به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

صفورا مختارزاده

  • زینب اکبری زرین، محمود قلعه نویی*، صفورا مختارزاده

    در سال های اخیر رویکردهای غالب در حوزه برنامه ریزی و طراحی شهری از تمرکز بر موضوع کاهش آسیب پذیری، به برنامه های افزایش تاب آوری در برابر سوانح تغییر کرده است. مفهوم تاب آوری شهری از زمان پیدایش، با برنامه ریزی شهری سروکار داشته است و رویکرد های طراحی شهری تاب آور یک زمینه کمتر توسعه یافته است. پژوهش حاضر که از نوع کاربردی است و از روش های توصیفی- تحلیلی استفاده کرده است به تاب آوری شهری در حوزه طراحی شهری می پردازد. هدف پژوهش بررسی تاثیر فرم های شهری بر تاب آوری شهری در برابر سانحه سیل و آبگرفتگی است لذا شاخص هایی برای ارزیابی تاب آوری انواع فرم های شهری در برابر این سوانح تبیین شده است. محدوده ی مطالعه در مساحتی به وسعت 320 هکتار در شهر نور قرار داد و شاخص ها در مقیاس محلات و بلوک های محدوده ی مطالعه مورد سنجش قرار گرفته اند تا میزان تاب آوری هریک از شاخص ها در برابر سیل و آبگرفتگی مشخص شود. برای تحلیل اطلاعات از تکنیک تاپسیس استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که 27.7هکتار از محدوده ی مطالعه دارای تاب آوری بسیار پایین، 62.6 هکتار تاب آوری پایین، 48.4 هکتار تاب آوری متوسط، 53 هکتار تاب آوری بالا و 16.8 هکتار تاب آوری بسیار بالا داشتند. بیشترین مساحت مربوط به سطح تاب آوری پایین با 62.6 هکتار است. در مجموع 90.3 هکتار از محدوده مطالعه تاب آوری پایین و بسیار پایین دارند که حدود 43 درصد از مساحت کل مورد بررسی است.

    کلید واژگان: تاب آوری شهری, طراحی شهری تاب آور, فرم شهری, سیل, رواناب سطحی
    Zainab Akbari Zarin, Mahmoud GHALEHNOEE *, Safoora Mokhtarzadeh

    Since the emergence of the concept of urban resilience, this concept has mostly been concerned with urban planning, and resilient urban design approaches have been a less developed field. The current research is of applied type and uses descriptive-analytical methods. This research deals with urban resilience in urban design and focuses on how urban forms affect urban resilience against floods and inundation. In this regard, indicators for evaluating the resilience of urban forms against floods and urban runoff have been explained and these indicators have been measured and evaluated within the scope of the study area of Noor City at the level of neighborhoods and urban blocks to determine the level of resilience of each of them, that should be determined from the research indicators at the level of urban cells. The TOPSIS technique was used for data analysis. The results show that the study area of Noor City is in an unfavorable situation regarding resilience. Based on the evaluation done at the block level, the results indicated that 27.7 hectares of the study area have very low resilience, 62.6 hectares have low resilience, 48.4 hectares have medium resilience, 53 hectares have high resilience, and 16.8 hectares have very resilience. The largest area is related to the low resilience level with 62.6 hectares. In total, 90.3 hectares of the study area have low and very low resilience, which is about 43% of the total studied area.

    Keywords: Urban Resilience, Resilient urban design, Urban form, Flood, Surface runoff
  • الهام قاسمی، زهرا ناظمی*، صفورا مختارزاده، مهدی سلیمانی

    جزیره گرمایی شهری (UHI) یکی از مهمترین مشکلات شهرها در قرن جدید است که در نتیجه شهرنشینی و صنعتی شدن ایجاد شده است. شکل گیری جزایر گرمایی تحت تاثیر عوامل مختلف محیط طبیعی و مصنوع شهر است که باعث افزایش درجه دمای یک منطقه شهری در مقایسه با محیط اطراف می شود. مهم ترین عوامل شامل پوشش سبز، پوشش آبی، فشردگی ساخت، نوع کاربری زمین و... است. از این رو این مطالعه با هدف یافتن رابطه بین شدت جزایر گرمایی و عوامل کلان مقیاس محیط طبیعی و مصنوع در کلانشهر اصفهان انجام شده است. سئوالات تحقیق در پنج سناریو برای شهر اصفهان مطرح شده اند. این سناریوها بر مبنای دمای سطح زمین در «چهار فصل سال» و یک سناریو برای بررسی «تفاوت دمای سطح زمین در هنگام جاری بودن رودخانه زاینده رود» در بازه زمانی 2011 تا 2020 بوده و همبستگی آنها با متغیرهای «فشردگی ساخت»، «پوشش سبز»، «پوشش آبی» و «آلودگی هوا» ارزیابی شده است. روش تحقیق در بررسی ادبیات موضوع، روش مروری ساده بوده و در راستای ارزیابی متغیرها و بررسی رابطه میان جزایر گرمایی با متغیرهای مستقل پژوهش از روش ضریب همبستگی پیرسون، در محیط نرم افزار SPSS استفاده شده و نوع و میزان ارتباط هر عامل با شکل گیری جزایر گرمایی شهر اصفهان شناسایی گردیده است. نقشه های جزایر گرمایی، بر مبنای نقشه های دمای سطح زمین (LST) بر اساس تصاویر ماهواره ای سنجنده MODIS، نقشه ساختار سبز بر اساس پراکندگی پوشش گیاهی (NDVI) و نقشه پوشش آبی بر اساس شاخص نرمال شده پراکندگی آبی (NDWI)، بر مبنای تصاویر ماهواره ای Landsat 8 با پردازش در محیط نرم افزار ENVI 5.3 تهیه شده است. نتایج نشان می دهد در هنگام شب در محدوده شهر اصفهان در تمامی سناریوها، جزایر گرمایی و در هنگام روز، جزایر سرمایی پدید می آید. اصلی ترین عامل تشدیدکننده جزایر گرمایی در شهر اصفهان، فشردگی ساخت (نسبت توده به فضا) است؛ آلودگی هوا نیز ارتباط اندکی با افزایش دمای سطح در هنگام روز و تابش خورشید دارد. آنچه مشهود است، پوشش گیاهی در شهر اصفهان با توجه به شرایط اقلیمی نقش موثرتری به نسبت عوامل دیگر در تعدیل جزایر گرمایی شهر دارد.

