به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

سکینه نیک سرشت

  • سارا غریبشی *، وحید تادیبی، سکینه نیک سرشت، ناصر بهپور، داریوش شیخ الاسلامی وطنی، احسان حسینی بیدختی
    مقدمه
    آدیپونکتین هورمونی است که نقش مهمی در مقابله با مقاومت به انسولین ناشی از رژیم غذایی ایفا می کند. هم چنین افراد با وزن بالاتر سطح آدیپونکتین پایین تری دارند و بیشتر مستعد ابتلاء به دیابت نوع دو هستند. مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن می شود. هدف از این پژوهش بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان آدیپونکتین و شاخص توده بدنی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.
    مواد و روش ها
    10 آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع دو، با میانگین شاخص توده بدن 47/ 2±02/ 32، و دامنه سنی 50 تا 70 سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل 14 جلسه هیپوکسی تناوبی در 14 روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. آدیپونکتین پلاسما در 3 نوبت(پیش آزمون، روز هفتم، و پس آزمون)، در حالی که BMI در 2 نوبت(پیش و پس آزمون) اندازه گیری شدند.
    یافته های پژوهش: آدیپونکتین پلاسما 6 روز پس از اعمال هیپوکسی تناوبی(روز 7) یک کاهش 1/ 2 درصدی غیر معنادار را نشان داد(t9=1.060; P=0.317). هم چنین در روز پانزدهم هیپوکسی یعنی پس از 14 روز مداخله هیپوکسی تناوبی سطح آدیپونکتین پلاسما یک کاهش 5 درصدی نسبت به پیش آزمون داشت که این کاهش نیز معنادار نبود(t9=0.578; P=0.577). نتایج تحقیق حاضر هم چنین نشان داد قرارگیری در معرض هیپوکسی تناوبی کوتاه مدت(7 روز) و میان مدت(14 روز) تاثیری بر شاخص توده بدن ندارد(P>0.05).
    بحث و نتیجه گیری
    یافته های تحقیق حاضر بیانگر آن است که انجام 6 و 14 جلسه 1 ساعتی هیپوکسی تناوبی در روزهای متوالی باعث تغییر معنادار در آدیپونکتین پلاسما و شاخص توده بدنی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو نمی شود.
    کلید واژگان: آدیپونکتین, هایپوکسی تناوبی, بیماران دیابتی
    Sara Gharibshi *, Vahid Tadibi, Sakineh Nikseresht, Naser Behpoor, Dariush Sheikholeslami Vatani, Ehsan Hoseini Bidokhti
    Introduction
    Adiponectin is a hormone that plays an important role in diet-induced insulin resistance. People with higher weight have a lower adiponectin levels and are more susceptible to type II diabetes. Studies have shown that exposure to altitude and hypoxic environment causes weight loss. The aim of this study was to investigate the effect of intermittent hypoxia on adiponectin level and BMI in obese people with type II diabetes.
    Materials And Methods
    Ten obese subjects with type II diabetes participate in the study with mean BMI of 32.02 ± 2.47 and age range of 50-70 years old. The intervention consisted of 14 sessions of intermittent hypoxia, one hour per day for 14 consecutive days. Plasma adiponectin and BMI were measured three times (pretest, day 7, and posttest) and two times (pre- and post-tests).
    Findings
    Plasma adiponectin showed a non-significant 2.1% reduction, 6 days after intermittent hypoxia intervention (day 7) (t9= 1.06; p=0.317). Also, in fifteenth day or after 14 days of intermittent hypoxia intervention, plasma adiponectin levels had a 5% non-significant reduction compared to the pretest (t9= 0.578; p=0.577). The results of present study also showed that short-term (7 days) and medium term (14 days) exposure to intermittent hypoxia had no effect on BMI (p> 0.05).Discussion &
    Conclusion
    Findings of present study indicate that performing 6 and 14 one-hour sessions of intermittent hypoxia in consecutive days cause no significant effect in plasma adiponectin and BMI of obese people with type II diabetes.
