به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

فریده علوی

  • فریده علوی *، مهدی مهاجر

    احیای مطالعات استدلالی در دهه 1950 میلادی، همراه با بازسرمایه گذاری اخیر آنها توسط رویکردهای چندرشته ای همچون تحلیل گفتمان، منجر به احیای بسیاری از مفاهیمی شده است که اکنون نه تنها برای علوم زبان، بلکه برای بلاغت، فلسفه و دیگر رشته های مرتبط در حوزه های مختلف مطالعاتی اساسی هستند. در میان مفاهیم احیا شده، اتوس به طرز ویژه ای توانست توجه تحلیلگران گفتمان و زبان شناسان را به خود جلب کند. اتوس گفتمانی، مفهومی که توسط دومینیک منگنو نظریه پردازی و توسعه یافت، به تصویری اشاره دارد که گوینده از خود در خلال عمل گفته پرادازی می سازد. لذا این مقاله به بررسی اتوس گفتمانی در بیان شاعرانه خاقانی از رهگذر حبسیات او می پردازد. با مطالعه عناصر گفتمانی همچون حوزه های واژگانی، حوزه های مضمونی، آرایه های ادبی و سطوح زبان، توانستیم به مجموعه ای از اتوس های ناهمگن در شعر او دست یابیم، که عبارتند از اتوس شاعر، اتوس فیلسوف، اتوس عارف و اتوس قربانی.

    کلید واژگان: اتوس گفتمانی, گفته پردازی, حبسیه, تحلیل گفتمان, صحنه پردازی, قصاید خاقانی, استدلال
    Farideh Alavi*, Mahdi Mohajer

    La renaissance des études argumentatives dans les années 1950, conjuguée à leur réinvestissement récent par des approches multidisciplinaires telles que l'analyse du discours, a conduit à la réhabilitation de nombreux concepts désormais fondamentaux non seulement pour les sciences du langage, mais également pour la rhétorique, la philosophie, et d'autres disciplines issues de divers champs d'étude. Parmi les concepts ainsi réhabilités, l'ethos a particulièrement capté l'attention des analystes du discours et des linguistes. Théorisée et développée par Dominique Maingueneau, la notion d’ethos discursif renvoie à l’image que l’énonciateur construit de lui-même à travers l’acte d’énonciation. Cet article se propose alors d’examiner l’ethos discursif dans l’énonciation poétique de Khaqani à travers sa poésie carcérale. En étudiant les éléments discursifs tels que le champ lexical, le champ thématique, les figures de style et le niveau de langage, nous avons pu discerner une hétérogénéité éthique dans la poésie du poète : ethos de poète, de philosophe, de mystique et de victime.

    Keywords: Ethos Discursif, Énonciation, Poésie Carcérale, Analyse Du Discours, Scénographie, Qasidas De Khaqani, Argumentation
  • علیرضا سمیعی اصفهانی*، سارا فرحمند، فریده علوی
    «جنگ دولت را ساخت و دولت جنگ را» این متافور یا استعاره معروف چارلز تیلی یکی از تاثیرگذارترین استدلال ها در زمینه جامعه-شناسی کلان تطبیقی است که «جنگ» و »خشونت نظامی» را منشاء و منبع اصلی تغییر و تحول اجتماعی و بویژه فرایند «دولت سازی» معرفی می کند. به اعتقاد تیلی، «خشونت» و اعمال آن تنها هنگامی در جامعه سیاسی به عنصری موثر، کارآمد و مشروع بدل گردید که «سیاسی» شد، یعنی زمانی که بر پایه سیاست دولت-ملت سازی به مثابه ابزاری در دستان «دولت مطلقه» برای «انباشت و انحصار قدرت»، با هدف حذف و به حاشیه رانی رقبای داخلی و خارجی و اعمال «کنترل اجتماعی» به خدمت گرفته شد. بر این اساس، پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که جنگ افروزی و سیاسی شدن خشونت (یا کنترل و انحصار انواع خشونت پراکنده و بعضا نامشروع توسط حاکم مطلقه) در ایران عصر رضاشاه چگونه بسترهای لازم را برای شکل گیری دولت مدرن فراهم آورد و چه جایگاه و کارکردی در پروژه دولت سازی پهلوی اول داشت؟ یافته های پژوهش با بهره گیری از رویکرد جامعه شناسی تاریخی «چارلز تیلی» و ایده محوری وی در خصوص هم پیوندی «جنگ و دولت سازی» نشان می دهد که حکومت پهلوی اول با اجرای مکانیسم های چهارگانه «حذف و ادغام» مانند؛ «جنگ-افروزی»، «نهادسازی»، «حفاظت» و «استخراج منابع»، از طریق توسعه و تحکیم اشکال جدیدی از نهادهای دولتی(نظامی، اداری، آموزشی، قضایی و...)، گام های موثری توانست در ایجاد تمرکز گرایی سیاسی و به طور کلی پیشبرد پروژه دولت سازی مدرن بردارد
    کلید واژگان: رضاشاه, سیاسی شدن خشونت, ارتش, دولت سازی, چارلز تیلی
    Alireza Samiee Esfshani *, Sara Farahmand, Farideh Alavi
    Charles Tilly is one of the most influential theorists in the field of macro-comparative sociology, which considers "war" as the origin and main source of social change and transformation, and especially the "state-building" project. According to Tilly's Theory, "violence" and its practices became an effective, efficient and legitimate element in the political society only when it became "political", that is, when it was used as a tool in the hands of the "absolute state" in line with the nation-building policies. For "accumulation and monopoly of power", fighting and suppressing domestic and foreign rivals and applying "social control" were used. Based on this, the main question of the present research is how war-making and politicization of violence (or the control and monopoly of illegitimate violence by the absolute ruler) in Iran during the era of Reza Shah provided the necessary foundations for the formation of the modern state and what position And did it have a function in the first Pahlavi state-building project? The findings of the research using the historical sociology approach of "Charles Tilley" and his central idea regarding the connection of "war and state building" show that the first Pahlavi government by implementing the four mechanisms of "removal and integration" such as; "War making", "institution building", "protection" and "extraction", through the development and strengthening of new forms of government institutions (political, administrative, cultural, judicial, etc.), effective steps were able to create Political centralism and in general the advancement of the modern state building project.
    Keywords: Reza Shah, Politicization Of Violence, Army, State-Building, Charles Tilly
  • فریده علوی *، مهدی فاضلی خوش

    مقاله حاضر به تحلیل مضمونی و بررسی تطبیقی مفهوم آخرالزمان در رمان های جاده ای و داستان های آخرالزمانی کلود سیمون و کورمک مک کارتی می پردازد. تحلیل مضمونی صورت گرفته با توجه به دیدگاه های منتقدین معاصر ادبیات، به ویژه میشل کولو انجام شده است تا بتوان نشان داد که اینگونه داستانها کدامین مسایل را به خواننده منتقل می کنند، چه پاسخی یا چه پیامدی را مطرح می کنند. از اینرو، نخست به مفهوم و خاستگاه تفکر آخرالزمانی در فلسفه های مدرن و پست مدرن پرداخته شده تا جایگاه رمان های آخرالزمانی در عصر کنونی را بهتر دریافت. سپس به تحلیل بوطیقایی مضمون آخرالزمان که محورهای اصلی آثار داستانی حول آن تکامل می یابد، از طریق رمان هر یک از نویسندگان منتخب مورد بررسی قرار گرفته تا به طور عینی به عواقب ظهور چنین پدیده هایی که ناشی از توسعه فناوری می باشند پی برد. بخش سوم به تحلیل مضمون تخریب می پردازد که یکی از موضوعات اصلی است که رمان های مورد مطالعه حول آن شکل می گیرند تا چگونگی تاثیر پیشرفت های تکنولوژیکی انسان بر سرنوشت و آینده اش را بیان کنند. در نهایت، قسمت چهارم این مقاله به بررسی ناکارآمدی زمان و بعد تراژیک آخرالزمان می پردازد.

    کلید واژگان: رمان جاده, داستان آخرالزمانی, کلود سیمون, کورمک مک کارتی, تحلیل مضمونی
    Farideh Alavi *, Mehdi Fazeli Khosh

    Cet article porte sur l’analyse thématique et l’étude comparée du concept d’apocalypse dans les romans de route et récits apocalyptiques de Claude Simon et de Cormac McCarthy. Cette analyse est faite dans une perspective thématique au regard des critiques contemporains de la littérature, Michel Collot en particulier, pour explorer les problématiques que la fiction extrapole et les réponses ou les conséquences qu’elle suggère. Ainsi, dans un premier temps, le concept et l’origine de l’idée apocalyptique dans les philosophies moderne et postmoderne seront abordés afin de mieux appréhender le statut des romans apocalyptiques à l’époque actuelle. Puis l’analyse de la poétique de l’apocalypse, autour de laquelle les axes principaux des œuvres fictionnelles évoluent, sera abordée à travers l’œuvre de chaque auteur sélectionné afin de comprendre objectivement les conséquences d’un tel phénomène provoqué par le développement technologique. La troisième partie examine l’analyse thématique de la destruction qui est l’un des principaux axes autour duquel se développent les romans étudiés pour exprimer la manière dont les avancées technologiques de l’être humain affectent son destin et l’avenir. Enfin dans la quatrième partie de cet article, seront explorés le dysfonctionnement du temps et la dimension tragique de l’apocalypse.