    کلید واژگان: جزایر گرمایی شهری, پوشش سبز, پوشش آبی, فشردگی ساخت, آلودگی هوا
    Elham Ghasemi, Zahra Nazemi *, Safoura Mokhtarzadeh, Mahdi Suleimany
    Introduction

     The Urban Heat Island (UHI) effect, characterized by a temperature increase in urban areas compared to their rural counterparts, presents considerable environmental challenges, impacting public health, urban energy systems, and city sustainability. This phenomenon, fueled by rapid urbanization and industrialization, exacerbates heatwaves, posing risks to public health. Understanding the UHI effect is essential for developing responsive urban planning strategies both spatially and institutionally. This study, centered on Isfahan, Iran, explores the correlation between UHI intensity and environmental factors, encompassing both built and natural attributes across five scenarios, including four seasons and one analyzing the ambient effect of the ZayandehRud river.

    Theoretical Framework:

    The UHI phenomenon involves complex interactions among various urban and environmental factors. The density of the built environment contributes to UHI exacerbation through heat storage and anthropogenic heat discharge. Air pollution, especially with greenhouse effects, directly influences heat-trapping and UHI formation. Conversely, green infrastructure and water bodies offer UHI mitigation through cooling effects. This study integrates theoretical basics from urban planning, climatology, and sustainable development for an analysis of how both natural and built elements correlate with UHI intensity in the Isfahan metropolitan area.

    Methodology

    A mixed-method approach is adopted to address the multifaceted nature of Urban Heat Island (UHI) and its potentially correlated environmental factors. Land Surface Temperature (LST) data, crucial for delineating UHI, were extracted from the Moderate Resolution Imaging Spectroradiometer (MODIS) sensors onboard NASA's Aqua and Terra satellites, covering a decade from 2011 to 2021. This extended timeframe facilitates the exploration of UHI patterns across various seasons, examining specific impacts during both the flow and dry periods of the ZayandehRud river, as well as distinguishing LST differences between daytime and nighttime periods—unlike Landsat Satellite Images.Additionally, Landsat 8 images are utilized to process the Normalized Difference Vegetation Index (NDVI) and Normalized Difference Water Index (NDWI) for mapping green infrastructures and water bodies. Air Quality Index (AQI) data from the year 2020 supplements the study, allowing for an investigation into the relationship between air pollution and UHI. The analysis of all datasets employs the Pearson correlation coefficient to ascertain the nature and extent of correlation among UHI and the identified environmental variables.

    Results and Discussion

    The findings reveal the persistent prevalence of Urban Heat Island (UHI) during nighttime across all scenarios in Isfahan. However, during daytime hours, the trend shifts, giving rise to cooler zones within the city borders, indicating the emergence of urban cold islands. A noteworthy revelation from the study is the significant exacerbation of UHI attributed to the density of the urban built environment. Intriguingly, air pollution, though exerting a lesser impact on Land Surface Temperature (LST) compared to built density, still plays a role in elevating LST during daylight.The study underscores the pivotal role of urban green infrastructure and water bodies in mitigating heat islands. Among these elements, green spaces, particularly vegetation, emerge as highly influential, surpassing the cooling effects of both water bodies and polluted air. The seasonal variation in vegetation cover also influences UHI intensity, with reduced vegetative cover in colder, drier seasons contributing to heightened UHI effects. These spatial and temporal dynamics emphasize the intricate balance between UHI and environmental factors, offering valuable insights for decision-makers. Such insights can guide targeted strategies in urban planning and design to address the challenges posed by UHI.

    Conclusion

    The study emphasizes the importance of considering UHI in urban planning, design, and sustainability discussions. Strategies include reducing built density and integrating green and blue infrastructures. Addressing air quality and vegetation cover in shaping urban thermal landscapes suggests comprehensive policies. Guarding against UHI through natural space preservation and innovative design solutions tailored to Isfahan's climate can enhance urban livability. Future work should quantify contributions of different elements for comprehensive UHI mitigation models. This Isfahan case study serves as a cornerstone for wider applications across similar cities, aiding in combatting global warming and UHI effectively.

    Keywords: Urban Heat Island, Green space, Blue Space, Building Compactness, Air Pollution
  • نجمه سادات سجاد مهابادی، صفورا مختارزاده

    توجه به شادی و ابعاد آن نقش اساسی در مطلوبیت کیفیت محیطی محلات دارد که امروزه یکی از چالش های پیش روی شهرها به‌ویژه شهرهای جدید است. فولادشهر یکی از اولین شهرهای جدید در ایران است که در سال 1347 با تصویب طرح جامع و طرح تفصیلی آن آغاز به کارکرده است. این شهر طی دهه‌های اخیر با توسعه جدید و قدیمی دست‌خوش تغییرات بوده و محله‌هایی با سطح کیفی نامطلوب، با مشکلات و معضلات فراوانی همچون کمبود فضاهای عمومی، ناامنی، عدم زیبایی بصری، کمبود امکانات محله ای، آلودگی محیطی و... ایجادشده است که با شاخص های شهر شاد در تناقض بوده و از میزان شادی و نشاط شهر کاسته است. هدف از این پژوهش بررسی ویژگی‌های شهر شاد در فولادشهر جهت شناسایی عوامل موثر بر آن است. در این راستا جهت گردآوری اطلاعات و ارزیابی شاخص‌های شهر شاد از پرسشنامه استفاده‌شده و رتبه‌بندی محلات به کمک تحلیل تصمیم‌گیری چند معیاره TOPSIS انجام‌شده است. نتایج ارزیابی 19 محله فولادشهر بر اساس 4 بعد زیست‌محیطی، کالبدی- عملکردی، اجتماعی و اقتصادی و زیرمعیارهای آن نشان می دهد محله 2 A در رتبه اول و محله 7 C در رتبه 19 ام قرارگرفته‌اند که می توان عواملی همچون توسعه بدون برنامه فولادشهر و کم‌توجهی به فضاهای شهری در محلات جدید تاسیس‌شده، عدم توجه به هویت در محلات، عدم وجود کاربری های موردنیاز شهروندان، عدم توجه مدیران شهری به زیباسازی محلات، ایمنی پایین معابر، میزان درآمد پایین شهروندان، نبود شغل در شهر، نبود فضاهای تفریحی و... موثر در کاهش میزان شادی و نشاط شهروندان محلاتی که در رتبه های پایین قرار دارند، دانست. پیشنهاد ارایه‌شده جهت ارتقاء کیفیت شهر شاد برای دستیابی به پایداری محلات فولادشهر، تقویت زیرساخت‌ها و پتانسیل اقتصادی برای افزایش ظرفیت مالی خانوارها برای رفع نیازهای اساسی، ارتقای کیفیت فضاهای آبی، ایجاد تنوع فعالیت‌های اختیاری و اجتماعی و ایجاد زندگی فعال خیابانی با ایجاد فضاهای شاد با استفاده عناصر هویتی شهر، ایجاد زمینه مشارکت در امور مربوط به محل سکونت از طریق ایجاد شوراهای محله و عرصه‌های عمومی است.

    کلید واژگان: شهر شاد, شهر جدید فولادشهر, هویت محله, پایداری اجتماعی
    Najmehsadat Sajad Mahabadi, Safoora Mokhtarzadeh

    Attention to happiness and its dimensions play an essential role in the desirability of the environmental quality of neighborhoods which is one of the challenges facing cities today, especially new cities. Fuladshahr is one of the first new cities in Iran in 1968 with the comprehensive and detailed plans. This city has undergone changes in recent decades and neighborhoods with many problems and difficulties such as lack of public spaces, insecurity, lack of visual beauty, lack of neighborhood facilities, environmental pollution and … is in contradiction with the indicators of a happy city and has reduced the level of happiness and vitality of the city. The purpose of this study is to investigate the characteristics of happy city in Fuladshahr to identify the factors affecting it. In this regard, to collect information and evaluate the indicators of a happy city, a questionnaire was used and neighborhoods were ranked using TOPSIS multi-criteria decision analysis. The results of evaluation of 19 neighborhoods of Fuladshahr based on 4 dimensions of environmental, physical-functional, social and economic and its sub-criteria show that neighborhood A2 is ranked first and neighborhood C7 is ranked 19th. So that factors such as development without plan and lack of attention to urban spaces in newly established neighborhoods, identity in neighborhoods, essential land uses, beautification of neighborhoods, safety of roads, income of citizens, jobs in the city, recreational spaces and ... are effective in reducing the happiness and vitality rate of neighborhood citizens that are in low ranks. In order to improve the quality of the happy city to achieve the sustainability of Foladshahr neighborhoods, the following suggestions have been made: strengthening the infrastructure and economic potential to increase the financial capacity of households to meet basic needs, improving the quality of water spaces, creating a variety of voluntary and social activities, and preparing active street life by making happy spaces, using the identity elements of the city, let people to participate in matters related to the place of residence through neighborhood councils and public arenas.

    Keywords: Happy City, Fuladshahr New City, Neighborhood Identity, Social Stability
  • صفورا مختارزاده، محمود قلعه نویی*، دونی مرتوزه، فاطمه قلعه نویی

    ارتباط میان فرآیندهای اجتماعی، فرم و ساختار فضایی، همواره مورد توجه متخصصین بوده است بطوریکه جغرافیدانان و جامعه شناسان بیشتر بر ویژگی های فضایی فقر و محرومیت، از جمله جدایی میان طبقات اجتماعی و نحوه توزیع آن ها در فضا می پرداختند و شهرسازان به دنبال یافتن فرم های پایدار شهری بوده اند و در این راستا اغلب با رویکرد فشردگی ارتباط میان فرم متراکم و پایداری مورد سنجش قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد میان فرم متراکم و پایداری اجتماعی الزاما رابطه معناداری وجود ندارد. بنابراین مطالعات جدید بر پیوند و اتصال عناصر فرم در یک ساختار منسجم بیش از فرم متراکم تاکید داشته اند. بنابراین این سوال مطرح است که کدام ویژگی از فرم می تواند بیشتر بر پایداری اجتماعی موثر باشد، انسجام یا فشردگی؟ بر این اساس تحقیق حاضر به دنبال ارزیابی ارتباط میان انسجام فرم کالبدی و همچنین فشردگی با محرومیت اجتماعی در محلات شهر اصفهان است. در این راستا ابتدا انسجام برخی محلات شهر اصفهان را (43 محله) بر اساس ارتباط درونی عناصر فرم و ترکیب عناصر مورد سنجش قرار داده و سپس محرومیت را در این محلات جهت بررسی ارتباط آن با انسجام به روش تاپسیس رتبه بندی شده است. در نهایت به روش همبستگی ابتدا ارتباط میان انسجام و محرومیت و سپس ارتباط میان فشردگی (تراکم خالص و ناخالص) و محرومیت مورد بررسی قرار گرفته است . نتایج نشان می دهد میان فرم منسجم و محرومیت در محلات منتخب شهر اصفهان، ارتباط معنادار و غیرمستقیم وجود دارد در صورتی که این ارتباط میان فرم فشرده و محرومیت معنادار نیست.

    کلید واژگان: فرم منسجم, محرومیت اجتماعی, فرم فشرده, محلات شهر اصفهان
    Safoora Mokhtarzadeh, Mahmoud Ghalehnoee *, Denis Martouzet, Fatemeh Ghalehnoee

    The relationship between social processes, form and spatial structure has always been of serious interest to sociologists, geographers and urban planners. Geographers and sociologists focused more on the spatial features of poverty and deprivation, including the separation between social levels and how they were distributed in space. In finding sustainable urban forms, urban planners have often considered a compact approach to the relationship between form and sustainability. The results show that there is not necessarily a significant relationship between dense form and social stability. New studies, therefore, have emphasized the coherent connection of form elements rather than their compact form. Therefore, this question arises that which feature of the form can be most effective in social sustainability, coherence or compactness? Accordingly, the present study seeks to assess the relationship between physical form coherence and compactness and social deprivation in neighborhoods of Isfahan. In this regard, first, the coherence of some neighborhoods in Isfahan (43 neighborhoods) was measured based on the internal relationship between the elements of form and their composition, and then deprivation in these neighborhoods was ranked using TOPSIS method. Finally, the correlation method first examined the relationship between coherence and deprivation and then the relationship between compactness (net and gross density) and deprivation. The results

    Keywords: coherent form, social deprivation, compact form, neighborhoods of Isfahan
  • پریسا مهوری، محمود قلعه نویی*، صفورا مختارزاده

    دسترسی مناسب یکی از مهم ترین خصوصیات یک فضای عمومی خوب به شمار می رود و بهبود دسترسی به فضاهای شهری به منظور بهبود کیفیت آن، یکی از اهداف عمده رویکرد مکان سازی محسوب می شود. مطابق آموزه های مکان سازی، تنوع دسترسی به مراکز و فضاهای شهری برای تمام اقشار جامعه به منظور افزایش قدرت انتخاب به فراخور نیاز و شرایط آنها، از اولویت های طراحان و برنامه ریزان شهری است. هدف از این پژوهش، ارزیابی سطح کیفیت دسترسی به عنوان یکی از مهم ترین کیفیت های مطرح در رویکرد مکان سازی است. در این مقاله برای سنجش کیفیت دسترسی در میدان امام علی اصفهان شش شاخص «دسترسی فیزیکی (اتصال)، پیوستگی، دسترس پذیری (عمق)، همه شمولی، دسترسی راحت به حمل ونقل عمومی و وضوح فضا» با استفاده از روش های میدانی و نرم افزارهای تحلیلی_توصیفی چون SPSS، سیستم اطلاعات مکانی GIS و اسپیس سینتکس (Space Syntax) ارزیابی و تحلیل شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که در این میدان از میان شش شاخص مطرح شده، شاخص های وضوح و دسترسی راحت به حمل ونقل عمومی کمترین و بیشترین امتیاز را به خود اختصاص داده اند.

    کلید واژگان: مکان سازی, دسترسی, میدان امام علی (عتیق) اصفهان
    Parissa Mahvari, Mahmoud Ghalehnoee *, Safoora Mokhtarzadeh

    In most Iranian cities, people regard an urban space as a way to pass through, and these spaces encourage them to flee instead of inviting them to pause and socialize. However, urban spaces are basically where social interaction takes shape, and attempts to improve their quality is one of the most important goals of urban design knowledge in the contemporary era. In the past, sidewalks and squares had a particular position in the central parts of cities. With the expansion of cities and the emergence of cars travelling around them, sidewalks and squares have suffered plenty of damage through the imposed vehicle access networks. Imam Ali Square in the city of Isfahan, Iran is a space that has lost its value and significance throughout history due to the changes in its spatial structure. These changes have resulted in the destruction or reconstruction of spaces that were once considered as parts of the area of the square. Proper access is one of the most important characteristics of a good public space, and it is a main purpose of the placemaking approach to enhance access to urban spaces to improve their quality. According to the principles of placemaking, it is a priority for an urban designer and planner to provide all social classes with access to urban centers and spaces in a variety of ways in order to increase their power of choice with respect to their needs and conditions. This study aimed to evaluate the quality of access as a well-known capability of the placemaking approach. It measured the quality of access at Imam Ali Square through assessment and analysis of six indicators: physical access (connectivity), continuity, accessibility (depth), inclusiveness, easy access to public transportation, and spatial resolution. These indicators were analyzed through field research and descriptive-analytical tools such as SPSS, GIS, and space syntax. According to the findings, easy access to public transportation (scoring 9.6), continuity (scoring 7.02), inclusiveness (scoring 5.4), physical access (scoring 2.42), and resolution (scoring 1.93) exhibited the highest to lowest scores. The final score for the quality of access was 5.41 out of 10, based on the calculation of mean indicator values, which indicated a moderate quality of access to the square as it is close to the median and range of scoring (8-10 for very good, 6-8 for good, 4-6 for moderate, 2-4 for poor, and 1-2 for very poor). Finally, it was inferred that the main problem with the square in terms of quality of access was the lack of concern for resolution, connectivity, and accessibility. It could thus be concluded that the resolution and depth of spaces created following the demolition of old urban structures has dropped due to the decrease in the significance of the surrounding old spaces although they have turned out to be more powerful interconnectors than their surrounding areas. Despite the recent attention paid to Imam Ali Square, the quality of access in the area is still not optimal, and greater concern for the examined indicators is expected in order to turn the square into an urban place.

    Keywords: Urban Space, Place-making, Accessibility, Atiq (Imam Ali) Square
  • محمود قلعه نویی*، صفورا مختارزاده، آیلین بهرامی

    بیان مسئله: 

    در پروژه های شهری داشتن رویکردی کل نگر ضروری به نظر می رسد. به این ترتیب که حدود و خط پروژه نمی تواند دلیلی بر نادیده گرفتن کنش متقابل آن با حوزه فراگیر خود در ساختار شهری گردد. در طرح های توسعه شهری، عدم توجه به ساختار قدیمی شهر با تحمیل شبکه خیابان های جدید، آسیب های جدی به یکپارچگی بافت های شهری وارد می سازد. در شهر اصفهان و به ویژه در منطقه تاریخی آن، پروژه های احیای میدان عتیق (کهنه - امام علی)، ایجاد محورهای باغ گلدسته، شهید مقدم و نظام الملک به عنوان پروژه های معاصر مصداق اینگونه مداخلات بوده اند که بر این ساختار تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم داشته اند.

    هدف

    در پژوهش حاضر، تحلیل بر شبکه شهری متمرکز شده و تلاش دارد دریابد پروژه های توسعه جدید به ویژه توسعه های مرتبط با شبکه های آمد و شد، به چه ترتیب توانسته بر نظام ساختاری - فضایی محدوده ی تاریخی شهر اصفهان تاثیر گذارند.

    روش

    در پژوهش کاربردی حاضر، داده ها به دو روش کتابخانه ای و پیمایشی گردآوری شده و با به کارگیری ابزار چیدمان فضا تحلیل شده اند. پس از تحلیل ساختار فضایی محدوده تاریخی شهر در مهمترین دوره های تحولات کالبدی شامل دوره های سلجوقی، صفوی و پهلوی و معاصر، تاثیر احیای ساختاری میدان و سایر پروژه ها درلایه های کاربری و حمل و نقل نیز بررسی شده است.

    یافته ها

    یافته های پژوهش نشان می دهد که انسجام ساختار و سازمان فضایی شهر تنها در دوران سلجوقی و صفوی وجود داشته و بر خلاف دوران صفوی که ساختار جدید با احترام به بافت قدیم و در ارتباط با آن ایجاد گردید، شبکه خیابان کشی های جدید دوران پهلوی بدون توجه به زمینه به منزوی نمودن هرچه بیشتر بافت انجامیده و با فاصله گرفتن هم پیوندی این محورهای جدید ایجاد شده از گذرهای درونی بافت ارتباط فضایی عناصر فضایی موجود در دوران پیشین را از بین برده است.

    کلید واژگان: بافت تاریخی, ساختار فضایی, همپیوندی, چیدمان فضا, اصفهان
    Mahmoud Ghalehnoee *, Safura Mokhtarzadeh, Aylin Bahrami
    Background

    In urban projects, having a wholistic approach seems essential. So, the scope of the project cannot be a reason to ignore its interaction with its adjacent area in the urban structure. In the urban development plans, ignoring the old structure of the city by imposing the new street network leads to the serious damages to the integrity of the urban fabric. In Isfahan and especially in its historical area, projects to revitalize the Atiq Square (Kohne - Imām Ali), the creation of axes of Bagh-e-Goldaste, Martyr Moghaddam and Nizam al-Molk as the contemporary projects have been the referents of such interventions which had a direct or indirect impact on this structure.

    Objectives

    The present study was focused on the urban network and it tried to find out how the new development projects especially the ones related to the transportation networks, could affect the structural-spatial system of Isfahan historical districts.

    Method

    In this applied research, data were collected by the library and survey methods and they have been analyzed through the use of the space syntax method. After analyzing the spatial structure of the historical districts of the city in the most important periods of the physical transformation including Seljuk, Safavid, Pahlavi and the contemporary eras, the effect of the structural revival of the square and the other projects have been studied with a  focus on the land use and the transportation dimensions.
    Result and

    Conclusion

    Findings showed that the cohesion of the spatial structure and organization of the city existed only during the Seljuk and Safavid periods. In Safavid era, the new structure has been formed with respect to the old fabric, but the new street network in Pahlavi era has neglected the existing context. This new development has isolated some parts of the urban fabric. Also, it has eliminated the spatial connection of the previous periods’ spatial elements by deteriorating the integrity of the urban fabric/space through the new network imposed on the existent urban form.

    Keywords: : Historical fabric, Spatial structure, Integration, Space Syntax, Isfahan
  • صفورا مختارزاده، محمود قلعه نویی*، رضا خیرالدین

    بر اثر توسعه پراکنده شهرها، ساختار اصلی آنها دگرگون گردیده و موجب انزوای فضایی بخش های مختلف شهرها و در نتیجه انزوای اقتصادی- اجتماعی آنها شده است. بر این اساس به تازگی شهرسازان در حوزه های ریخت شناسی و ساختارگرایی مدعی شده اند که تغییرات سطح جداافتادگی ساختار فضایی نقش بسزایی در تغییرات سطح محرومیت اجتماعی و اقتصادی مناطق شهری دارد. در این زمینه این مقاله به دنبال آزمون فرضیه ارتباط میان جداافتادگی کالبدی و محرومیت چندگانه در شهر اصفهان و 155 محله این شهر را مورد آزمون قرار داده است. در این آزمون جداافتادگی فضایی محلات به روش چیدمان فضا و محرومیت اجتماعی- اقتصادی به روش تحلیل عاملی و تاکسونومی عددی مورد بررسی قرار گرفته و سپس ارتباط میان این دو ویژگی به روش همبستگی تحلیل شده است. در تحلیل جداافتادگی فضایی از شاخص هم پیوندی و در تحلیل محرومیت از شاخص محرومیت چندگانه استفاده شده است. نتایج نشان می دهد ارتباط معنادار قوی و مستقیمی میان جداافتادگی فضایی و محرومیت چندگانه محلات شهر اصفهان وجود دارد، به طوری که با کاهش جدافتادگی، سطح محرومیت محلات نیز کاهش می یابد و بالعکس. همچنین ابعاد اجتماعی - اقتصادی محرومیت بیش از ابعاد کالبدی با جداافتادگی فضایی- کالبدی محلات همبستگی دارند. بنابراین ارتباط میان این دو متغیر می تواند نقش مهمی در توسعه و یا عدم توسعه محلات شهر اصفهان داشته باشد.

    کلید واژگان: جداافتادگی کالبدی, محرومیت چندگانه, چیدمان فضا, هم پیوندی, محلات شهر اصفهان
    Safoora Mokhtarzadeh, Mahmoud Ghalehnoee *, Reza Kheyroddin

    Due to the sprawling development of cities, the pattern of the initial spatial organization and their original structure have changed. These factors have led to the spatial segregation of various parts of the city, especially urban neighborhoods, and as a result, socioeconomic segregation. On the other hands, deprivation has always been the subject of focus by sociologists, economists and urban planners as one of the important components of urban sustainability after the industrial revolution. Recently, urban planners in morphology and structuralism have claimed that changes in the level of physical segregation play a significant role in changing levels of deprivation in urban areas. Based on the literature, this research intends to examine the relationship between physical segregation and deprivation in the urban areas of Isfahan. Thus, neighborhoods with different socioeconomic conditions, forms, and configurations in this city have led this study to examine the hypothesis that there is a significant and strong correlation between physical segregation and multiple deprivations in Isfahan's neighborhoods. In this regard, this paper tries to test this hypothesis in 155 neighborhoods of Isfahan. So, the physical segregation of neighborhoods was analyzed by space syntax method and deprivation by factor analysis and numerical taxonomy methods for Isfahan’s neighborhoods, and then the correlation between these two characteristics was investigated. In this paper, in analyzing physical segregation used from the integration index as a space syntax index, and in analyzing multiple deprivations, 15 indicators are combined in four domains (employment, education, housing and services, and living environment). The results in the relationship between segregation and deprivation show that there is a significant and positive relationship between the level of multiple deprivations of Isfahan neighborhoods and physical segregation (the value of the integration from space syntax). It is also stronger at the local level than at the global level of physical segregation. Therefore, the internal structure of the neighborhoods, especially the deteriorated neighborhoods, will be more effective in increasing the deprivation of these neighborhoods. It also shows that the segregated form and structure of the neighborhoods plays a more effective role than the location of each neighborhood in the city. In other words, in the case that neighborhoods are located on the edges of the city or the distance from the center, there is fewer roles in increasing the deprivation than the structure and internal form of the neighborhoods. Therefore, it can be claimed that the changes in the level of deprivation (especially in socioeconomic deprivation dimensions) and the physical structure segregation in Isfahan are effective on each other, and it is possible to predict the changes of each indicator by changing the other indicator. These results suggest that the neighborhoods that their network configuration or spatial structure are not integrated to the city or are more segregated, are more at risk of socioeconomic segregation and deprivation.

    Keywords: Physical segregation, multiple deprivations, Space Syntax, integration, Isfahan neighborhoods
  • صفورا مختارزاده، محمود قلعه نویی، رضا خیرالدین
    بیان مسئله: انسجام به عنوان کیفیتی ضروری در حیات کالبدی، اجتماعی و اقتصادی شهرها، در دوره مدرن کمتر مورد توجه شهرسازان بوده است. تا آن جا که پراکندگی و زوال بافت کالبدی شهرها و به ویژه کلان شهرهای کنونی را می توان نتیجه عدم توجه به این کیفیت در برنامه ریزی و طراحی شهرهای معاصر دانست. یکی ازدلایل مهم این کم توجهی وجود رویکردهای مختلف در مطالعه فرم، ساختار و نبود یک رویکرد یکپارچه و معیارها و اصولی است که بتوان براساس آن میزان انسجام فرم و ساختار را ارزیابی کرد.
    هدف و سوال اصلی تحقیق:بنابراین این تحقیق به دنبال استخراج معیارها و اصول سنجش انسجام فرم کالبدی و تدوین چارچوب ارزیابی آن است. در این راستا تحقیق حاضر به دنبال پاسخ به این سوال است که اصول مشترک میان رویکردها و نظریه های مختلف در ارتباط با انسجام فرم کالبدی چیست و این رویکردها، رابطه منسجم میان عناصر سازنده فرم را چگونه تعریف می کنند؟ روش تحقیق: در این راستا این تحقیق از روش تحلیل محتوای کیفی جهت بیرون کشیدن مفاهیم مستتر از داده های متنی پراکنده (از رویکردها و نظریه ای که به انسجام فرم و ساختار اشاره داشته اند) ، استفاده کرده است و در نهایت با دستیابی به سطوح انتزاعی تری از متون، به یک مدل یا چارچوب نظری که نظم های نهفته و الگوهای تکرارشونده در متون را نشان می دهد، رسیده است.
    نتیجه گیری
    نتایج نشان می دهد سه عنصر اصلی فرم، شامل خیابان، کاربری و ساختمان در ایجاد انسجام نقش موثری دارند و خیابان مهم ترین عنصر در اتصال و پیوند دو عنصر دیگر است. همچنین اختلاط و تنوع در کاربری و ابعاد و اندازه در ساختمان معیارهای مهمی در سنجش انسجام فرم شناخته می شوند. از طرفی اتصال و پیوند به عنوان مهم ترین معیار برای ایجاد انسجام، بایستی براساس دو اصل اساسی مقیاس و سلسله مراتب، شکل گیرد تا باعث شود عناصر فرم در بخش های ساختاری مختلف (کانون، محور اصلی و پهنه) به طور منسجم به یکدیگر اتصال و پیوند یابند.
    کلید واژگان: انسجام, فرم, ساختار کالبدی, شهر
    Safoora Mokhtarzadeh, Mahmoud Ghalenoee, Reza Kheyroddin

    Problem statement: Coherence as a necessary quality in the physical, social, and economic life of cities has been less attended by urban planners in modern times, to the extent that the scattering and deterioration of the urban fabrics, and in particular the existing metropolises, can be attributed to the lack of attention to this quality in the planning and design of modern cities. One of the main reasons for this is the lack of attention to the existence of different approaches to studying the form, the structure and the absence of an integrated approach and criteria and principles that can be used to assess the degree of coherent form and structure.
    Research aim and question:Therefore, this research seeks to elaborate the principles for evaluating the coherence of the physical form and developing a conceptual model. In this regard, this research aims to answer the question of what are the common principles between different approaches and theories about the physical form, and how do these approaches define the coherent relationship between the elements of the form? Research method: In this regard, this research has used a qualitative content analysis method to draw out the concepts of separated text data (by study approaches that relate to the coherence of form and structure), and Finally, this study achieved a theoretical model or framework by extracting the texts abstract levels which reflects the passive and repetitive patterns in the content.
    Conclusion
    The results show that the three main elements of the form, including street, land use and building, play an important role in creating coherence, and the street is the most important element in the connection and linking of the other two elements. Also, the mix and diversity criteria in the land-use and the size criterion in the building are considered to be important criteria for measuring the coherence of the urban form. On the other hand, linking and integrating as the most important criterion for creating coherence, must be formed on the basis of two fundamental principles of scale and hierarchy, so that the elements of the form in different structural parts (center, main axis, and zone) are connected together in a coherent way
    Keywords: Coherence, Form, Physical structure, City
  • سارا صادقی، محمود قلعه نویی، صفورا مختارزاده
    یکی از مشکلات اساسی در مناطق تاریخی شهرهای ایران عدم انطباق با طرح های توسعه شهری معاصر می باشد. این مشکل در هسته تاریخی شمال شهر اصفهان به دلیل عدم شناخت ساختار و شکل شهر منجر به حذف تدریجی ساختار قدیمی شهر و تحمیل ساختار شبکه ای جدید در پی احداث خیابان های صلیبی شده است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر طرح های توسعه شهری معاصر بر ساختار فضایی هسته تاریخی شمال شهر اصفهان، به بررسی و تحلیل ساختار شهر اصفهان در چهار دوره مهم تحولات کالبدی به روش چیدمان فضا پرداخته است. این روش به عنوان یک رویکرد جدید، ساختار و پیکره بندی فضایی را در شهرها به صورتی روشمند مورد بررسی قرار می دهد. از آنجاییکه تغییرات ارزش همپیوندی با مفهوم انسجام ساختاری در ارتباط است، این متغیر (ارزش همپیوندی) به عنوان مهمترین مفهوم در این روش به منظور بررسی انسجام و هماهنگی ساختار منطقه تاریخی شهر اصفهان و ارزیابی ارزش و اهمیت راسته های تاریخی بافت قدیم مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش روشن شد که مداخلات شهرسازانه در دوره اخیر در نبود رویکردی زمینه گرا و بدون شناخت زمینه های کالبدی موجود، منجر به انزوای ساختاری فضایی بافت های تاریخی شده اند. از طرفی طرح های نوسازی، بهسازی در حال اجرا، به دلیل عدم توجه به ساختار فضایی بافت تاریخی و با رویکردی صرفا پوسته ای و کمی، نتوانسته اند در رفع مشکلات ساختاری کالبدی این منطقه تاریخی و ارزشمند تاثیر بسزایی داشته باشند.
    One of the fundamental problems in the historical areas of Iranian cities is related with their incompatibility with contemporary urban projects and new developments. Owning to inattention to the old city structure in the historical core of the north of Isfahan، the new developments have imposed a new one that is in discordance with the old part of the city. This problem has led to progressive deterioration and obliteration of the historical areas including all architectural and urban elements like Atiq Square and Jāmeh mosque. This research aims at identifying the effect of contemporary urban developments- particularly the Haussmanniannet work imposed on the city، that is، on the spatial structure of historical area of the city. To achieve the mentioned goal، the structure of the city has been analyzed over four critical historical periods: the first period، Seljuqs; the second period: Safavids; the third period: Pahlavi dynasty and fourth period: contemporary development and reconstruction of Atiq Square and surrounding area. In this study the Jāmeh mosque and Atiq square have been considered as integral components of the old city which have important role in the evolution of the city structure. As principal notions of this research، the relationship between “Spatial cohesion” and “integration” constitutes the main body of paper. Being a new approach، this method surveys the urban structure and spatial configuration in the old city. Considering the importance of the variations of “integration value” and its correlation with the concept of “structural cohesion”، this variable (integration value) has been taken into account as the main notion to evaluate the modification of the new development projects with old city structure. The “Space Syntax” technique has been used to measure the “integration value” in different scales. The integration value has also been calculated and compared on five principal axes surrounding Atiq Square including Jamaleh، Bazar، Joubareh، Dardash and Harounieh. Therefore، the concept of “spatial integration” of historical core of Isfahan has been analyzed through the above-mentioned approach in collaboration with Space Syntax. The results showed that contemporary development، recent urban projects and other interventions have not been successfully adapted due to neglecting the historical and socio-spatial contexts of the city. Concerning the “integration value”، the average value of integration on all axes has considerably increased. Moreover، the findings showed that (in the city scale)، the recent project of reconstruction of Atiq square has led to a better integration value of surrounding axes in comparison with Pahlavi development projects. In the local scale، the demolition of Atiq square because of haussmannian development of Pahlavi period has significant impact on deterioration of spatial cohesion. In spite of better integration on urban scale، the local integration of historical axes has decreased. The lack of integration has intensified the disintegration of local network and، thus، the urban area. The immediate consequence was the isolation of main architectural and urban elements such as Jāmeh mosque or Ali mosque which are both، for the time being، close to the rehabilitated Atiq square. Another result of this isolation was the considerable and growing social problems such as insecurity، poverty and social segregation.
    Keywords: Structure, Space Syntax, Integration value, Spatial integration, Historical area
  • مصطفی عباس زادگان، رسول بیدرام، صفورا مختارزاده*
    هدف از این مقاله تحلیل ساختار شبکه معابر در بافت های فرسوده به منظور بررسی مشکل نفوذپذیری کم و انزوای فضایی این بافت ها از کل شهر و بافت های اطراف آن است. مطالعات انجام شده بر روی سرانه های شهری در محدوده های فرسوده شهری نشان می دهد که این مساله در بافت های فرسوده مربوط به سطح اشغال معابر نمی باشد، بلکه معضل اصلی عدم توجه به ساختار کلان معابر شهر در توسعه بافت های جدید و یا احیای بافت های فرسوده است که موجب شکل گیری گذرهای زیاد ولی فاقد کارایی مناسب گشته است. با این وجود طرح های بهسازی و نوسازی شهری برای رفع مشکل نفوذپذیری کم به بافت های فرسوده راه حل مناسب را تعریض شبکه معابر و ایجاد شبکه معابر جدید دانسته اند. بر این اساس، مطالعات انجام شده در زمینه کمبود دسترسی و جداافتادگی بافت های فرسوده از نداشتن برخوردی روشمند در شناسایی دقیق معضلات موجود و ارائه راهکارهای کاربردی رنج میبرد. بر این اساس، این مقاله به دنبال پاسخگویی به این سوالات است، که چگونه می توان ساختار شبکه معابر را در بافت های فرسوده با توجه به ساختار کلان شهر آسیب شناسی و اصلاح نمود؟ و آیا مساله نفوذناپذیری در تمامی بافت های فرسوده، به یک شکل در ساختار کلان شهر نمود پیدا می کند؟ برای پاسخگویی به این سوالات، ساختار شبکه معابر شهر مشهد به روش چیدمان فضا مورد بررسی قرارگرفته و موقعیت بافت های فرسوده شناسایی شده در مصوبات طرح های توسعه شهری در این ساختار مشخص و تحلیل شده اند. نتایج نشان می دهد میان ارزش های فضایی چیدمان فضا در بافت های فرسوده شهر مشهد نسبت به سایر بافت ها، تفاوت های اساسی وجود دارد و این ارزش ها می توانند به آسیب شناسی ساختار شبکه معابر بافت های فرسوده با توجه به ساختار کلان شهر کمک نمایند. همچنین تحلیل های ساختاری به خوبی نشان می دهند دلایل ضعف دسترسی و مشکل نفوذپذیری کم میان بافت های فرسوده به ویژه میان بافت های فرسوده مرکزی و حاشیه، متفاوت است و نمی توان برای حل این مشکل در تمامی این بافت ها یک راه حل را در نظر گرفت.
    کلید واژگان: بافت فرسوده, انزوای فضایی, چیدمان فضا, ساختار معابر, شهر مشهد
    The main objective of this paper is to analyse street network structure of the deteriorated areas in order to resolve permeability problem and spatial isolation of these areas. Previous researches that investigated the problems of deteriorated areas concern about land use per capita indicated that low permeability of these areas is not about area of streets but, it is because of inadvertence towards the urban street network in developing new areas or regeneration of deteriorated areas. In both cases, insufficient network of streets and roads have been produced. The common solution to encounter shortage of permeability was widening existing streets or creating new streets. Previous research regarding resolving lake of access and isolation on deteriorated areas, have been failed because they did not carried a methodical approach toward identifying the structure problems of deteriorated areas. Regarding the above theoretical and technical shortcomings, this paper would answer to two fundamental questions: How could weaknesses of urban street structure on deteriorated areas can be round and can be resolved? Are there similar structural problems about permeability on all of the urban deteriorated areas? In order to answer to these questions, at first urban street structure of Mashhad has been analyzed utilizing Space Syntax method. This method identified the weaknesses and deficiencies of Mashhad’s deteriorated structure. The results show that, there are significant differences between the structure of deteriorated areas and other parts of the city; this differentiation helps to identify weaknesses in these areas. Also, analysis of urban street structure indicated that reasons of access weakness and permeability problems in various deteriorated areas are different, especially between central and suburban deteriorated areas. So, the problems of deteriorated areas cannot be resolved similarly.
    Keywords: deteriorated areas, spatial isolation, space syntax, street structure, Mashhad
  • مصطفی عباس زادگان، صفورا مختارزاده، رسول بیدرام
    توسعه یافتگی به عنوان یکی از شاخص های مهم در برنامه ریزی شهری، تغییرات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیربنایی، رفاهی را در سطح محلات، نواحی و یا مناطق یک شهر نشان می دهد. گسترش شهر ها با ساختار فضایی نامنسجم و از هم گسیخته موجب تمرکز نامعقول و نامناسب امکانات و خدمات در بخش های مختلف شهر و توسعه اقتصادی- اجتماعی نابرابر در آن ها شده است. این مقاله ارتباط میان ساختار فضایی و تغییر سطح توسعه یافتگی در محلات شهر مشهد را بررسی می کند. به این منظور، 136 محله شهر مشهد مورد آزمون قرار گرفتند که برای تحلیل ساختار فضایی آن ها از روش چیدمان فضا و برای تعیین سطح توسعه یافتگی محلات، از روش تحلیل عاملی استفاده شده است. در این تحلیل 20 شاخص در زیرگروه های اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، زیست محیطی و رفاهی با یکدیگر ترکیب شده اند و به عنوان یک شاخص به نام توسعه یافتگی، در تحلیل ارتباط میان ساختار فضایی محلات شهر و تغییرات سطح توسعه یافتگی آن ها، وارد شده اند. نتایج نشان می دهد ارتباط معنادار قوی و مستقیم میان ارزش همپیوندی محلی و میانی (یکی از شاخص های شناخت ارزش های فضایی) حاصل از تحلیل چیدمان فضا و تغییر درجه توسعه یافتگی محلات شهر مشهد برقرار است. این ارتباط در ارزش همپیوندی کلان ضعیف تر است. بنابراین، یکی از دلایل مهم تشدید نابرابری های اجتماعی – اقتصادی در شهر مشهد، وجود یک ساختار ناهمگن در سطح شهر به ویژه بین بخش های شرقی و غربی شهر است. بر اساس نتایج به دست آمده، می توان تغییرات درجه توسعه یافتگی را در آینده در محلات شهر مشهد، با توجه به طرح های پیشنهادی مصوب، پیش بینی کرد.
    کلید واژگان: ساختار فضایی, چیدمان فضا, همپیوندی فضایی, توسعه
    M. Abbaszadegan, S. Mokhtarzadeh, R. Bidram
    The primary spatial patterns and the main structures of cities are now changing, due to the present sprawl development patterns. These factors have deconstructed the unified structure of cities and have caused spatial segregation of different parts of these settlements, especially central and old fabrics and finally resulted in their socio- economic segregation. On the other hand, external urban expansion led to a complicated physical and spatial structure, which is impossible to perceive its morphology in its totality. One of the theories and methods for exploring urban spatial structure is space syntax. Space syntax theory and technique is able to analyze urban spatial structure in relation to all spatial characteristic of the city. Also, the main purpose of this research is to answer this question that is there a meaningful relation between changes in value of spatial integration (resulting from space syntax analysis) and changes in value of development quality (socio-economical, physical and environmental development) of neighborhoods?
  • مهین نسترن، غزال عبداللهی، محمود جمشیدی، صفورا مختارزاده
    مقدمه
    در میان حوادث و بلایای طبیعی، زلزله، به دلیل غیرقابل پیش بینی بودن، یکی از مخرب ترین این بلایا به شمار می رود. شهر تهران با جمعیتی در حدود 8/7 میلیون نفر دارای توان لرزه ای بالا و با گسل های فعال و متعدد است. یکی از کاربری های موثر در کاهش آسیب های ناشی از زلزله، بیمارستان ها می باشند. بیمارستان ها مشکلات متعددی در زمینه موقعیت و مکان قرارگیری شان دارند که می تواند در شرایط بحران نقش مهم و حیاتی این مراکز را کاهش دهد. تاکنون مطالعات انجام شده در ارتباط با بیمارستان ها در شرایط زلزله جامع نبوده و هر یک از آنها به بررسی بخشی از مسائل آن پرداخته اند. لذا در این مقاله، تمامی معیارهای تعیین کننده در مکان یابی بیمارستان ها در شرایط عادی و بحران (زلزله) مشخص و سپس این معیارها با یکدیگر تلفیق و پهنه-های مناسب برای استقرار این کاربری حساس و مهم تعیین شده اند. نتایج حاصل از این تلفیق با وضع موجود بیمارستان ها مقایسه و شرایط هریک از بیمارستان ها برای رویارویی با زلزله مشخص شده است.
    روش ها
    این تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش توصیفی- تحلیلی است. روش جمع آوری داده ها اسنادی و کتابخانه ای می باشد. روش تجزیه و تحلیل داده ها برای وزن دهی به معیارها فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و ابزار تحلیل، GIS و نوار ابزار تحلیل فضایی است.
    یافته ها
    یافته های پ‍ژوهش شامل تعیین پهنه های مناسب برای استقرار بیمارستان های شهر تهران، با توجه به معیارهای هم جواری، مکانی و دسترسی در شرایط عادی و بحران و همچنین تحلیل بیمارستان ها براساس این پهنه ها می باشد.
    نتیجه گیری
    نتایج نشان می دهد نزدیک به نیمی از بیمارستان های تهران در پهنه های نامناسب مکان یابی شده-اند که در صورت عدم مقاوم سازی نمی توانند نقش حیاتی خود را در زمان بحران ایفا نمایند. بر این اساس، بیمارستان ها می بایست متناسب با وضعیت پهنه ای که در آن واقع شده اند، تجهیز و در برابر زلزله مقاوم گردند.
    کلید واژگان: بیمارستان, مکان یابی, تحلیل فضایی, همجواری, زلزله
    Ghazal Abdollahi, Mahin Nastaran, Safura Mokhtarzadeh, Mahmoud Jamshidi
    Introduction
    Earthquake is the most destructive disaster among all nature disasters due to its unpredictability. Tehran, with a population of 7/8 million people, has high seismic potential with many active faults. Hospitals are one of the most effective land uses in decreasing damages caused by earthquake. Hospitals have so many problems with their locations. Inappropriate locations reduce the efficiency of the hospitals in critical conditions. The studies conducted in hospitals about earthquake situations were not comprehensive up to now and each of them investigates the hospitals from one point. So in this research, the indexes for assessing the hospitals were codified comprehensively and then they were integrated with each other. At the end, the results were compared with the current status of hospitals; the situations of each hospital were specified to cope with earthquake.
    Methods
    In this descriptive and analytical study, data was collected by library and collection of archives and documents. Data was analyzed by Analysis Hierarchical Process (AHP) to weight the criteria using GIS and Spatial Analysis extension for combination of criteria.
    Findings
    According to the results, the most adequate places for Tehran hospitals are adjacent, accessibility and spatial points in normal and crisis situations based on the mentioned zones.
    Conclusion
    The results show that more than half of Tehran hospitals has placed in inappropriate zones. If hospitals don’t become resistance, they cannot play their vital role in critical conditions. So, the hospitals must be equipped regarding their problems in adjacent or accessibility or location.
    Keywords: hospital, locate, spatial analysis, adjacent, earthquake
  • مطالعه تجارب جهانی در احیای ساختار فضایی محلات فرسوده شهری
    صفورا مختارزاده، امید ریسمانچیان، غزال عبداللهی
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال