سرکان گوندوز

باستان شناسی زیر آب از اوایل قرن بیستم با کشف غرق شده ها به عنوان شاخه ای از علم باستان شناسی مورد توجه قرار گرفت، ولی در واقع از سال 1960 .م با کاوش مغروق گالی دنیا به صورت علمی رسمیت پیدا کرد. با گذشت زمان و آغاز بررسی های باستان شناسی زیر آب در سواحل ترکیه و همچنین با کشف دو غرق شده الوبورون و آنتالیا تاریخ دریانوردی در سواحل این کشور تغییر کرده و این رشته محبوبیت بیشتری پیدا کرده است. بررسی های باستان شناسی زیر آب سال های زیادی در سواحل دریای مدیترانه و اژه متمرکز بوده تا این که در سال 1980 .م ادامه این فعالیت ها به دریای مرمره نیز کشیده می شود. این دریا به دلیل داشتن منابع غذایی فراوان در به وجود آمدن استقرارگاه هایی از دوره نوسنگی نقش مهمی را ایفا کرده است. از اوایل هزاره اول پیش از میاد نیز مهاجرنشین های زیادی در سواحل دریای مرمره تشکیل شدند. ولی متاسفانه تاریخ دریانوردی در این دریا همچنان در هاله ای از ابهام قرار دارد. این غرق شده ها که متعلق به دوران روم جدید و بیزانس هستند، نشان دهنده افزایش فعالیت های دریانوردی در دریای مرمره است. در واقع هدف از این پژوهش افزایش جلب توجه به این دریا است. هرچند کاوش های ینی کاپی از نظر یافته ها در حوزه باستان شناسی زیر آب گنجانده شده، اما به دلیل تفاوت در تکنیک های استفاده شده خارج از حوزه بحث بوده و در این پژوهش اشاره ای به آن نشده است.