    Keywords: Adiponectin, intermittent hypoxia, diabetic patients
  • وحید تادیبی*، سکینه نیک سرشت، داریوش شیخ الاسلامی وطنی، خدیجه فریدونفرا، احسان حسینی، سارا غریب شی
    مقدمه
    افراد چاق به دلیل داشتن چربی بیشتر در بالاتنه و فشاری که بر سیستم تنفسی آن ها وارد می شود، دچار مشکلات تنفسی و کاهش شاخص های عملکردی ریه می شوند. هدف ما از این پژوهش بررسی اثر 15 روز هایپوکسی تناوبی بر شاخص -های عملکردی ریوی در بیماران چاق مبتلا به دیابت نوع دو بوده است.
    مواد و روش ها
    7 آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع دو(1 مرد و 6 زن)، با میانگین BMIkg.m-206/ 1±42/ 32 و دامنه سنی 50 تا 70 سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل 15 جلسه هیپوکسی تناوبی در 15 روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. شاخص های عملکرد ریوی شامل: VC، FVC، FEV1، TV، PEF، FEF25-75%، MVV و نیز BMI و VO2max در 2 نوبت پیش و پس آزمون اندازه گیری شدند.
    یافته های پژوهش: پس از 15 روز هیپوکسی تناوبی مقادیر VC، TV، FEV1، MVV و FEF25-75% تغییر معناداری نداشتند. اما PEF یک افزایش 5/6 درصدی و VO2max نیز یک افزایش 13 درصدی معنادار را نشان دادند(P<0.05)، هم چنین BMI یک کاهش 5/ 3 درصدی غیر معنادار را نشان داد(P>0.05).
    بحث و نتیجه گیری
    نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که هیپوکسی تناوبی علی رغم افزایش معنادار در VO2max و PEF تاثیر معنی داری بر سایر شاخص های ریوی و BMI بیماران چاق مبتلا به دیابت نوع دو ندارد.
    کلید واژگان: عملکرد ریوی, هیپوکسی تناوبی, بیماران دیابتی
    Vahid Tadibi*, Sakineh Nikseresht, Dariush Sheikholeslami, Khadijeh Feraidonfara, Ehsan Hoseini Bidokhti, Sara Gharibshi
    Introduction
    Obese peoplewill beaffected by respiratory problems and impaired pulmonary function parameters because ofmore fatin thetrunk andmore pressure on the respiratory system. The aim of this study was to evaluatethe effects of 15 days of intermittent hypoxia on pulmonary functiontest inobese patient with type 2 diabetes.
    Materials And Methods
    7 obese subjects(1man,6women) with type II diabetes, with mean BMI of 32.42 ± 1.06 and the age range of 50-70 years, volunteered to participate inthestudy. The intervention consisted of 15 sessions of intermittent hypoxia, one hour per day, for fifteen consecutive days.pulmonaryfunction parameters including: VC, FVC, FEV1,TV, PEF, FEF25-75%, MVV and BMI and VO2max in pre- and post-tests were measured.
    Findings
    After 15 days of intermittenthypoxia VC, TV, FEV1, MVV, FVC, FEF 25-75% were not changed significantly.However, PEF and VO2max had significant increases of 6.5% and 13%, respectively(p<0.05), furthermore BMI had a nonsignificant decrease of 3.5%. Discussion &
    Conclusion
    Findingsofthis studyindicate that despite positive effects of intermittent hypoxiaonVO2max and PEF,BMI and other pulmonary parameters not significantly change after 15 consecutive sessions of intermitent hypoxic exposure.
    Keywords: Pulmonary Function, Intermittent Hypoxia, Diabetic Patients
  • سکینه نیک سرشت، وحید تادیبی، احسان حسینی بیدختی، سارا غریبشی، داریوش شیخ الاسلامی وطنی*
    هدف
    قرار گرفتن در معرض ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن و انواع مختلف سازگاری های اندوکرینی می شود، که کشف مکانیسم های آن می تواند ابزار جدیدی را برای درمان چاقی و پیشگیری از دیابت در آینده فراهم کند. هدف از این تحقیق بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان گرلین سرم ، انسولین ، قند خون حالت ناشتا و حداکثر اکسیژن مصرفی افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش شناسی: 10 آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع 2، با میانگین شاخص توده بدن 4/2±02/32 کیلوگرم بر متر مربع، و دامنه سنی 50 تا 70 سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل 15 جلسه هیپوکسی تناوبی در 15 روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. گرلین ، انسولین و قند خون حالت ناشتا در 3 نوبت (پیش آزمون ، روز هفتم ، و پس آزمون) ، در حالی که BMI و Vo2max در 2 نوبت (پیش و پس آزمون) اندازه گیری شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی به کمک آزمون تک مرحله ای راه رفتن روی تریدمیل برآورد گردید. غلظت های سرمی گرلین و انسولین به کمک کیت های الایزا اندازه گیری شدند. غلظت گلوکز خون نیز با روش کالری متری مورد سنجش قرار گرفت. جهت بررسی متغیرهای تحقیق از روش های آماری t همبسته ، و آنالایز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.
    نتایج
    نتایج تحقیق حاضر نشان داد قرارگیری در معرض هیپوکسی تناوبی کوتاه مدت (7 روز) و میان مدت (15 روز) تاثیر معنی دار بر سطوح سرمی هورمون های گرلین ، انسولین ، گلوکز و همچنین شاخص توده بدن ندارد. اما، تغییرات Vo2max معنی دار بود (002/0= p).
    نتیجه گیری
    یافته های تحقیق حاضر بیانگر آن است که هیپوکسی تناوبی علیرغم تاثیر مثبت بر Vo2max ، باعث تغییر غلظت هورمون های انسولین ، گرلین و نمایه توده بدن در افراد دیابتی نمی شود.
    کلید واژگان: هیپوکسی, بیماران دیابتی, گرلین, حداکثر اکسیژن مصرفی
  • احسان حسینی بیدختی، وحید تادیبی، ناصر بهپور، دارویش شیخ الاسلامی وطنی، سارا غریب شی، سکینه نیک سرشت
    مقدمه
    هیپوکسی می تواند سازگاری های هماتولوژیکی سودمندی درپی داشته باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر غلظت انسولین و شاخص های هماتولوژیک در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است.
    روش ها
    بدین منظور از بین افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 در مرکز دیابت کرمانشاه، 40 نفر داوطلب به صورت تصادفی انتخاب و نهایتا 10 نفر از واجدین شرایط (زنان یائسه و مردان چاق، با نمایه توده بدنی بیش از 30) به عنوان آزمودنی در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها دارای میانگین شاخص توده بدنی 32 و دامنه سنی 50 تا 70 سال بودند. هیپوکسی تناوبی به مدت 14 روز، هر روز یک ساعت (5 دقیقه هیپوکسی و 5 دقیقه هوای اتاق در حالت نشسته) اجرا شد. شدت هیپوکسی در 5 روز اول و دوم معادل 12 و 11 درصد و در 4 روز سوم معادل 10 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. در ابتدا و انتهای دوره هیپوکسی نمونه های خونی جمع آوری و میزان لپتین و انسولین پلاسما اندازه گیری شد.
    یافته ها
    یافته ها بیانگر افزایش معنادار لپتین پلاسما در روز 7 و 15 نسبت به پیش آزمون بود (05/0>P). میزان انسولین پلاسما در هیچ یک از مقادیر اندازه گیری شده با وجود افزایش نسبت به پیش آزمون معنادار نبود.
    نتیجه گیری
    یافته های پژوهش حاضر بیانگر اثر مثبت هیپوکسی تناوبی در افزایش سطوح لپتین پلاسما در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.
    کلید واژگان: افراد دیابتی, اضافه وزن, لپتین, هیپوکسی, نمایه توده بدن
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال