Reza Rezaei, Saleh Astane, Fateme Marjan Mousavi *
    Background
    Diabetes is the sixth main cause of mortality in the world, and its both types are accompanied with eye complications in a way that the risk of blindness in diabetic patients is 25 times more than normal people. Hence, this study was conducted to determine diabetic patients’ awareness of the eye complications associated with this disease.
    Materials And Methods
    In a cross-sectional study, 200 diabetic patients referring to the eye clinic of Amir Kabir Hospital of Arak in 2008 were evaluated. Data collection was done through questionnaire and referral interviews. Then some of the factors affecting patients’ awareness of eye complications associated with diabetes were analyzed.
    Results
    The level of awareness of eye complications associated with diabetes in 40% of the patients was average. Also, significant relationships were observed between the level of awareness and age, job, education, type of retinopathy, type of treatment, and the history of referring to ophthalmologist (p<0.001), whereas no significant relationships were observed between the level of awareness and gender, familial history of diabetes, and controlling the diet (p>0.05).
    Conclusion
    This study showed that a higher level of awareness in diabetic patients does not necessitate that they observe a proper diet, but it can lead to patients’ greater care in preventing the development of diabetes
  • دکترجمال فلاحتی، رحمت الله جدیدی
    زمینه و هدف
    یکی از شایع ترین شکایات بیماران مراجعه کننده به کلینیک چشم، سردرد و درد چشم است و انحراف چشم به خارج در ایجاد یا تشدید آن نقش دارد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه سردرد یا درد چشم با میزان اگزوتروپی انجام شد.
    مواد و روش ها
    روش نمونه گیری در این مطالعه توصیفی- مقطعی که بر روی افراد مراجعه کننده با علایم سردرد و درد چشم به کلینیک بیمارستان امیرکبیر در سال 1385 انجام شد، غربال گری بود. معیارهای ورود شامل سن بالای 3 سال، رد سایر علل چشمی سردرد و درد چشم و رد علل انکساری بود. بیماران با علت ارگانیک سردرد از قبیل تومور نیز از مطالعه حذف شدند. برای بیماران پرسش نامه تهیه شد و تست Cover–Uncover جهت تعیین وجود اگزوتروپی انجام گرفت.
    یافته ها
    از مجموع 206 نفر شرکت کننده در این مطالعه 77/90 درصد مبتلا به انحراف چشم به خارج بوده و اکثر آنها خانم بودند. شایع ترین علامت این بیماران، سردرد بود. رابطه مستقیمی بین سر درد و درد چشم با انحراف چشم به خارج مشاهده شد که با جنسیت نیز رابطه مستقیم داشت.
    نتیجه گیری
    با توجه به رابطه مستقیمی که بین اگزوتروپی و سر درد و درد چشمی وجود دارد برای بیماران مراجعه کننده با این شکایات حتما باید معاینه انحراف چشم صورت پذیرد تا بتوان در صورت لزوم درمان جراحی یا غیر جراحی توصیه کرد.
    کلید واژگان: دردچشم, انحراف چشم به خارج, سردرد
    Jamal Falahati *, Rahmat Allah Jadidi
    Background
    Two of the most common complaints of patients who refer red to ophthalmology clinic are headache and asthenopia which are induced or intensified by exodeviation. This study was conducted to determine the relationship between exodeviation and headache or asthenopia.
    Materials And Methods
    In this cross-sectional study, the sampling method, was screening of patients who referred to ophthalmology clinic with headache and asthenopia in 2006. Inclusion criteria were age above three, rejection of other causes of headache and asthenopia. Also, patients with organic headaches such as tumor were eliminated from the study. A questionnaire was provided for the patients and Cover-uncover test was also conducted for determining the existence of exotropia.
    Results
    Of 206 patients, participating in this study, 90.77% had exotropia and the majority of them were female. The most common symptom in these patients was headache. A direct relationship was observed between both headache and asthenopia with exodeviation. Exodeviation also had a direct relationship with gender.
    Conclusion
    Noticing the direct relationship between headache and asthenopia with exodeviation in patients referring with such complaints, exodeviation examinations must be done in order to prescribe surgical or non surgical treatments asneeded.
  • جمال فلاحتی، مرضیه نور بخش، رحمت الله جدیدی
    مقدمه
    نزدیک بینی (میوپی) شایع ترین عیب انکساری است و نزدیک بینی دژنراتیو یکی از 5 علل کوری در جهان است. هدف این مطالعه بررسی نزدیک بینی دژنراتیو و عوامل خطر همراه با آن می باشد.
    روش کار
    در این مطالعه تحلیلی- مقطعی ابزار جمع آوری داده ها پرسش نامه بود و از دستگاه اتورفرکشن برای تعیین درجه میوپی استفاده شد. شرط ورود به مطالعه سن بالای 10 سال، بیماری میوپ یا میوپیک آستیگمات، مدیای شفاف (در حد معاینه فوندوس) و عدم وجود بیماری چشمی شبکیه ای دژنراتیو وابسته به سن بود.
    نتایج
    100 نفر در مطالعه شرکت کردند. 51 درصد از کل افراد دچار نزدیک بینی دژنراتیو بودند. نئوواسکولاریزاسیون کوروئید در 65/17 درصد بیماران دیده شد. بین فشار خون، دیابت و گلوکوم با نزدیک بینی دژنراتیو و ساده اختلاف معنی داری وجود داشت(001/0p<) ولی بین کاتاراکت و میوپی این اختلاف مشاهده نشد. ضریب همبستگی بین فشار خون و دیابت با نزدیک بینی دژنراتیو به ترتیب 28/0 و 22/0 بود. این همبستگی در مورد گلوکوم بسیار کوچک بود. بیشترین ضریب همبستگی بین کرسنت میوپیک و فشار خون بود(295/0). در تمامی موارد بین دیابت و عوارض نزدیک بینی ضریب همبستگی مثبت بود ولی تمام این همبستگی ها زیر 4/0 بود.
    نتیجه گیری
    اکثریت بیماران نزدیک بین از نوع دژنراتیو بودند. فشار خون و دیابت شایع ترین بیماری همراه بود. با توجه به ضریب همبستگی بین فشار خون با نزدیک بینی، لزوم کنترل فشار خون و دیابت جهت جلوگیری از عوارض شبکیه ای تاکید می شود و جهت جلوگیری از عوارض شبکیه ای نزدیک بینی دژنراتیو باید گلوکوم را نیز کنترل کرد.
    کلید واژگان: نزدیک بینی دژنراتیو, کراتومتری, کاهش دید
    Jamal Falahati *, Marzieh Noorbakhsh, Rahmat Allah Jadidi
    Background
    Myopia is the most common refractive defect and degenerative myopia is one of the five causes of blindness in the world. The aim of this study is to examine degenerative myopia and its related risk factors.
    Materials And Methods
    In this cross-sectional study, the data was collected through a questionnaire along with the auto-refraction apparatus, which was utilized for determining the myopic degree. The inclusion criteria for this study were the age above the 10, myopia or astigmatic myopia, apparent media (in fonduscopic examination), and the absence of age related retinal defect.
    Results
    A total 65 patients participated in this study 51% of whom had degenerative myopia. Choroid neovascularization was observed in 17.65% of the subjects. There was a significant difference in the relationship between hypertension(r=28%), diabetes mellitus (r =22%) and glaucoma, and degenerative myopia; however, this difference was not observed between cataract and myopia. The correlation coefficients between hypertension and diabetes mellitus, and degenerative myopia were 28% and 22%, respectively. This correlation was very low in the case of glaucoma. The greatest correlation existed between the myopic crescent and hypertension (r=0.295%). In all of the cases, the correlation coefficient between diabetes mellitus and all the myopic complications was positive but below 40%.
    Conclusion
    The majority of the patients had degenerative myopia. Hypertension and diabetes mellitus were the most common co-existing diseases. Noticing the correlation coefficient existing between hypertension and myopia, the need for controlling hypertension and diabetes mellitus for preventing retinal complications is emphasized. Also, for preventing the adverse effects of degenerative myopia in retinal defects, controlling glaucoma is suggested.
  • احمد سروریان، جمال فلاحتی، جمشید مؤمنی، آمنه علایین، زهرا محمدی
    مقدمه
    کاتاراکت کدورتی است که در لایه های مختلف تشکیل دهنده لنز ایجاد می شود و به انسداد یا پراکندگی شعاع های نورانی منجر می گردد. لزوم درمان جراحی برای کاتاراکت و همراهی بالای آن با آستیگماتیسم قرنیه ای ما را بر آن داشت تا با اتخاذ شیوه جدید در برش و نوع جراحی کاتاراکت، تغییرات آستیگماتیسم قرنیه ای بعد از عمل را در این بیماران بسنجیم و به نتایج کاربردی در این زمینه برسیم.
    روش کار
    این مطالعه یک مطالعه مداخله ای است که بر روی 58 بیمار (73 چشم مورد مطالعه) مراجعه کننده به درمانگاه شماره دو بیمارستان امیرکبیر اراک انجام شده است. این بیماران به روش فیکوسکشن با تانل اسکلرا تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتندکه در برش 7 میلی متری فراون (frown) روی اسکلرا از بخیه استفاده نشد. این بیماران در چهار نوبت قبل از عمل، یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل جراحی، کراتومتری شدند. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تی زوجی استفاده شد.
    نتایج
    در این مطالعه، سن، جنس، چشم راست یا چپ در میزان آستیگماتیسم ایجاد شده، بی تاثیر بودند. براساس نتایج به دست آمده از تحلیل داده ها، میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل جراحی، 1 هفته، 1 ماه و 3 ماه بعد از عمل جراحی به ترتیب 87/084/0، 88/027/0، 82/006/0 و 85/003/0- دیوپتر بود. قبل از عمل 80 درصد بیماران آستیگماتیسم کمتر از 1 دیوپتر داشتند که به عدد 94 درصد در سه ماه بعد از عمل افزایش پیدا کرد. در 89 درصد موارد تغییر نهایی آستیگماتیسم کمتر از 1 دیوپتر بوده است. اطلاعات به دست آمده نشان داد که اختلاف معنی داری در میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل با یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل وجود دارد(0001/0 =p).
    نتیجه گیری
    در نهایت مطالعه حاضر نشان داد که جراحی بدون بخیه فیکوسکشن با برش فراون می تواند باعث کاهش میزان آستیگماتیسم قرنیه ای قبل از عمل در بیماران شود. گرچه به دلیل القای آستیگماتیسم کنترل شده و ناچیز می توان از این روش در کلیه بیماران کاتاراکت سود جست.
    کلید واژگان: فیکوسکشن, آستیگماتیسم, کاتاراکت, تانل اسکلرا, برش فراون
    Ahmad Sarvarian *, Jamal Falahati, Jamshid Momeni, Ameneh Alaeen, Zahra Mohammadi
    Introduction
    Cataract is a type of tarnish observable opacity in different layers constituting the lens and will cause light occlusion or scattering. Necessity for treatment of Cataract via surgery and its close relation with corneal astigmatism, when we applied a new method in cutting and type of cataract surgery, led us to measure the post-operation corneal astigmatism changes in frown incision Phacosection.
    Materials And Methods
    This interventional study has been done on 73 eyes(58 patients). These patients were gone under Cataract surgery via no stitch frown incision scleral tunnel phacosection method. In this study we have 7mm external scleral incision with no suture. They were Keratometerized in four separate periods including pre-operation, one week, one month and three months post- operation. Data was analyzed using independent and paired t-tests.
    Results
    Age, sex and left or right eye had no influence on astigmatism. Mean pre- operation astigmatism was 0.84 ± 0.87D, mean astigmatism 1 week post- operation was 0.27 ± 0.88 D, 1 month post- operation 0.06 ± 0.82 D, and three months post-operation was -0.03 ± 0.85 D (P= 0.0001). Before operation, 80% of the patients did have an astigmatism rate less than 1D that increased to 94.5% in three months period after operation and in 89% of the cases, the ultimate change in astigmatism has been found lower than 1D. The obtained information revealed that there is a meaningful difference between pre-operation astigmatism and the same after one week, one month and three months post-operation(P= 0.0001). Independent sample t and paired t-test were used to analyse data.
    Conclusion
    Our study indicated that the no stitch frown incision scleral tunnel phacosection surgery can reduce pre-op corneal astigmatism, and because of induction of the slight controlled astigmatism we can apply this technique for all cataractic patients
  • محمد یاوری، جمال فلاحتی، مهری محمدی
    کاتاراکت یکی از بیماری های مهم و عمده در انسان است. میزان شیوع کاتاراکت در سنین 74-65 سالگی به 50 درصد و در بالای 75 سالگی به حدود 70 درصد می رسد. درمان قطعی کاتاراکت جراحی است که به روش های مختلف اینتراکپسولار، اکستراکپسولار و فیکو انجام می شود. جراحی کاتاراکت عوارض مختلفی از جمله خونریزی، گلوکوم، تیرگی کپسول خلفی و آستیگماتیسم بعد از عمل را به دنبال دارد. این مطالعه جهت مقایسه آستیگماتیسم حاصل از دو روش جراحی فیکو و اکستراکپسولار طراحی شده است. این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور است. 112 بیمار با تشخیص کاتاراکت به صورت تصادفی در دو گروه A و B تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در گروه A جراحی به روش فیکو انجام شد که برش کوچک در حدود 2/3 میلی متر روی قرنیه داده شده و نیاز به بخیه ندارد اما در روش اکستراکسپولار برش10-9 میلی متر داده شده و احتیاج به بخیه زدن دارد. سپس این بیماران در سه نوبت قبل از عمل، یک هفته و دو ماه بعد از عمل جراحی، کراتومتری شده و میزان آستیگماتیسم آنها تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط آزمون تی مستقل و تی زوج صورت گرفت و 05/0p< معنی دار تلقی شد.
    از 112 بیمار مورد بررسی 56 بیمار تحت عمل جراحی به روش فیکو (گروه A) و 56 بیمار تحت عمل جراحی به روش اکستراکپسولار (گروه B) قرار گرفتند. میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل جراحی به روش فیکو D 71/0±79/0 و در گروه اکستراکسپولارD 55/0±9/0 بود(05/0p>). میانگین آستیگماتیسم یک هفته بعد از عمل جراحی در گروه فیکو D 72/0±11/1 (05/0p<) و در گروه اکستراکسپولارD 46/1±99/3 بود (05/0p<) و میانگین آستیگماتیسم دو ماه بعد از عمل جراحی در گروه فیکو D 71/0±0/1 و در گروه اکستراکسپولارD 29/1± 28/3 به دست آمد(05/0 p<). میزان آستیگماتیسم ایجاد شده دو ماه بعد از عمل در گروه فیکو D21/0 و در گروه اکستراکپسولار D38/2 بود که دارای اختلاف معنی دار می باشد. سایر متغیرها از جمله سن، شماره لنز، جنسیت و چشم تحت عمل جراحی (راست یا چپ) در ایجاد آستیگماتیسم تاثیر ندارد.
    کلید واژگان: اکستراکسپولار, فیکوامولسیفیکاسیون, آستیگماتیسم, کاتاراکت
    Mohammad Yavari, Jamal Falahati, Mehri Mohamadi
    Introduction
    Cataract is one of the most important and a major disease in human. The prevalence of cataract in age 65-74 get to 50%, and over 75 it arrives to 70%. Absolute cure for cataract is surgery that can be done by different techniques such as intracapsular, extracapsular, and phacoemulsification. Cataract surgery has different side effects such as hemorrhage, Glaucoma, posterior capsular opacification and astigmatism. This study decides to compare astigmatism after two techniques of cataract surgery phaco and extracapsular.
    Materials And Methods
    This study is a double blind randomized clinical trial, which has been experienced on 112 patients. Patients were divided in two groups (A and B). In group A surgery was done by phaco technique which has a small incision of 3.2 mm and does not need suture. But in group B, (extracapsular group) the incision is bigger about 10 mm and needs suture. Then keratometry was done for each patient before surgery, one week and 2 months after surgery for determining astigmatism. Data was analyzed by independent and paired sample T tests. p< 0.05 was considered meaningful.
    Results
    From 112 patients that had been studied, 56 patients underwent phaco technique and 56 patients underwent extracapsular technique. Mean of astigmatism before surgery in group phaco was 0.79±0.71 D and in extracapsular was 0.90.55 D (p>0.05). Mean of astigmatism 1 week after surgery in phaco group was 1.110.72 D and in extracapsular group was 3.991.46 D (p<0.05) and mean of astigmatism two months after surgery in phaco group was 1.00.71 D and in extracapsular group was 3.281.29 D (p<0.05).
    Conclusion
    Induced astigmatism in phaco group was 0.21 D and in extracapsular was 2.38 D, that has meningful difference. Other criteria such as age, lens number, sex and left or right eye do not have any effect on induced astigmatism.
  • جمال فلاحتی، حمیدرضا نیک بین، محسن ابراهیمی، میترا فروتن

    کاتاراکت یا کدورت عدسی از بیماری های چشمی حایز اهمیت در کودکان است که به دو صورت مادرزادی و اکتسابی طبقه بندی می شود. در مورد شیوع این بیماری در کودکان کشور ما تاکنون آمار مستدلی منتشر نشده است. از طرف دیگر تشخیص به موقع بیماری تا قبل از 6 سالگی در جلوگیری از عوارض آن اهمیت فراوانی دارد. این مطالعه به منظور بررسی میزان شیوع کاتاراکت در اطفال بالای 6 سال در مدارس ابتدایی شهر اراک انجام شد. مطالعه از نوع توصیفی-مشاهده ای و مقطعی(Cross-Sectional)  بود. تعداد کل دانش آموزان ابتدایی شهر اراک 58557  نفر بود که در هر ناحیه آموزش و پرورش و در هر پایه تحصیلی به صورت نمونه گیری چند مرحله ای تعداد 7668 (3972 نفر پسر-3696 نفر دختر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که 10 نفر از کل دانش آموزان انتخاب شده مبتلا به کاتاراکت بودند. به این ترتیب شیوع به دست آمده کاتاراکت در بین دانش آموزان ابتدایی شهر اراک 13% بود. (بهار 1376)

    کلید واژگان: آب مروارید, دانش آموزان, شیوع, کودکی, شهر اراک, مدارس ابتدایی
    Jamal Fellahati, Hamidreza Nikbin, Mohsen Ebrahimi, Mitra Frotan

    Cataract is one of the important diseases in childhood that can be classified in two main groups: Congenital & Acquired. There hasn’t been any exact idea about the prevalence of this disease in childhood yet. On the other hand it has been very important to diagnose the disease before the age 6 years old. So that preventing from the adverse effects. We tried to perform our plan in the students of the primary schools in the city of Arak. The study was descriptive observational and cross-sectional. Total numbers of the students of the primary schools in Arak were 58557. We selected 7668 students (3972 boys & 3696 girls). 10 students (7 boys & 3 girls) had cataract. As a result the total prevalence of the cataract among the students of the primary schools in the city of Arak in spring (1376) was 0.13%.

بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال