فهرست مطالب سیدمحسن مهدی نیا

ایهام یکی از مهم ترین امکانات زبان شعری است. این آرایه را از انواع هنجارگریزی معنایی می دانند که در محور هم نشینی و مجاورت به وجود می آید و براساس ترکیب شکل می گیرد و کلام را با ایهام که از عناصر مهم زبان ادبی است، پیوند می دهد. این مقاله، محصول مطالعه کامل غزل های سعدی و استخراج کاربرد انواع ایهام در آن هاست. در این تحقیق با استفاده از بررسی های به عمل آمده، میزان و چگونگی کاربرد انواع مختلف ایهام در غزلیات سعدی نشان داده شده است. هم چنین تصریح شده است که سعدی به رغم آن که شاعری صریح و رک گوست و مکنونات قلبی خود را شفاف بیان می کند اما نمی تواند یکی از بزرگ ترین امکانات زبان شعر را که با ابهام پیوند دارد نادیده گیرد و از نقش آفرینی ادبی ایهام صرف نظر کند. به همین سبب است که نمونه هایی از همه نوع ایهام را می توان در غزلیات وی دید.

به نظر می رسد پس از فروغ فرخزاد، نخستین شاعر صاحب سبک در شعر نو فارسی، طاهره صفارزاده باشد. اگرچه او نخستین اثرش را در آغاز دهه چهل منتشر کرد، اما دهه پنجاه را باید دوران شکوفایی شعری او دانست. صفارزاده با انتشار مجموعه شعرهای: طنین در دلتا(1349)، سد و بازوان(1350) و سفرپنجم(1356) خلاقیت های ویژه ای از خود بروز داد و به سرعت در کانون توجه شعرخوانان و منتقدان قرار گرفت. هدف پژوهش حاضر، نقد و بررسی سبک شعری و تحلیل دیدگاه های این شاعر در مورد شعر و شاعری است. این مقاله دارای رهیافتی توصیفی-تحلیلی است که از روش کتابخانه ای و اسنادی برای تحلیل محتوا بهره برده است. در این مقاله، ابتدا مقدمه ای کوتاه در مورد جایگاه و اهمیت این شاعر در شعر معاصر ذکر شده و در ادامه ضمن تشریح نظریه شعری صفارزاده، مهم ترین شاخصه های شعر او مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.