     

    Keywords: Roman de la route, ré cit apocalyptique, Claude Simon, Cormac McCarthy, analyse thé, matique
  • فریده علوی*، سید جعفر حکیم
    زبان شناسان شناختی معتقدند که زبان ویژگی های بنیادی ذهن انسان را منعکس می کند. همچنین، می توان حضور کاربر زبان را از طریق شیوه های زبان شناختی در گفته هایش آشکار ساخت. همین مسئله زبان شناسان، از جمله کربرات-اورکیونی، را واداشته تا به تحلیل علایم فعالیت ذهنی گفته پرداز روی آورند. کربرات-اورکیونی، زبان شناس فرانسوی، معتقد است گفته پرداز در گفته های خود دو راه پیش رو دارد: گفتمانی عینی که در آن هیچ نشانی از او نباشد؛ و گفتمان ذهنی که حضور او بصورت تلویحی یا تصریحی در آن مشخص باشد. کاربرد صفات در گفته ها یکی از شیوه هایی است که به حضور یا عدم حضور گفته پرداز عینیت می بخشند.  هدف ما در این مقاله بر آن است که ویژگی ذهنی صفات را در شش قصه عامیانه،که توسط صمد بهرنگی نویسنده ایرانی و شارل پرو ادیب فرانسوی قرن هفدهم میلادی گردآوری و بازنویسی شده اند، بررسی و مطالعه کنیم. برای نیل به این هدف، صفات بکار برده شده در این قصه ها را بر اساس طبقه بندی کربرات-اورکیونی مشخص کرده و به بررسی ماهیت ذهنی یا عینی آنها پرداخته ایم. نتایج بدست آمده از پژوهش صورت گرفته در سه قصه از هر کدام از نویسنده های مورد مطالعه، مبین این امر است که نه تنها این قصه ها از دیدگاه روایی با یکدیگر متفاوتند بلکه قصه های فرانسوی ذهنی و قصه های ایرانی عینی هستند.
    کلید واژگان: صمد بهرنگی, شارل پرو, گفتمان ذهنی, گفتمان عینی, صفات, قصه عامیانه, کربرات-اورکیونی
    Farideh Alavi *, Seyed Jafar Hakim
    Cognitive linguists believe that language reflects the fundamental characteristics of the human mind. In addition, the presence of the language user can be revealed by linguistic methods in his utterances. This has led linguists, including Kerbrat-Orecchioni, to analyze the symptoms of said mental activity. Kerbrat-Orecchioni, French linguist, believes that the narrator has two main paths in his words: an objective speech in which there is no sign of him; And a mental discourse in which its presence is implicit or explicit. The use of adjectives in statements is one of the methods which gives objectivity to the presence or absence of statements. Our aim in this article is to investigate and study the mental characteristics of traits in six folk tales, compiled and rewritten by Iranian writer Samad Behrangi and 17th century French writer Charles Perrault. To achieve this goal, we identified the traits used in these stories based on the Kerbrat-Orecchioni classification and examined their subjective or objective nature.
    Keywords: Samad Behrangi, Charles Perrault, Objective discourse, Mental discourses, Adjectives, Folk tales
  • فریده علوی *، محمدعلی صادق پور

    مقاله حاضر، مفهوم هزارتو در داستان‌‌های لابیرنتی میشل بوتور (در رمان برنامه زمان‌بندی، 1995) و هانری بوشو (در رمان اودیپ در جاده، 2017) را تحلیل می‌کند. این تحلیل با رویکردی تطبیقی به ادبیات مدرن صورت گرفته است. در این پژوهش تلاش شده است که نخست، مفهوم هزارتو در شکل ساختاری رمان، هزارتو در زمان و هزارتو در مکان در داستان‌های هانری بوشو و میشل بوتور بررسی شود و سپس بتوان نقش اسطوره‌ها را در این داستان‌های پرپیچ‌‌وخم ادبی نمایان ساخت؛ بنابراین پرسش اصلی این پژوهش بر این نکته استوار است که چگونه این دو نویسنده توانسته‌اند با به‌‌کارگیری شکل لابیرنتی در نوشتار خود، سرگشتگی انسان در عصر مدرنیته را به تصویر بکشند. راهبرد دو رمان‌نویس درباره ابعاد اسطوره‌ای آثارشان نیز مطالعه شده است تا نشان داده شود که چگونه ارایه چهره‌ای مدرن از اسطوره‌های کهن بر نوشتار لابیرنتی آنها تاثیر گذاشته است و درنهایت، با نشان‌‌دادن این نکته که اسطوره‌ها (به‌‌ویژه اسطوره ادیپ) به برهه زمانی خاصی تعلق ندارند، نقش پررنگ آنها در ادبیات معاصر و بازنمایی جایگاه انسان در عصر مدرنیته بررسی شده است.

    کلید واژگان: داستان لابیرنتی, میشل بوتور, هانری بوشو, اسطوره, انسان مدرن
    Farideh Alavi*, MohammadAli Sadeghipur

    Cet article se penche sur l’analyse du concept de labyrinthe dans les récits dédaléens de Michel Butor (L’Emploi du temps, 1995) et de Henry Bauchau (Œdipe sur la route, 2017). Cette analyse est faite dans une perspective comparatiste au regard de la littérature moderne. Nous nous proposons de voir d’abord le labyrinthe formel, temporel et spatial dans la fiction de Henry Bauchau et de Michel Butor pour connaître ensuite le rôle des mythes dans ces dédales littéraires. Notre problématique serait donc de savoir comment ces écrivains ont intégré la forme labyrinthique à leur écriture pour évoquer la perplexité de l’Homme moderne. La démarche des romanciers quant à la dimension mythique de leur récit est analysée pour exprimer la façon dont la modernisation des mythes affecte l’écriture labyrinthique. Ainsi, tout en arborant l’intemporalité des mythes (celui d’Œdipe en particulier), on met en relief les matières qu’ils offrent à la littérature contemporaine et dans la représentation du statut de l’Homme à l’ère de la modernité.

    Keywords: Henry Bauchau, Homme moderne, Michel Butor, mythe, récit labyrinthique
  • فریده علوی*، افسانه پورمظاهری

    در این تحقیق به بررسی "فضاهای مفهومی" مختلف می پردازیم که می توانند مشکلات اخلاقی عمیق روابط اجتماعی را از طریق ادبیات مهاجرت زیر سوال برد. با مطالعه دقیق دو اثر از ادبیات مهاجرت آفریقایی، نمونه هایی را نشان خواهیم داد که در آن پرسش‌ها، تفکرات، برخوردها و مسایل اتیک مطرح می‌شود. با استناد به اصطلاحات و نظریه‌های به دست آمده از اکسل هنت و امانویل لویناس، به روابط بینابینی و شناخت دیگری که به عنوان یک استراتژی مفهومی برای روشن کردن روابط اتیک در این داستان‌ها مفید است، توجه می‌کنیم. علاوه بر این ، با توجه به بازنمود گفتمانی، عملکرد معرفت شناختی و اهمیت خلاقیت روایی که توسط اسپیواک مطرح شده است و همچنین با در نظر گرفتن جایگاه خاص ادبیات از منظر آتریج، نشان خواهیم داد که این جنبه های دیگیریت اتیک در روایت چگونه خود را نشان می‌دهند و با استفاده از این ابزارهای تفسیری و فراروایی، به تحلیل این دو اثر می-پردازیم. بدیهی است که باید گفتمان اتیک ، همدلی و ذهنی روایات را در نظر گرفت. در این میان سوالاتی نیز در مورد تحقق بخشیدن شخصیت خود، شناخت متقابل و عملکرد معرفت شناختی تخیل اتیک نیز مطرح خواهد شد. تعامل بین یک گفتمان داستانی یا ارجاعی و بازنمایی "من" روایی در بستر دیگریت نیز در این تحقیق مورد بحث قرار خواهد گرفت.

    کلید واژگان: ادبیات مهاجرت, دیگریت, بازنمایی ذهنی, گفتمان اتیک, همدلی
    Farideh ALAVI*, Afsaneh POURMAZAHERI

    Dans le présent travail, nous présentons différents «espaces conceptuels» où nous pouvons nous interroger sur les questions éthiques profondes des relations sociales. Grâce à une lecture attentive de deux écrivains migrant d’origine africaine, Alain Mabanckou, Wilfried N’Sondé, nous allons démontrer des exemples où des questions éthiques sont soulevées et des rencontres éthiques sont promulguées. En invoquant la terminologie et les théories dérivées d’Axel Honneth et Emmanuel Levinas, nous tenons compte de la relation intersubjective et de la reconnaissance de l’altérité comme une stratégie conceptuelle utile pour éclairer les rencontres éthiques instanciées dans ces récits. En outre, en tenant compte du profil rigoureux de la représentation et de la performance épistémologique, démontré par Spivak, ainsi que de l’efficacité de l’inventivité narrative (de la singularité de la littérature d’Attridge), nous allons montrer où ces aspects de l’altérité éthique se manifestent dans le récit et au niveau méta-narratif. En utilisant ces outils d’interprétation, nous allons les combiner et les appliquer à notre corpus. Il faut bien évidemment tenir compte du discours éthique, empathique et subjective des récits. Cela soulève des questionnements sur la réalisation de soi, la reconnaissance mutuelle et sur la performance épistémologique de l’imaginaire éthique. L’interaction entre un discours fictif ou référentiel et la représentation d’un moi dans le contexte de l’altérité seront également discutées dans cette recherche.

    Keywords: Littérature migrante, Altérité, représentation subjective, discours éthique, empathie
  • فریده علوی*، سوده اقتصاد، سید جعفر حکیم

    یکی از عمده ترین زمینه های مورد علاقه پژوهشگران در خصوص قصه های عامیانه بررسی ساختار این قصه ها بوده است. ولادیمیر پراپ با علم به اینکه سیستم طبقه بندی آرنه-تامسون نمی توانست بطور کامل در مورد قصه های پریان کاربرد داشته باشد، تلاش کرد تا به الگو دقیق تری دست یابد. به همین منظور او پس از تحلیل صد قصه عامیانه روسی به این جمع بندی رسید که قصه های پریان، علیرغم تنوع ظاهری، از نظر قهرمانان و کارکرد، همسان هستند. در ادامه تلاش پژوهشگران برای تعیین ساختار قصه های پریان، کلود برومون معتقد بود که در هرقصه ابتدا وضعیت متعادل برقرار است، پس از آن اتفاقی رخ می دهد که ثبات اولیه تغییر یافته و به وضعیت نا متعادل تبدیل می شود و سرانجام بعد از رسیدن قهرمان قصه به هدفش و یا شکست در دستیابی به آن وضعیت متعادل سامان یافته ای شکل می گیرد. در این مقاله چهار قصه از صمد بهرنگی و چهار قصه از شارل پرو نویسنده فرانسوی قرن هفدهم میلادی با بهره گیری از الگوهای پراپ و برومون بررسی شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد الگوی پراپ، بر خلاف الگوی ارایه شده توسط برومون، نمی تواند بطور کامل با ساختار قصه های مورد بررسی انطباق داشته باشد.

    کلید واژگان: قصه های عامیانه, تحلیل ساختاری, صمد بهرنگی, شارل پرو, ولادیمیر پراپ, کلود برومون مقدمه
    Farideh Alavi *, Soodeh Eghtesad, Seyed Jafar Hakim

    One of the main areas of interest for researchers regarding folktales has been the structure of these stories. Knowing that the Aarne-Tampson classification system could not be fully applied to fairytales,Vladimir Propp sought a more accurate model.For this reason,after analyzing one hundred Russian folktales,he came to the conclusion that despite their apparent diversity,fairytales are in fact identical in terms of heroes and delivered messages:the number of delivered messages is limited to thirty-one and their sequence is similar to one another.Continuing the researchers' efforts to determine the structure of fairytales,French semiologist Claude Bremond argued that each story begins with a balanced state; yet, an event changes that initial stability,resulting in an unbalanced situation.Eventually,after the protagonist reaches his/her goal or fails to achieve it,a balanced state is formed again.In this article,four stories by Samad Behrangi and four stories by Charles Perrault,a seventeenth-century French writer,have been studied using Propp and Bremond’s theories.Results indicate that Propp’s model,unlike the model presented by Bremond,cannot fully be applied to analyze the structure of the studied stories.

    Keywords: Fairytale, Structural analysis, Samad Behringui, Charles Perrault, Vladimir Propp, Claude Bremond
  • فریده علوی*، سید احسان حسینی
    قهرمان انزوا طلب در آثار رمانتیک جلوه درخشانی دارد. قهرمان رمانتیک با پشت کردن به دنیا و تماس با طبیعت به کاوش در درون خود می پردازد. این کنش لزوما در مواجهه با مدرنیته نبوده بلکه بیشتر بیانگر نوستالژی انسان دور افتاده از ریشه ها و طبیعت را بازمی نمایاند. در قرن بیستم و تحت تاثیر نویسندگانی چون پروست و جویس بار دیگر انزوا و درون نگری قهرمان رواج یافت که این بار کاملا متفاوت با انزوای رمانتیک بود. در اینجا جستجوی هویت در دنیای مدرن به چالش اساسی قهرمان و نویسنده بدل می شود. در این مقاله برآنیم تا با بررسی شیوه روایت و گفته پردازی دو رمان نفرین زمین جلال آل احمد و صورت-جلسه ژان ماری گوستاو لوکلزیو نسبت انزوای قهرمان با جهان مدرن را روشن ساخته و نشان دهیم که چگونه انزوا توانسته به امکانی برای مقاومت در مقابل جهان مدرن و ارزش های تحمیلی آن تبدیل شود.
    کلید واژگان: انزوا, زندگی مدرن, مقاومت, گسست, پیوند, آل احمد, لوکلزیو
    Farideh Alavi *, Seyyed Ehsan Hosseini
    The isolationist hero in the romantic work has a bright front. The Romantic hero explores the inside by exploring the world and contacting nature. This action is not necessarily in the face of modernity, but rather reflects the nostalgia of humanity far removed from its roots and nature. In the twentieth century, under the influence of writers like Proust and Joyce, the hero's isolation and introspection again came into being, which was quite different from romantic isolation. Here, the quest for identity in the modern world becomes a major challenge for the hero and writer. In this article, we seek to elucidate the style of isolation of the hero with the modern world and to show how isolation has enabled a resistance to the modern world and its imposed values, by examining the narrative and enunciative analysis of the two novels, Cursing of the Land by Al-e Ahmad and the Interrogation by Le Clézio.
    Keywords: isolation, modern life, Resistance, Rupture, fusion, Al-e Ahmad, Le Clézio
  • فریده علوی*، سهیلا سعیدی

    دومینیک منگنو در حوزه تحلیل گفتمان ادبی، تعریفی تازه از روابط بین متن، نویسنده و جامعه می دهد. از دیدگاه منگنو، خلق یک اثر ادبی حاصل حضور نویسنده در پیرامکانی است که او آن را پاراتوپی می نامد. به عقیده او، پاراتوپی شرط لازم برای پیدایش اثر ادبی و خلق ادبی شرط لازم برای هستی یافتن پاراتوپی است. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر پاراتوپی در گفتمان ادبی نویسندگانی است که به روایت زندگی شخصیتی واحد پرداخته اند. نظر به اهمیت جایگاه حلاج در عرصه عرفان اسلامی، وی موضوع متون بسیاری از نویسندگان بوده است. نویسندگانی نیز برای ابهام زدایی از آموزه ها و ادعاهای او به خلق روایت هایی از زندگی اش مبادرت ورزیده اند؛ در این بین، لویی ماسینیون و عبدالحسین زرین کوب در دو اثر مصائب حلاج و شعله طور، با وجود بهره گیری از منابع و مآخذ یکسان و نیز توافق نسبی در باب حقانیت حلاج، گفتمان هایی به غایت متفاوت از زندگی وی ارائه کرده اند. شناخت چرایی توجه این دو نویسنده به حلاج، با وجود داشتن ایدئولوژی های گوناگون و رویکردهای متفاوت به تاریخ نویسی و نیز چیستی تفاوت های روایی و گفتمانی این دو اثر، پرسشی است که مولفان تلاش کرده اند تا پاسخی برای آن بیابند. از این رو، در پژوهش حاضر، با نظر به رویکرد منگنوی پاراتوپی دو نویسنده و تجلی آن را در گفتمان های ادبی مذکور بررسی کرده ایم تا به شناخت شرایط تکوین دو اثر و همچنین، از خلال درک تفاوت ها به خوانش روشن تری از آن ها نائل شویم.

    کلید واژگان: پاراتوپی, تحلیل گفتمان ادبی, دومینیک منگنو, حلاج, لویی ماسینیون, عبدالحسین زرین کوب
    Farideh Alavi*, Soheila Saeedi

    By presenting the concept of Paratopy, Dominique Maingueneau gives a new definition of the relationships between text, author, and society in the analysis of literary discourse. According to Maingueneau, the creation of a literary text cannot solely be result and locus of the author's conflict with his/her society but are the consequences of the writer's presence in his/her context called Paratopy. According to him, paratopy is an essential condition for emergence of a literary text and the literary creation is a necessary criterion for paratopy's existence. Therefore, this study aims to investigate the paratopy's effect in literary discourse of two writers whom both narrated the same individual's life. Considering the importance of Hallaj in the field of Islamic mysticism, he has been constantly subject of many works. To clarify Hallaj's teachings and claims, the writers have also created narratives, describing his life. Louis Massignon and Abdul-Hussein Zarrinkoub in two works: The Passions of Hallaj and The Flames of Tour, despite using the same sources, as well as a relative agreement on the rightfulness of this Muslim mystic, have offered a rather different discourse of Hallaj's life. Understanding the reason for the attention of these two outstanding authors despite their different ideological backgrounds and approaches to historiography, as well as the differences between narrative and discourse of the two texts are questions that the authors have tried to answer. Therefore, with emphasis on Maingueneau's theories in this study, the authors examined the paratopy of the two writers and its manifestation in the two mentioned literary discourses in order to understand the genesis conditions of the two works, and also, through understanding their differences, come to a clearer reading of them.

    Keywords: Paratopy, literary discourse analysis, Dominique Maingueneau, Hallaj, Louis Massignon, Abdol-Hussein Zarrinkoub
  • فریده علوی*، محمد علی محمد صادقی پور

    این پژوهش در نظر دارد به بررسی جایگاه کارآگاه به عنوان شخصیت اصلی در رمان سین مثل سودابه اثر کاوه میرعباسی و مگره نزد فلاماندرها اثر ژرژ سیمنون بپردازد. در این مقاله سعی شده با تکیه بر نظریه تاثیر-شخصیت (مجموعه روابطی که خواننده را به شخصیت های داستان پیوند می زند) از ونسان ژوو به عنوان روش تحلیلی و در چهارچوب نظریه دریافت، سه مرحله درک، دریافت و درآمیختن شخصیت را روشن سازیم تا بتوانیم نحوه شکل گیری شخصیت کارآگاه در رمان پلیسی در ذهن خواننده رمان را رمزگشایی کنیم. با توجه به دریافت رمان پلیسی فرانسوی در ایران چه از طریق ترجمه و چه از طریق الهام، میتوان از این روش به خوبی در جهت آشکارسازی ویژگی های کارآگاه ایرانی استفاده کنیم آن هم به قلم نویسنده ای که با توسل به افسانه های محلی سعی دارد خود را از پیشینیان این حوزه متمایز سازد.

    کلید واژگان: سیمنون, میر عباسی, ژوو, شخصیت, رمان پلیسی
    Farideh Alavi*

    Cet article envisage d’étudier le statut du détective comme personnage principal dans S comme Soudâbeh de Kâveh Mir Abâssi et Maigret chez les Flamands de Georges Simenon. En choisissant la théorie de l’effet-personnage (l’ensemble des relations que lient le lecteur aux acteurs du récit) de Vincent Jouve comme méthode d’analyse, nous essayons, à travers une perspective réceptionniste, d’illustrer les trois phases de perception, de réception et d’implication du personnage afin de déchiffrer la façon dont un détective est saisi chez le lecteur du récit policier. Vu la réception du roman policier français en Iran soit par la traduction soit par l’inspiration, on pourrait bien éclaircir de cette manière les caractéristiques d’un détective iranien sous la plume d’un écrivain qui se démarque de ses prédécesseurs en s’accrochant aux mythes locaux.

    Keywords: Simenon, Mir Abâssi, V. Jouve, Personnage, Roman Policier
  • فریده علوی *، عارفه نساء حسینی حجازی

    این مقاله به بررسی ترجمه فرانسوی متن الهی نامه فریدالدین عطار توسط دکتر فواد روحانی می پردازد. با توجه به تسلط مترجم بر متن منبع، که توسط ایشان به فارسی چاپ شده، آیا این ترجمه توانسته است «وسیله ارتباط فرهنگی» و پل گفتگو و تبادل بین خود خویشتن و دیگر خویشتن قانع کننده ای باشد؟ بعد از تلاش برای پاسخ به این سوال به بحث میزان موفقیت مترجم در انتقال تعلیمات صوفیانه متن منبع می پردازیم. در مرحله بعد، در این مقاله، به تحلیل این ترجمه بر پایه ترجمه شناسی برمان، با نگاه به ترجمه شناسی جدید و اصول ترجمه فنی پرداخته ایم. رویکرد مترجم در انتقال سبک متن و ادبیات آن نیز از دیگر مباحثی است که در این مقاله بررسی می شود.

    کلید واژگان: الهی نامه, عطار, فواد روحانی, ترجمه شناسی برمانی, ترجمه هنری
    Farideh Alavi *, Hosseini Hejazi, Arefeh Nessa

    Cet article se penche sur l’analyse de la traduction de l’Elāhi-nāme du poète mystique Attār Neys͂ābūri par Fuad Rouhani, sous le titre de: Le livre divin. Nous nous proposons de voir si cette traduction remplit son rôle de «vecteur culturel» et de point d’échange «entre l’autre-soi et le soi-soi», d’autant plus que le traducteur est un érudit littéraire iranien, qui traduit de sa propre langue vers une langue secondaire. Il s’agit également de voir le degré de succès dans la transposition du contenu didactique de l’ouvrage source. Cette traduction est étudiée dans une perspective bermanienne au regard de la traductologie moderne, secondée d’une analyse de la traduction au regard des procédés de la traduction technique - emprunt lexical, calque, traduction littérale, transposition, chassé-croisé, étoffement, modulation, équivalence et adaptation. La démarche du traducteur quant à la dimension poétique du texte est ensuite analysée.

    Keywords: Le Livre divin, Atta?r, Fuad Rouhani, traduction poétique, perspective bermanienne
  • فریده علوی *، منیژه قنبری
    هدف پژوهش حاضر بررسی گفتمان روایی در دو مجموعه داستان قصه های مجید، نوشته هوشنگ مرادی کرمانی، و کرک هویجی، نوشته ژول رونار فرانسوی است. با توجه به نظریه های دومینیک منگنو درباره تحلیل گفتمان بر آثار ادبی، پژوهشگران کوشیده اند با تاکید بر عناصر درون متنی، مواردی همچون ارتباط میان راوی و روایت شنو، نوع گفته و نیز چندآوایی در روایت را در این دو اثر بررسی کنند. پرداختن به زندگی یک شخصیت نوجوان با الهام از زندگی نویسنده، به کارگیری زبانی طنزآلود و همچنین واقع گرا، دو اثر را به نمونه های مناسبی از داستان کودک و نوجوان تبدیل می کند. در این پژوهش تلاش شده است تا با بهره گیری از نظریه تحلیل گفتمان که یکی از شیوه های تحلیل متون ادبی و برخاسته از روش های ساختارشناسانه و علوم زبانی و انسانی است و بر نقش گفته پردازان و تعاملی بودن ارتباط میان آن ها تاکید دارد نشان دهیم چگونه شیوه های هر نویسنده در روایت داستان و ترسیم موقعیت گفته پردازی و وضعیت راوی، نوع گفته تولیدی و چندآوایی در روایت، به تفاوت های قابل توجه در تولید نوع ادبی دو نویسنده منجر می شود.
    کلید واژگان: گفتمان روایی, چندآوایی, قصه های مجید, کرک هویجی, ژول رونار, هوشنگ مرادی کرمانی
    Farideh Alavi *, Manijeh Qanbari
    This research aims to conduct a comparative study of the narrative discourse in two short story collections: Ghesehaye Majid by Houshang Moradi Kermani and Poil de Carotte by Jules Renard. By employing Dominique Maingueneau’s theories of discourse analysis on literary texts, and by emphasizing the textual components of the two aforementioned collections, instances such as the relationship between the narrator and the narrated, kinds of discourse, and also polyphony in narration have been explored. Dealing with the life of a young adult and including much biographical information from the writers’ own lives, the employment of a humorous and realistic language are instances which make these two collections as good instances of the literature of children and young adults. This study has taken advantage from the theories of critical discourse analysis as an approach which analyzes literary texts and stresses the discursive and interactive aspect of communication. As a result, this research shows how the two writers are in fact very different in their narrative technique, the situation of narration and narrator state, the kind of productive discourse and narrative polyphony, which has resulted in a considerably different kind of literary production of the two authors.
    Keywords: Narrative Discourse, Polyphony, Majid Tales, Poil de Carotte, Jules Renard, Houshang Moradi Kermani
  • فریده علوی، افسانه پورمظاهری
    سفرنامه یا سیاحت نامه، به دلیل برخورداری از ساختار ناهمگون و این که به خواننده تا میزان زیادی به دید شریک گفته پرداز می نگرد، عرصه مناسبی است برای تحلیل جنبه های تخاطبی روایت (متکلم/مستمع) میان نویسنده و خواننده. این گفت وگو زمینه را برای هم دلی یا هم سخنی فراهم می آورد و خواننده را وامی دارد تا دیدگاه های خویش را در این باره آشکار کند و نسبت به پرسش و خطاب متکلم واکنش نشان دهد. این پژوهش، با پیروی از روش های شارودو و برونکارت، تلاش دارد تا تاثیرات پدیده خطاب کردن و نیز، مطالعه کارکرد کنشی و مسئله کارکردنمایی را در روایت سفر تحلیل کند. از آنجایی که جهانگردان، با تکیه بر فنون بلاغی و کاربرد مجاز وجه خبررسانی عملی، از ارایه پاره ای از داده ها اجتناب، یا آن ها را پنهان می کنند، پژوهش حاضر به بررسی مفاهیم آرایه های معنوی غیربیانی، قانون اطلاع دهندگی و، سرانجام، مسئله تلویح (از انواع کنایه) از دیدگاه دوکرو می پردازد. بدین منظور، پنج سفرنامه را برگزیده ایم که جهانگردان فرانسوی، به هنگام اقامت خود در ایران، در نیمه نخست قرن نوزدهم، نگاشته اند.
    کلید واژگان: سفرنامه, کارکرد کنشی, خطاب, کارکرد نمایی, مجاز, خبر رسانی
    Alavi Farideh, Pourmazaheri Afsaneh
    Fundamentally heterogeneous and highly involving potential or actual reader as co-utterer, the travel story provides a fertile ground for the analysis of dialogical aspects (speaker / hearer) of the text. The interlocutor dialogue conducted between the author and the reader facilitates the phatic function and brings the reader to make judgments and to react following the issue or the speaker’s interpellation. In this study, the issues of the phenomenon of interpellation are considered using the approaches proposed by Bronckart and Charaudeau. Also, the conative function and the question of performativity in the travel story will be studied. Knowing that the tropic and pragmatic rhetoric of the statement are part of the tricks used by travelers to circumvent or disguise the informativeness of some pragmatic reference data, our study treats the question based on the concepts of " illocutionary trope " and " informativeness law" and the issue of preterition developed by Ducrot . Our corpus covers the five stories of French travelers (randomly selected) written during their stay in Iran in the first half of the nineteenth century.
    Keywords: Travel Story, Conative Function, Interpellation, Performativity
  • فریده علوی*، سهیلا سعیدی
    زندگینامه ژانری است که در حد فاصل بین امر واقع و امر مخیل، بین تاریخ و ادبیات، در نوسان مداوم است و بنابر دلمشغولی های نویسندگانش به این سو یا آن سو متمایل می شود. در دو زندگینامه از منصور حلاج، یکی زندگی حلاج (جلد اول مجموعه مصائب حلاج) نوشته لویی ماسسینون و دیگری شعله طور نوشته عبدالحسین زرین کوب، می بینیم که نویسنده فرانسوی خود را مقید به نگارش عینیت گرا و علمی کرده است و در مقابل نویسنده ایرانی در اثر خود رویکردی تخیل گرا و ادبی دارد، اما به نظر می رسد که برای آن ها خلق زندگینامه علمی مطلق یا ادبی ناب ناممکن است. مطالعه حاضر نشان می دهد که هر دو نویسنده، برای خلق حقیقت، ناگزیر از به کارگیری عناصری هستند که در ظاهر از آن ها روی گردانده اند. عنوان روی جلد، شیوه فصل بندی، روایت پردازی و نیز ارجاع به متون پیشین از مواردی هستند که پای عناصر ناهمگون با اهداف اولیه نویسنده را به متن می گشایند.
    کلید واژگان: زندگینامه, ماسینیون, زرین کوب, عینیت گرایی, تخیل گرایی, نوشتار علمی, ادبیت
    Faride Alavi *, Soheila Saeidi
    Biography is the genre that is contour between the reality and the imaginative, between history and literature and constantly in fluctuation and, according to the author's obsessions, inclined to this side or that side. In the two biographies of Mansour Hallâj, Life of Hallâj (first volume of the Passion of Hallâj collection) wrote by Louis Massignon and the Flame of Tour wrote by Abdolhossein Zarrinkoub, we see the French writer made himself write objectivist and scientific and in opposite Iranian writer has literary and imaginist approach in his work. But it seems that is purely impossible for them to create absolute scientific or literary biography. This study shows that both authors, for creating fact, have to use elements that have turned in apparently. Titles on the cover, the method of chapterization, narration and references to the literature are the items that bring heterogeneous elements to the author's original intentions in their texts.
    Keywords: Biography, Massignon, Zarrinkoub, objectivism, Imaginism, Scientific writing, Literariness
  • فریده علوی*، ندا مظفری
    در این پژوهش تلاش شده تا جنبه های ادبی و نمایشی تئاتر ابسورد (تئاتر عبث نما) که توسط نمایشنامه نویسانی همچون بکت، یونسکو و... در فرانسه پایه گذاری شده در نوشتار و نمایشنامه چوب به دست های ورزیل اثر غلامحسین ساعدی، نمایشنامه نویس و یکی ازچهره های شاخص تئاتر معاصر ایران، نشان داده شود. این پژوهش به طرح این مسئله می پردازد که مفاهیم این جریان دراماتیک قرن بیستم چگونه در نمایشنامه چوب به دستهای ورزیل تجلی یافته است. جهت پاسخ به این مسئله، مقاله حاضر عناصر ساختاری نمایشنامه نویسی سنتی مانند کنش، پرسناژ، فضا و زمان، و گفتمان به کار گرفته شده در این اثر را مورد بررسی قرار می دهد. حاصل این بررسی نشان می دهد که ساعدی نیز همانند نمایشنامه نویسان تئاتر ابسورد همه عناصر ساختاری نمایشنامه نویسی سنتی را نقض کرده و موقعیت های متناقض و حتی تحیر برانگیز را پیش روی خواننده ایرانی به نمایش می گذارد و حرکتی نوین را در هنر نمایش ایران ایجاد می کند. تئاتر ساعدی که آینه نگرانی های موجود در زمان خود است، نگرشی بدبینانه نسبت به هستی دارد. این تئاتر اضطراب های نسلی را به نمایش می گذارد که پس از حوادث جنگ جهانی دوم خود را در مقابل اندوه عمیق اشغال (یا بهتر است بگوییم استعمار) می بیند و هیچ حقی حتی امیدواری را برای خود به رسمیت نمی شناسد. ساعدی در حالی که هرگونه گفتمان ایدئولوژیک و جهت دار مانند تئاتر متعهد (با تعریفی که سارتر از آن ارائه می دهد) را رد می کند، تصاویری عبث از وضعیت بشر را بر روی صحنه به نمایش می گذارد. از این رو، در تئاتر ساعدی ترس ناشی از بی معنایی هستی و عدم انسجام جهان خالی از روح بشری، یعنی جهان «گرازها» در معرض دید خواننده قرار می گیرد.
    کلید واژگان: غلامحسین ساعدی, تئاتر پوچی, زبان دراماتیک, فضا, زمان, پرسوناژها, کنش, یونسکو, بکت
    Farideh Alavi *, Neda Mozaffari
    Cet article a pour but de retracer le niveau d’influence des aspects littéraires et scéniques du théâtre de l’absurde (lancé par Beckett, Ionesco) sur le style théâtral de Gholam Hossein Saedi, dramaturge et figure majeure du théâtre contemporain iranien qui a utilisé certains éléments essentiels du Nouveau Théâtre dans son mode d’expression. Nous allons montrer à travers cette recherche comment Saedi a reflété des notions de ce courant dramatique dans son œuvre, Les Matraqueurs du Varazil en parliculier, en retrouvant les influences, directes ainsi qu’indirectes, de ce mouvement sur son théâtre. Par la mise en question des catégories dramaturgiques traditionnelles comme l’action, le personnage, l’espace, le temps, et en relayant le langage traditionnel par un langage soumis à une subversion radicale, donnant à voir des situations incohérentes voire déconcertantes, Saedi a constitué une mutation dans l’art dramatique iranien. Miroir des anxiétés de son temps, le théâtre de Saedi exprime une vision pessimiste de l’existence et reflète les angoisses d’une génération qui, après les tempêtes de la Seconde guerre mondiale, se trouve face aux déchirements de l’occupation – ou plutôt de la colonisation – et ne se reconnait aucun droit, pas même celui d’espérer. Cependant, refusant un discours idéologique et orienté comme dans le théâtre engagé (dans le sens sartrien), Saedi produit sur scène des images absurdes de la condition humaine et crée un théâtre où se lisent l’effroi suscité par le non-sens de l’existence et l’incohérence d’un monde vidé de son esprit humain, le monde des «sangliers».
    Keywords: Gholam Hossein Saedi, théâtre de labsurde, langage dramatique, lespace-temps, personnages, action, Ionesco, Beckett
  • فریده علوی*، مریم ممتحن فخرانی
    مطالعه بیرونی ترین بخش متن، پاراتکست، به ندرت مورد توجه پژوهش و نقد ادبی واقع شده است. دامنه این مبحث که از «عنوان» اثر شروع و تا «اطلاعات پشت جلد کتاب» گسترش می یابد موضوع کامل کتابی به نام نقاط شروع (1987) از ژرار ژنت است. علی رغم اینکه دستاوردهای «نظری» این کتاب از زمان چاپ تا کنون مرجع انکارناپذیری برای نقد ادبی فراهم کرد در عین حال، این اثر در حوزه «تحلیل کاربردی» تاثیر و اقبال قابل توجهی نیافته است. مطالعه حاضر به موضوع عناصر بیرون متنی آغازین در درام تاریخی مرگ یزدگرد، اثر بهرام بیضایی خواهد پرداخت. «عنوان»، «پیش نگاشت» و «توضیحات صحنه» ای پیشاکنشی، سه عنصر بیرون متنی ای خواهند بود که در اثر ذکر شده مورد تحلیل قرار خواهند گرفت. فرضیه مطالعه حاضر بر این است که «پیش متن» های اثر حاضر، عناصر زیبایی شناختی و ایدیولوژیکی کافی جهت دریافت فرم و محتوا به خواننده خاص، ارایه می کند. «پیش متن» فراتر از نقش ابتدایی معرفی گر اثر رفته وخود همچون چکیده تمام گوی اثر عمل خواهد کرد.
    کلید واژگان: عنوان, پیش نگاشت, توضیحات صحنه ای, درام تاریخی, مرگ یزدگرد, بهرام بیضایی
    Farideh Alavi *, Maryam Momtahen Fakhrani
    Rares sont les études littéraires qui se sont penchées sur les topoïs les plus périphériques d’un texte. Allant du Titre jusqu’aux informations transcrites sur la quatrième de couverture, Genette y a d’ailleurs consacré une œuvre entière, Seuils. Malgré toutes les références théoriques fondamentales qu’il procure aux critiques littéraires, le livre n’a pas trouvé sa fortune dans le domaine d’analyses pratiques littéraires. L’étude présente se donne donc pour but de traiter la question du Paratexte, mais inaugural, d’un drame historique qui entraîne ipso facto la particularité d’appréhender en plus de deux instances du Titre et de l’Epigraphe, celle des Didascalies avant-interactionnelles. Nous postulons qu’à peine ou même pas entamé le texte, le dramaturge de La Mort de Yazdegerd, fournit suffisamment d’éléments esthétique et idéologique au lecteur averti pour qu’il ait beaucoup plus qu’un premier aperçu et de la forme et du contenu du texte qu’il a l’intention de lire. Le Paratexte s’y fait figure d’un ‘’presque tout’’condensé de la pièce entière.
    Keywords: Paratexte, Titre, Epigraphe, Didascalies, Drame historique, La Mort de Yazdegerd, Bahram Beyzâ'ï
  • طاهره خامنه باقری*، فریده علوی
    ققنوس یکی از اسطوره های کهن است که بیش از پیش شاهد بازنویسی آن نه تنها در ادبیات، بلکه در سایر زمینه ها مانند هنر و سینمای معاصر هستیم. امروزه از این پرنده اسطورهای، دیگر به عنوان یک موجود منحصرا یونانی یا مصری متعلق به دوران باستان یاد نمی شود؛ بلکه حضور پررنگ این اسطوره در بسیاری از تمدن ها و فرهنگ ها محسوس است. در این نوشتار تلاش شده است این اسطوره باستانی در اشعار دو تن از شاعران قرن بیستم ایران و فرانسه، یعنی نیمایوشیج و گیوم آپولینر مطالعه و بررسی شود. مطالعه اشعار این دو شاعر، بازآفرینی مدرن و متفاوت این کهن اسطوره را نشان خواهد داد. در مقاله حاضر، نخست سمبولیسم و تاثیر آن بر این دو شاعر قرن بیست بررسی شده است و سپس اشعار آن ها در رابطه با بازآفرینی کهن اسطوره ققنوس از ابعاد مضمونی و ساختاری تحلیل تطبیقی شده است.
    کلید واژگان: نیما یوشیج, گیوم آپولینر, سبولیسم, ققنوس, تاثیر و تاثر ادبی
    Tahereh Khameneh Bagheri *, Farideh Alavi
    Le Phénix est l’une des figures mythiques antiques qui se présente, de plus en plus, non seulement, dans la littérature mais aussi dans l’art et le cinéma contemporains. Ainsi, le Phénix ne représente-t-il pas uniquement un être grec ou égyptien, spécifique à l’espace hellénique. Il pourrait, par le phénomène de l’interculturalité, se présenter dans la plupart des cultures et des civilisations.
    Ce présent article a donc pour objectif d’étudier ce mythe ancien dans les poèmes de deux poètes du XXe siècle: Nima Youchij et Guillaume Apollinaire. Au cours de cette étude, nous essayerons d’abord de montrer l’influence que le symbolisme a exercé sur eux, ensuite, nous étudierons la reprise du mythe du phénix par ces deux poètes, et finalement nous nous occuperons d’une analyse de leurs poèmes concernant ce mythe selon une approche thématique et structurale.
    Keywords: Nima Youchij, Guillaume Apollinaire, symbolisme, Phénix, influence littéraire
  • فریده علوی، فاطمه غلامی*
    تخیلی یا واقعی، «خود» تعریفی از قبل تعیین شده نیست، و نویسنده نوع خودنگاری سعی بر آن دارد که زندگی بدون فرم «خود» را در فرم و ساختار نوشتار بگنجاند. اما نشان دادن تصویر موضوعی («من») که مدام در حال تغییر و حرکت است، ژانر ادبی خودنگاری را تبدیل به فضایی از تعدد «خود» می کند. در خودنگاری«من» دست به انتخاب «خود» می زند تا بتواند زندگی محدودش را تبدیل به زندگی ای غنی و چندگانه کند. این انتخاب آزادانه در معرفی «خود»، هر بار مفهومی جدید از رابطه میان تمام «خود»ها ارائه می دهد.
    در این مجال سعی بر آن داریم که به سوالاتی بپردازیم که دربرگیرنده این موارد هستند: «من»، نقش و جایگاه آن و اشکال و صداهایی که به خود نسبت می دهد تا شانس دوباره زندگی کردن را بیابد. بدین منظور، دو اثر من او رضا امیر خانی و جایگاه آنی ارنو را به عنوان دو نمونه از ادبیات معاصر فارسی و فرانسه مورد بررسی قرار خواهیم داد. هر دو اثر به نحوی دربرگیرنده «من» هستند، و با استفاده از شیوه های مختلف به صحبت درباره این «من» تکه تکه شده می پردازند، یکی از این شیوه ها بحث در مورد نگاه دیگران به «من» می باشد.نگاه دیگران و آنچه که درمورد «من» در ذهن دارند همیشه همراه با مقدار زیادی از اطلاعات در مورد جامعه ای که در آن می زیند است، بنابراین، برای شناخت بهتر این جامعه از شیوه نقد جامعه شناختی پیر زیما بهره می بریم.
    کلید واژگان: خودنگاری, اشکال و صداهای خود, آنی ارنو, رضا امیر خانی, جایگاه, من او, پیر زیما
    Farideh Alavi, Fatemeh Gholami*
    Imaginaire ou réel, le «Moi» n’est pas une unité préconçue et accomplie, et l’écrivain du moi essaie de cristalliser son vécu sans forme, dans la forme solide de l’écriture. Mais, présenter l’image d’un objet qui change -ici le «Moi» - fait de l’écriture du moi un ensemble de multiple apparences. Cette écriture devient le choix de plusieurs «moi» par le «Moi», pour changer et rendre riche sa vie limitée et réduite. Ce libre choix dans la présentation du «moi», dévoile de nouvelles conceptions du rapport entre «Moi» et «moi-même». Dans cette recherche, nous essayons de répondre aux questionnes basées sur le «Je», son statut, les formes et les voix qu’il s’accorde pour tenter sa chance de vivre dans l’écriture. Pour ce faire, nous procéderons à une étude comparative sélective entre La place (1983) d’Annie Ernaux et Le Moi de l’Autre (1388) de Réza Amir Khani, deux œuvres littéraires, respectivement française et persane. Les deux œuvres se basent en quelque sorte sur le «Moi», ils profitent de différentes stratégies pour parler de ce «Moi» morcelé, dont l’une est le regard porté par les autres sur ce dernier. Le regard des autres et ce qu’ils pensent sur le «Moi» sont toujours accompagnés de beaucoup d’informations sur la société, ainsi, pour connaître mieux cette société nous ajustons nos pas sur ceux de Pierre Zima dans sa démarche sociocritique.
  • زینب رضوان طلب*، فریده علوی
    یکی از موثرترین رمان های جنگ الجزایر فرزندان جهان جدید می باشد که توسط آسیه جبار به رشته تحریر درآمده است. آسیه جبار در این اثر تصویری ملموس از زندگی ملت الجزایر در طول دوران جنگ ارائه می کند، و همچنین تلاش دارد تاثیرات عمیق جنگ را بر زندگی اقشار مختلف جامعه الجزایر نشان دهد. علاوه بر این، نویسنده رمان، ضمن تشریح سرنوشت شخصیت های متعدد داستان، و نگارش گفتگوهایی که بین آنان جریان دارد، تنوع و بعضا تقابل دیدگاه های مردم را در خصوص این جنگ منعکس می کند. این مقاله ابتدا ضمن اتخاد رویکردی روایی، به توصیف و تحلیل چگونگی نمودار شدن مسئله جنگ در نگارش ادبی، آسیه جبار می پردازد، و نشان میدهد این نویسنده مبدع سبک خاصی از نوشتار جنگ بوده، که خاصیتی بین رئالیسم و فیکسیونالیسم دارد. سپس، با رویکرد نقد جامعه شناختی، به تشریح ایدئولوژی آسیه جبار در خصوص جنگ پرداخته و اینگونه استنباط می کند که نویسنده به دور از مشروعیت بخشیدن به هرگونه جنگ و خونریزی، و یا مقدس و اسطوره ای دانستن جنگ آزادسازی الجزایر، به لزوم دفاع و مبارزه برای استقلال معتقد بوده است و ساختار و محتوای رمان وی نیز بازتابدهنده و محصول چنین بینشی می باشد.
    کلید واژگان: آسیه جبار, فرزندان جهان جدید, جنگ, نمایش, واقع گرایی شاعرانه, واقع گرایی روان شناختی, ایدئولوژی, جامعه
    Zeinab Rezvantalab *, Farideh Alavi
    One of the most influential novels the Algerian war of independence is the Children of the New World written by Assia Djebar. In this literary work، she illustrates a truly tangible and vivid picture of Algerian community during the war، and tries to demonstrate the profound consequences of the war on people''s lives through describing the fate of multiple male and female characters in the story. Moreover، the author reflects the people''s diverse and sometimes contradictory opinions about this war by exhibiting a variety of personalities and clearly elucidating the dialogue that goes on between them. This article is aimed to adopt a narrative approach in describing and analyzing the emergence of the war issue in Assia Djebar''s literary text. We show that she can be considered as the inventor of a special type of war writing featuring a theme that combines realism and factionalism. We then take a sociological critical approach to represent Djebar''s ideology about the war، and conclude that she believes in inevitability of defense and struggling for independence، without legitimating any kind of war and assassination، or treating the Algerian''s liberation war as a sacred and mythical phenomena.
    Keywords: Assia Djebar, Children of the New World, war, spectacle, poetic realism, psychological realism, ideology, society
  • فریده علوی، سویل زینالی
    ادبیات هر ملت، محملی برای شیوه های گوناگون بیان است و یکی از این شیوه ها که برای ایجاد تعاملی شایسته مخاطب به کار می رود، گفتار تعارف آمیز است که نوع و شیوه های ارائه آن در هر زبان، با زبان دیگر، متفاوت است و افزون بر آن، این شیوه گفتار، نمایانگر ویژگی های اجتماعی، فرهنگی و مذهبی ملت ها نیز هست؛ بنابراین، حفظ این ویژگی ها در برگردان این گفتار از زبانی به زبان دیگر، یکی از مشکلاتی است که مترجمان همواره با آن، مواجه می شوند؛ زیرا بسیاری از منتقدان و نظریه پردازان حوزه ترجمه، معتقدند ترجمه پذیری یا ترجمه ناپذیری متن ادبی، با توانایی مترجم در انتقال عوامل فرازبانی، از جمله واقعیت های فرهنگی و باورهای یک ملت، ارتباطی تنگاتنگ دارد. یکی از آثار ادبی و داستانی فارسی که در آن، استفاده از گفتار تعارف آمیز در چهارچوب آداب و رسوم ایرانیان، به خوبی تصویر شده، داستان مهمان مامان، اثر هوشنگ مرادی کرمانی است که در سال 2007 میلادی، ماریبل باهیا آن را به زبان فرانسه ترجمه کرد. در این مقاله، مسائلی همچون چگونگی برگردان گفتار تعارف آمیز با توجه به ضرورت انتقال ابعاد فرهنگی موجود در اثر با تاکید بر نظریه های ژرژ مونن، تاثیر شناخت عوامل فرازبانی در ترجمه پذیری اثر، انتقال و تعامل های فرهنگی ناشی از برگردان اثر، و چگونگی رفتار مترجم با پیچیدگی های زبانی و معنایی این شیوه گفتار را در ترجمه فرانسوی این داستان بررسی کرده ایم.
    کلید واژگان: ترجمه, گفتار تعارف آمیز, تقابل فرهنگی, هوشنگ مرادی کرمانی, ماریبل باهیا
    Faridehalavi
    The literature of every nation is the locus for various methods of expression. One such method utilized to create an appropriate transaction، befitting the addressee is Ta’aroff (Complimentary) discourse«. Beyond the differences in type and manner of presentation of this kind of discourse in different languages، is the way it represents social، cultural and religious characteristics of nations. Consequently، preserving these features in translations form one language to another is one of the problems continuously encountered by translators. Many of the critics and theoreticians of the science of translation believe that the ability or inability to translate a literary text is closely related to the translator’s ability to convey trans-lingual factors، including cultural realities and beliefs of a nation. A Persian literary narrative which has finely delineated the utilization of complementary discourse within the framework of Iranian customs and traditions، is the story Mummy''s Guest (Mehman-e maaman)، by HoushangMoradiKermani، translated into French by Maribel Bahia in 2007. The manner of translating complimentary discourse considering the necessity to convey inherent cultural dimensions in the work، with specific stress on the theories of George Mounin، the impact of acknowledging trans-textual factors in the ability to translate a text، conveyance and cultural transactions ensuing from the translation of the text، the manner of the translators encounter with linguistic and meaning complexities of this kind of discourse، are among the problems evaluated and discussed in the present study.
    Keywords: translation, complimentary discourse, cultural contrast, HoushangMoradiKermani, Maribel Bahia
  • فریده علوی، فاطمه غلامی*

    به سختی می توان توانایی فزاینده نمادهای مختلف را که ریشه در تخیلی عمیق و بارور دارند، در چارچوب مباحثی مانند نژاد نسل های گوناگون بشری و مرزهای قراردادی قاره ها و کشورها مهار کرد. نماد، زاییده دنیایی است که با آنچه در واقعیت ها و یا مشهودات فرعی روزمره می توان یافت بسیار متفاوت است. نماد تاریخ بشریت را درمی نوردد و خود را اسیر محدودیت های عقلانی و مادی ناشی از ذهنی علم گرا و تجربی نمی داند. دو جنبه مثبت و منفی نماد باعث آشکار شدن زوایای پنهانی می شوند که از ادراکات جسمانی بشر خارج است و تنها به یاری ضمیر ناخودآگاه می توان به آن ها دست یافت. حال تصور کنیم که خاستگاه اصلی نمادها برگرفته از تخیلی باشد که نتیجه آن ناشی از تعامل ذهن ناخود آگاه و عناصر بدوی و طبیعی است. در چنین حالتی، آیا به اندازه ای موثر و معنادار هستند که بتوانند پرده از آن چیزی بردارند که، در واقع، در پشت نقاب خردگرا، خود را در پنهان ترین زوایای ضمیر ناخودآگاهمان مستور کرده است؟ نماد پاسخگوی نیازهای اساسی انسان است که از ورای آن، ابتدا دنیای تخیل خود و به دنبال آن تفکر نمادینش را به تصویر می کشد. نماد امکان مواجهه انسان را با مسایل اساسی مانند زندگی، مرگ و سرنوشت و یا مباحثی در باب مقدسات، امور دنیوی، مشروعیات و محرمات را فراهم می سازد. از نظر باشلار، عنصر آب غالبا توجیه و یا تفسیر کننده چنین تفکری است. در واقع، آب عنصری است که کلافی از همه جنبه های نمادین به دور آن تنیده شده است. تلاش این پژوهش بر آن است تا با تکیه بر نظریه های باشلار، به بررسی دوگانگی نمادین عنصر آب در آثار دو شاعر فارسی زبان، سهراب سپهری و فروغ فرخزاد، بپردازد.

    کلید واژگان: عنصر آب, نماد, باشلار, اشعار, و فروغ فرخزاد, سهراب سپهری
    Farideh Alavi, Fatemeh Gholami

    Ni les races, ni les générations, ni les frontières conventionnelles déterminant les limites géographiques de chaque continent et pays ne peuvent arrêter le pouvoir extensif des symbolisations différentes, dont les prémices naissent d’une imagination profonde et fertile. Le symbole reste toujours au seuil d’un univers très différent de ce que l’on reçoit des réalités quotidiennes et visibles; il parcourt l’histoire humaine et ne connaît jamais les limites rationnelles et objectives d’un esprit scientifique ou positif. Les deux côtés négatif et positif de la symbolique dévoilent l’invisible qui n’est pas atteint par nos sensations corporelles mais, par notre inconscient. Imaginons que les fondements de ces symboles se trouvent dans une imagination dont le résultat est le produit de la transaction entre l’inconscient et les matières primitives et naturelles. A quel point deviendront-elles fortes, profondes et aptes à démasquer ce qui existe en réalité derrière notre masque rationnel, dans les angles les plus cachés de l’inconscient? Le symbole constitue l’un des besoins fondamentaux de l’être humain grâce auquel, il exprime son imaginaire et sa pensée symbolique. Il lui permet d’affronter les problématiques majeures de la vie, de la mort et du devenir comme celles du sacré, du profane, de la légitimité et de l’interdit.L’eau est souvent le vecteur sinon l’interprète de cette pensée. En réalité, l’eau est l’élément autour duquel se dévide l’écheveau de toutes les portées symboliques. Dans ce travail de recherche, nous inspirant des théories bachelardiennes, nous avons l’intention d’aborder la dichotomie symbolique de l’eau et d’analyser cet item dans les oeuvres poétiques de deux poètes persans: Sohrâb Sépéhri et Forough Farrokhzad.

    Keywords: eau, symbole, Bachelard, poèmes, F. Farrokhzad, S. Sépéhri
  • فریده علوی، زینب رضوان طلب*
    جنگ استقلال الجزایر که از سال 1954 تا 1962 به طول انجامید و قربانیان زیادی بر جای گذاشت، در ادبیات فرانسه و فرانسه زبان بازتاب گسترده ای داشته و دارد، چنانکه امروزه نیز، پس از گذشت نیم قرن از امضای توافقات اویان، همچنان شاهد پیدایش آثار جدیدی در مورد این جنگ هستیم. این آثار ادبی نه تنها به ثبت و ضبط برگی از تاریخ در حافظه جمعی دو ملت کمک می کنند، بلکه می کوشند پاسخی در خور کنجکاوی های زیرکانه نسل پرسشگر نو بیابند. البته باید توجه داشت که هر نویسنده، هرچند به دنبال ترویج جهان بینی از پیش تعیین شده ای نباشد، جنگ را از منظر خود بیان می کند و دیدگاه خاص خویش را نسبت به متن و حواشی آن دارد؛ بنابراین بررسی و مقایسه روایت های مختلف از یک پدیده واحد می تواند از تفسیرهای یکسویه جلوگیری کند و زوایای پنهان آن را نمایان سازد. در این مقاله تلاش شده ضمن ارائه تاریخچه مختصری از روابط فرانسه و الجزایر، و معرفی زمینه های اجتماعی و سیاسی تولید آثار ادبی، با رویکردی تطبیقی به برخی از آثار شاخص ادبیات فرانسه زبان در حوزه جنگ، به چگونگی بازنمایی جنگ استقلال در ادبیات فرانسه و الجزایر از منظر روایی پرداخته شود.
    کلید واژگان: ادبیات, استعمار, استقلال, الجزایر, پایداری, خاطرات, جنگ, فرانسه
    Farideh Alavi, Zeinab Rezvantalab*
    The Algerian War of Independence, which broke out in 1954 and lasted 8 years taking innumerable lives is widely reflected in the French and Francophone works of literature. Today, half a century after the signing of the Evian Accords, we are witnessing the emergence of new works on the war, which not only record the collective memory of the nation, but also strive to satisfy the curiosity of the younger generation. It should be noted that each author, even if he doesn’t seek to promote a pre-determined ideology, narrates the war from his own point of view, and has a particular perspective on the war and its margins. Thus, comparing different versions of a single phenomenon can help avoid one-sided interpretations by providing a more wholesome view of the issue. In the following article, in addition to providing a brief history on the relations between France and Algeria, we attempt to study the narratives of the French war of independence while adopting a comparative approach to present an introduction of the social and political contexts in which they were narrated.
    Keywords: Algeria, Colonization, France, Independence, literature, Memory, resistance, war
  • فریده علوی، زینب رضوان طلب

    در قرن بیستم جهان شاهد نزاع های خونین و درگیری های داخلی و خارجی بسیاری بود، و در قرن بیست و یکم بازتاب حوادث و پیامدهای این جنگها در ادبیات کشورهای مختلف مورد توجه قرار گرفت. کشور الجزایر، که جزو مستعمرات فرانسه به حساب میآمد، از سال 1954 تا 1962 برای بازیافتن استقلال خویش به مبارزه پرداخت. این جنگ هشت ساله، که خسارات و تلفات بسیاری برجای گذاشت، گفتمان ادبی فرانکوفون را نیز در الجزایر به شدت تحت تاثیر قرار داد؛ به نحوی که بسیاری از نویسندگان تلاش کردند این تجربه دردآلود را در خلال آثار خود نمایان ساخته و در ثبت آن در حافظه تاریخ سهیم باشند. هرچند جنگ در غالب فرهنگ ها تجربه ای مردانه به حساب می آید، ما در این مقاله برآنیم تا نحوه بازنمایی جنگ استقلال الجزایر را در نمونه ای از نوشتار زنانه، یعنی رمان غار فروریخته به قلم یمینه مشاکرا تحلیل نماییم. این بررسی نشان خواهد داد چگونه اثر مذکور که محصول نگاه، ادراک و بیانی زنانه میباشد، قادر است از طریق ایجاد نظام «چندصدایی» و «چندمعنایی» ابعادی تازه و متفاوت از جنگ را نمایان سازد، ابعادی که نویسندگان مرد کمتر بدان پرداخته اند. همچنین خواهیم دید که این رمان با استفاده از خاصیت «مکالمه گری»، گفتمان های متعدد و شاید در ظاهر متعارضی را در خود جای داده، و مانع از خوانش ایدئولوژیک یک سویه گردیده است.

    کلید واژگان: جنگ, الجزایر, نوشتار, زنانه, ملی گرا, مکالمه گری, مشاکرا, باختین
    Farideh Alavi, Zeinab Rezvantalab

    The twentieth century and the onset of the subsequent century were molded by all kinds of conflicts; hence, depictions of war have turned into a burning issue in the realm of literary studies. Algeria, the former French colony, fought from 1954 to 1962 to gain its independence. This long, brutal battle had a relatively high death toll. Algerian literature constantly reflects the pains and sufferings of a nation struggling in the post-colonial era to break free from the clutters of French colonial rule. This study endeavors to analyze war as it is represented in Yamina Méchakra’s “La Grotte éclatée” (The Shattered Cave). Penned by a woman, this narrative employs the techniques of polyphony and polysemy to shed light on aspects of war that have been largely neglected by male authors, while other aspects have been omitted by them altogether. This paper shows, furthermore, that a multitude of discourses, each of which reflects an ideology, are embedded in this novel.

    Keywords: War, Algeria, Writing, Feminine, Nationalism, Dialogism, Méchakra, Bakhtin
  • فریده علوی، زینب رضوان طلب
    در این مقاله، پس از اشاره به پیشینه ادبیات زنان در الجزایر، با استفاده از رویکرد توصیفی تحلیلی به معرفی و بررسی چند نمونه روایت زنانه از جنگ استقلال الجزایر در خلال آثار نویسنده شهیر الجزایری، آسیه جبار، می پردازیم. این تحقیق نشان می دهد که زبان و نهاد ادبیات در الجزایر تا پیش از سده اخیر تحت سیطره مردان بوده و عمده آثار ادبی این کشور بر ارزش های مردسالارانه استوار بوده و دیدگاه مردانه را منعکس می کرده است. اما با وقوع جنگ، که موضوعی اساسی و مهم بوده، و از سوی زنان نیز به شیوه خاص خود تجربه شده، لزوم ارائه نگاه و روایت زنانه از آن احساس می شود. آسیه جبار نخستین نویسنده زن الجزایری است که در رمانی با عنوان فرزندان جهان جدید مستقیم به موضوع جنگ استقلال می پردازد. این رمان، که در تاریخ ادبیات الجزایر از رمان های موثرجنگ الجزایر محسوب می شود، مهر تاییدی بر استعدادها و قابلیت های زنان در عرصه نویسندگی می زند و راه را برای ورود دیگر زنان به این عرصه هموار می کند. موضوع جنگ یکی از ارکان ثابت و اساسی در آفرینش های آسیه جبار محسوب می شود. ویژگی خاصی که موجب تمایز آثار آسیه جبار از دیگر آثار جنگی می شود آن است که وی با استفاده از دیدگاه زنانه خود، نه تنها به مسئله آزادی الجزایر از طریق جنگ و مقاومت اشاره می کند، بلکه لزوم آزادی زنان از حصارهای بسته و رهایی آنان از برخی محدودیت ها و تعصبات را نیز یادآور می شود. وی همچنین با به تصویر کشیدن رنج ها و مشکلات خاص زنان در طول دوران جنگ و نشان دادن نحوه مشارکت آنان در این مبارزه، که در نوشته های نویسندگان مرد مغفول مانده یا به شایستگی نمایان نشده بود، سهم و نقش زنان در استقلال این کشور را برجسته می کند.
    کلیدواژگان آسیه جبار؛ ادبیات؛ الجزایر؛ جنگ؛ زنان
    Farideh Alavi, Zeinab Rezvantalab
    Having glanced at the history of women’s literature in Algeria، we will now study some women’s narratives through the famous writer Assia Djebar’s works with the descriptive-analysis method. The study shows that until the recent century the language and literature has been dominated by the men reflecting the male point of view. However، as war was a major event experienced by women in a particular manner، the necessity for the female narratives and points of view is evident. Assia Djebar is the first Algerian female writer who addresses the independence war in the novel Children of the New World. Highly influential in the history of Algerian Literature، the novel is further proof of women’s talent in writing and eases other women’s entrance to this area. The war is a major and fixed theme throughout the works of Assia Djebar. Not only does Assia Djebar addresses the freedom of Algiers from a female point of view، but she also points out the importance of women’s freedom from social limitations and prejudice which differentiates her works from other war related literature. Furthermore، her portrayal of women’s specific issues، suffering، and their way of resistance signifies the women’s participation in the independence of the country، which has been overlooked or undermined in the works of male writers.
    Keywords: algeria, Assia Djebar, literature, war, women
  • فریده علوی، طاهره خامنه باقری
    گیوم آپولینر از شاعران و نویسندگان قرن بیستم فرانسه می باشد که نوآوری او در شعر نو فرانسه، سبب شده است از وی به عنوان پیشکسوت دراین زمینه یاد شود. این نوآوری به شعرش تازگی و زیبایی خاصی بخشیده است که در اشعار هیچ یک از شاعران پیش از او مشاهده نمی شود. شهرت وی بیشتر به دلیل شعر- نقاشی هایش است. مجموعه الکل ها (Alcools)، معروف ترین اشعار او، در اروپا به ویژه در فرانسه بسیار نقد و بررسی شده است؛ اما این شاعر در ایران چندان موردتوجه نبوده است و کمتر مطالعه ای درخصوص وی به ویژه به کارگیری کهن اسطوره ها در اشعارش انجام شده است. به جرات می توان گفت او تنها شاعر فرانسوی است که بیشترین استفاده را از اسطوره های گوناگون داشته است؛ اگرچه از وی به عنوان شاعری نوگرا یاد می شود. در نوشتار پیش ر و سعی داریم نه تنها رد پای گذشته را در اشعار این شاعر نوگرا نشان دهیم، بلکه به بررسی برخی از اسطوره ها و نوع نگاهی که شاعر به آن ها دارد و نیز چگونگی به کارگیری آن ها در آثار او بپردازیم.
    کلید واژگان: اسطوره, اسطوره شناسی, گیوم آپولینر, مجموعه الکل ها
    Farideh Alavi, Tahereh Khameneh Bagheri
    Guillaume Apollinaire is a famous French poet and writer of the twentieth century. Innovations in modern French poetry has caused him to be remembered as a veteran in this field and it has also added a special beauty to his poetry that cannot be seen in the poetry of other poets before him. He is often known for his “calligrammes”. Alcools is his most famous collection of poems in Europe, especially in France and it has been widely reviewed and studied. But this poet is not much appreciated in Iran and not much study has been done about him especially in the area of his poetry and old legends. One of the striking features of this famous French poet is the existence of various myths in his poetry. It can be firmly said that he is the only poet that has used various mythological legends in his poetry, though he is remembered as a modernist poet.
    Keywords: myth, mythology, Guillaume Apollinaire, Alcools
نمایش عناوین بیشتر...
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال