محمد ریاضی اصفهانی
-
هدف
ارزیابی تاثیر بواسیزوماب داخل زجاجیه برای درمان type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I.
روش پژوهش: نوزادان مبتلا به type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I (ROP Zone I، هر مرحله ای از ROP همراه با plus disease و یا Zone I ROP، stage III ROP بدون Plus disease) در این مطالعه آینده نگر وارد شدند. بواسیزوماب داخل زجاجیه ای به میزان ml 0/025 / mg 0/625 با بی حسی موضعی تزریق گردید. بیماران تا 4 هفته به فواصل هر یک هفته و بعد از آن هر دو هفته یک بار تا هفته 90 بعد از آخرین قاعدگی پیش از بارداری، معاینه شدند.یافته هاهفتاد چشم از 35 بیمار با type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. در سن 90 هفتگی بعد از آخرین قاعدگی پیش از بارداری در 82/9 درصد از بیماران، رتینوپاتی با یک بار تزریق پس رفت کرد و رگ زایی کامل یا نزدیک به کامل در قسمت های محیطی شبکیه اتفاق افتاد و در 2/92 درصد از بیماران بعد از دو بار تزریق پس رفت رتینوپاتی حاصل شد. در 5 چشم (7/1 درصد) رتینوپاتی تا مرحله B 4 و یا مرحله 5 بیماری پیش رفت کرد به طوری که به درمان جراحی نیاز شد. عوارض مهم بعد از تزریق از قبیل اندوفتالمیت، کاتاراکت و خون ریزی زجاجیه در هیچ یک از بیماران دیده نشد.
نتیجه گیریتزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه روش موثری در درمان بیماران با Zone I رتینوپاتی نوزادان نارس می باشد. اما در بعضی از موارد، ممکن است بیماری تا مراحل بالاتر پیش رفت کرده و نیاز به جراحی وجود داشته باشد. کنترل دقیق برای تشخیص برگشت بیماری و یا پیش رفت آن ضروری است. احتمال دارد چشم های با Zone I رتینوپاتی نوزادان نارس پایدار با وجود تزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه به مراحل پیش رفته تر وارد شوند و ممکن است درمان مجدد ضروری باشد.
کلید واژگان: رتینوپاتی نوزادان نارس Zone I, تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب, فاکتور رشد اندوتلیال عروقی, درمانPurposeTo evaluate the efficacy of intravitreal bevacizumab for the treatment of type 1 retinopathy of prematurity (ROP) in zone I.
MethodsPreterm infants with type 1 ROP in zone I (zone I ROP, any stage with plus disease or zone I ROP, stage 3 without plus disease) were enrolled in this prospective study. Intravitreal bevacizumab (0.625 mg/0.025 ml) was injected under topical anesthesia. The patients were followed-up weekly for 4 weeks and, then, biweekly till 90 weeks gestational age.
ResultsSeventy eyes of 35 patients with type 1 ROP in zone I were enrolled. At a gestational age of 90 weeks, ROP regressed with complete or near‑complete peripheral retinal vascularization, in 82.9% of eyes after a single injection and in 92.9% of eyes after up to two injections. In 5 eyes (7.1%), ROP progressed to stage 4B or 5, so that surgical management was required. There were no major complications such as endophthalmitis, cataract, or vitreous hemorrhage after injection.
ConclusionIntravitreal bevacizumab injection is an effective method for the management of patients with Zone I ROP requiring treatment; however, some cases may progress to more advanced stages and require surgical management. Close monitoring for recurrence or progression is necessary. Eyes with persistent zone I ROP may progress to advanced stages when treated with intravitreal bevacizumab injection and re‑treatment may be needed.
Keywords: Anti?Vascular Endothelial Growth Factor, Intravitreal Bevacizumab, Retinopathy of Prematurity, Treatment, Zone I -
Objective- To find normal value of thickness of the lens capsules in domesticated rabbits by ultrasonography. Design- experimental in vivo study and clinical trial.Animals- Twelve matured and immature domesticated rabbit. Procedures- The eyes of 12 non anaesthetized domesticated rabbits were sonograophed using a linear 6-12 MHz high frequency transducer. The thickness of anterior and posterior capsule of the lens was measured in millimeter (mm). All measurements’ were done only by one experienced radiologist and confirmed by another radiologist. Mean and standard errors were calculated statistically by spss statistical software. Results were compared with ultrasonography of the eye of 75 rabbits referred to different small animal clinic and sonographed by a radiologist.Results- The measurement of the thickness of anterior and posterior capsule of both eyes was 0.3979 ± 0.03255. The mean value and standard deviation of 75 clinically studied rabbits was 0.3933 ± 0.02552.Conclusion and Clinical Relevance- The thickness of lens capsule can be measured by ultrasonography and this value can be used for diagnosis of production of capsular cataract either experimentally or acquired in rabbit. There was no significant difference.Keywords: Rabbit, Eye, Lens, Ultrasonography
-
هدف
تعیین بروز رتینوپاتی نارسی به علاوه شدت و عوامل خطرساز آن در شیرخواران نارس با معاینه دیرهنگام شبکیه در بیمارستان فارابی طی سال های 85-1380.
روش پژوهش: پرونده های شیرخواران نارسی که دیرتر از 9 هفتگی از نظر رتینوپاتی نارسی معاینه شده بودند؛ از نظر عوامل خطرساز احتمالی شامل جنس، چندقلویی، سن بارداری، وزن تولد، سابقه اکسیژن درمانی، تزریق خون، نوردرمانی و سندرم دیسترس تنفسی و نیز سن اولین معاینه شبکیه و نتایج معاینات ارزیابی شدند.یافته هااز میان 693 شیرخوار، معاینه شبکیه در 191 نفر (6/27 درصد) دیرهنگام انجام شده بود؛ به طوری که میانگین سن اولین معاینه 4/1587/144 روز (64 تا1460 روز) بود. از این تعداد، 75 نفر (3/39 درصد) مبتلا به رتینوپاتی نارسی بودند و در 58 نفر (4/30 درصد) مراحل4 و 5 بیماری دیده شد. در 27 نفر (1/14 درصد) مرحله 5 بیماری در هر دو چشم دیده شد که غیر قابل درمان بود. رابطه معنی داری بین سن بارداری و وزن تولد با رتینوپاتی نارسی دیده شد.
نتیجه گیریدرصد بالای شیرخواران نارس با معاینه دیرهنگام شبکیه و شیوع مراحل پیش رفته رتینوپاتی نارسی در آن ها، اقدامات فوری را جهت بهبود شرایط ارجاع و معاینه به موقع نوزادان نارس ایجاب می کند.
PurposeTo determine the incidence, severity and risk factors for retinopathy of prematurity (ROP) in premature infants with late retinal examination at Farabi Hospital from 2001 to 2006.
MethodsIn a cross-sectional study, hospital records of premature infants who were examined later than 9 weeks after birth were reviewed for possible risk factors of ROP including gender, singleton or multiple gestations, gestational age (GA), birth weight (BW), oxygen therapy, blood transfusion, photo-therapy, and respiratory distress syndrome (RDS), as well as the age at initial examination.
ResultsFrom 693 infants referred for ROP screening, 191 (27.6%) had late retinal examination at mean age of 144.8±158.4 (range 64-1460) days. Of these 191 infants, 75 (39.3%) had different stages of ROP, 58 (30.4%) had stage 4 or 5 disease and 27 (14.1%) had stage 5 ROP in both eyes which were untreatable. GA and BW were associated with development of ROP (P<0.001).
ConclusionThe high prevalence of premature infants with late retinal examination and high incidence of severe ROP necessitates prompt intervention to optimize referral and early screening of premature infants.
-
هدفتعیین میزان موفقیت انجام ممبرانوتومی خلفی با لیزر یاگ در بیماران دچار رتینوپاتی دیابتی همراه با خون ریزی پره رتینال ناحیه ماکولا.
روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای شامل 24 چشم از 22 بیمار دچار رتینوپاتی دیابتی است که دارای خون ریزی پره رتینال ناحیه ماکولا نیز بودند. پس از معاینه کامل چشم پزشکی، عکس از فوندوس بیماران گرفته شد و بیمارانی که خون ریزی آن ها به اندازه DD 3 یا بیش تر بود؛ تحت ممبرانوتومی به وسیله لیزر یاگ (Nd:YAG) قرار گرفتند. نتایج عمل شامل موفقیت در باز شدن غشای هیالویید و آزاد شدن خون به فضای زجاجیه، مدت زمان جذب خون ریزی، بهترین دید اصلاح شده (BCVA) پس از انجام لیزر و عوارض احتمالی ناشی از لیزر مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته هابیماران شامل 15 زن (68 درصد) و 7 مرد (32 درصد) با میانگین سنی 5/656 سال (71-48 سال) بودند. میانگین اندازه خون ریزی DD 2/16/4 بود. میزان موفقیت در تخلیه و جذب خون 71 درصد و متوسط زمان جذب نسبی خون جهت بازگشت دید 03/53/14 روز (27-8 روز) بود. در این فاصله، BCVA که قبل از عمل بین درک حرکت دست تا شمارش انگشتان از 4 متری بود؛ به 100/20 تا 25/20 افزایش یافت. بیماران به طور متوسط حدود 43 روز (23 تا 86 روز) پس از ممبرانوتومی، از مزاحمت های بینایی نظیر فلوتر شکایت داشتند. بیماران در همه موارد انجام موفق ممبرانوتومی، بهبود دید داشتند. پس از جذب خون و شفاف شدن زجاجیه، 11 چشم (7/64 درصد) که دارای ادم ماکولا بودند؛ قبل از انجام PRP (panretinal photocoagulation)، تحت لیزردرمانی ماکولا قرار گرفتند. هفت چشم (29 درصد موارد) به دلیل عدم موفقیت در ممبرانوتومی، تحت عمل ویترکتومی و اندولیزر قرار گرفتند. متوسط زمان پی گیری 3/187/34 ماه (71-10 ماه) بود.نتیجه گیریبه نظر می رسد که در بیماران دچار رتینوپاتی دیابتی با خون ریزی پره ماکولار با اندازه DD 3 یا بیش تر، ممبرانوتومی خلفی با لیزر یاگ، قابل انجام و بی خطر و با موفقیت نسبی همراه است؛ به طوری که منجر به بازگشت سریع دید و رفع نیاز به ویترکتومی می گردد.
PurposeTo evaluate the success rate of Nd:YAG laser membranotomy in patients with diabetic premacular hemorrhage.MethodsThis interventional case series included 24 eyes of 22 patients referred to retina clinic of Farabi Eye Hospital, Tehran, Iran during 2000-2007 with chief complaint of sudden loss of vision and clinical diagnosis of premacular hemorrhage due to proliferative diabetic retinopathy. All patients underwent complete ocular examination and color fundus photography. Nd:YAG laser membranotomy was performed in patients with >3 DD hemorrhage. Main outcome measures were success rate of membranotomy, improvement of visual acuity and the complications.ResultsTwenty-four eyes of 22 patients (68.2% female and 31.8% male) with diabetic premacular hemorrhage were enrolled. Mean age of patients was 56±6.5 years. Nd:YAG laser membranotomy was successful in 71% of patients resulting in release of trapped blood into the vitreous cavity which absorbed during 14.3±5.03 (range 8 to 27) days. Range of preoperative visual acuity was from hand motion to count finger at 4 m which improved to a range of 20/100 to 20/25 postoperatively. Patients complained of some visual disorders such as blurred vision and floater over 23-86 days (mean 43 days), postoperatively. Macular photocoagulation was performed in 11 eyes with macular edema before panretinal photocoagulation. Mean follow-up period was 34.7±18.3 (range 10-71) months.ConclusionNd:YAG laser membranotomy in diabetic premacular hemorrhage is a simple and inexpensive outpatient procedure which results in rapid visual recovery and is relatively safe. Further controlled clinical trials are recommended. -
هدف
تعیین ارتباط بین جهش ژن بیماری نوری (Norrie) و شکل پیش رفته رتینوپاتی نوزاد نارس (ROP) در مبتلایان به ROP مراجعه کننده به بیمارستان فارابی طی سال های 86-1384.
روش پژوهش: پنجاه شیرخوار مبتلا به ROP مرحله 3 یا بالاتر شامل 28 پسر و 22 دختر مورد بررسی قرار گرفتند. سه اگزون ژن بیماری نوری، پس از PCR با سه جفت پرایمر و تعیین توالی، از نظر وجود هرگونه جهش بررسی شدند.یافته هامیانگین وزن هنگام تولد نوزادان 6/227±6/1187 گرم (2000-158 گرم) و میانگین سن زمان تولد 1/2±6/28 هفته (34-24 هفته) بود. سی وهشت نوزاد در مرحله 3 ROP به همراه بیماری اضافی (plus disease)، 4 نوزاد در مرحله 4 بیماری و 8 نوزاد در مرحله 5 بیماری قرار داشتند. یک جهش نقطه ای در ابتدای انترون دوم (C15078A) 90 درصد بیماران یافت شد.
نتیجه گیریجهش یافت شده (C15078A) در ناحیه ای از ژن قرار دارد که به اسیدهای آمینه ترجمه نمی شود و در تغییرات (splicing) mRNA نقشی ندارد. بنابراین ارتباط مشخصی بین جهش ژن بیماری نوری و مراحل پیش رفته ROP در نوزادان ایرانی بررسی شده وجود ندارد.
PurposeTo determine the association between Norrie disease (ND) gene mutations and advanced stages of retinopathy of prematurity (ROP) in premature neonates who were referred to Farabi Eye Hospital, Tehran, Iran during 2005-2007.
MethodsFifty infants including 28 male and 22 female subjects with ROP stage 3 or worse were enrolled in this case series. All three exons of ND gene underwent polymerase chain reaction (PCR) with three primer pairs and direct sequencing to determine any mutation.
ResultsMean birth weight was 1187.6±227.6 (range 580-2000) gram and mean gestational age was 28.6±2.1 (range 24-34) weeks. Thirty-eight patients had stage 3 ROP with plus disease, four patients had stage 4 ROP and eight patients had stage 5 ROP. A C15078A mutation was found in the second intron of 90% of the cases.
ConclusionC15078A mutation is in a non-translated region of the ND gene and has no effect on mRNA splicing; therefore the association between this ND gene mutation and advanced stages of ROP in Iranian neonates with ROP is not significant.
-
مقایسه فراوانی و شدت رتینوپاتی نارسی در نوزادان چندقلوی نارس و نوزادان یک قلوی ارجاعی به بیمارستان فارابی تهران طی سال های 1383-1381. پرونده های 99 نوزاد چندقلو با وزن تولد 2500 گرم یا کمتر و سن داخل رحمی 37 هفته یا کمتر که از بخش های نوزادان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران، جهت معاینه از نظر رتینوپاتی نارسی و عوامل خطرساز موجود بررسی شدند. فراوانی رتینوپاتی نارسی در این نوزادان، با نوزادان یک قلویی که از نظر جنس، وزن هنگام تولد، سن داخل رحمی، دریافت اکسیژن و خون، دیسترس تنفسی، عفونت خونی و نور درمانی با گروه چند قلوهاللهPurposeTo determine the frequency and severity of retinopathy of prematurity (ROP) among singleton and multiple-birth neonates referred to Farabi Eye Hospital, Tehran-Iran.MethodsWe reviewed the records of 99 consecutive neonates from multiple-gestation pregnancies including 68 twins, 26 triplets and 5 quadruplets who were screened for ROP during 2002-2004. The frequency, severity and risk factors of ROP were determined. The results were compared with a group of singletons who did not differ from the multiple-birth group regarding birth weight, gestational age, oxygen therapy, respiratory distress syndrome, transfusion, sepsis, phototherapy and gender.ResultsROP was present in 12.1% of multiple-birth neonates compared to 15.1% in singletons (P=0.53). Threshold ROP was present in 6.1% of multiple-birth neonates and 7.1% of singletons (P=0.62). ROP was detected in 60% of quadruplets vs 9.6% of twins and triplets with threshold disease in 40% of quadruplets compared to 4.2% in twins and triplets. Logistic regression analysis revealed no statistically significant differences in frequency and severity of ROP among subgroups of multiple-gestation pregnancies (P= 0.79).ConclusionThe higher frequency of ROP among multiple-birth neonates is due to lower birth weight and gestational age but there is no significant difference between multiple-births and singletons in terms of frequency and stages of ROP. Screening for ROP in multiple pregnancy births may be conducted according to the same standard protocols as for singletons.
-
تعیین فراوانی رتینوپاتی نوزادان نارس و عوامل موثر در ایجاد آن در نوزادان بسیار کم وزن یا با سن حاملگی پایین ارجاع شده به بیمارستان فارابی تهران طی سال های 84-1383. در این مطالعه مقطعی، نوزادان نارس با سن حاملگی 32 هفته یا کمتر یا با وزن هنگام تولد 1500 گرم یا کمتر که از واحدهای مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران طی 6-4 هفته بعد از تولد، به بیمارستان فارابی ارجاع شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از آزمون t برای مقایسه میانگین ها و از آزمون مربع کاری برای مقایسه فراوانی ها و نیز از تحلیل رگرشن لوجستیک...
PurposeTo determine the incidence of retinopathy of prematurity (ROP) and to evaluate the possible neonatal risk factors for ROP.MethodsThis cross-sectional study included all premature infants born at hospitals affiliated to Tehran Medical University, Tehran-Iran who were referred within 4-6 weeks after delivery to Farabi Eye Hospital from 2004 to 2005. Inclusion criteria were birth weight (BW) < 1500 g or gestational age (GA) ≤ 32 weeks.ResultsOne-hundred and forty-seven infants (74 male, 73 female) were included in this study. ROP was present in 44 (29.9%) newborns (8.8% in prethreshold and 21.1% in threshold stage). Mean GA was 30.30±2.33 wk and mean BW was 1385.82±355.91 g. A significant association existed between the incidence of ROP and low gestational age (P< 0.001), low birth weight (P< 0.001), oxygen therapy (P= 0.033), bronchopulmonary dysplasia (P= 0.001), respiratory distress syndrome (P= 0.00 1) and blood transfusion (P= 0.013). There was no significant association between ROP and sex, multiple gestations, mechanical ventilation, intraventricular hemorrhage, sepsis and phototherapy. In multivariate logistic regression analysis, only gestational age (P=0.002), bronchopulmonary dysplasia (P=0.006) and phototherapy (P=0.031) remained significant risk factors for ROP.ConclusionThe incidence of ROP in this study is higher than previous studies in our center. This may be due to advances in Neonatal Intensive Care Unit equipment and surveillance. Suitable criteria for ROP screening seem to be GA < 32 wk or BW < 1500 g. Newborns with 1500 g < BW < 2000 g or GA> 32 wk who may be at high risk for ROP should also be screened. -
بررسی نتایج ویترکتومی در ادم ماکولای دیابیت مقاوم به لیزرهدفارزیابی نتایج جراحی ویترکتومی عمیق در بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان با لیزر با کمک Optical Coherence Tomography (OCT) و بررسی نتایج بینایی و عوارض این روش.مواد و روش ها17 بیمار دیابتی (19 چشم) با ادم ماکولا که علل دیگر کاهش بینایی مثل کاتاراکت، خونریزی ویتره،... نداشتند و پس از درمان با لیزر (حداقل 4 ماه) نتیجه مناسبی نیافته بودند، توسط Fluorscein Angiography (FA) و OCT مورد بررسی قرار گرفتند. معاینات قبل از عمل انجام شد و سپس بیماران تحت درمان با ویترکتومی عمیق با ایجاد PVD قرار گرفتند.
بیماران در روزهای اول، هفتم و انتهای ماه اول، دوم، سوم بعد از عمل معاینه شدند و در ماه سوم OCT از بیماران به عمل آمد و نتایج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته هابعد از پیگیری 3 ماهه، بینایی بیماران در 13 مورد افزایش بیش از 0.2 واحد logMAR، در 2 مورد کاهش بیش از 0.2 واحد logMAR، در 4 مورد بینایی اصلاح شده کمتر از 0.2 واحد logMAR افزایش یافته یا تغییر نکرده است.
میانگین ضخامت ماکولا پیش از عمل 512.5±162 میکرون و بعد از عمل 374.7±114.9 میکرون بود (P=0.00). خونریزی ویتره بعد از عمل در یک مورد و پیشرفت کاتاراکت در 4 مورد مشاهده شد.نتیجه گیریاین مطالعه نشان داد که انجام ویترکتومی عمیق در بیماران با ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان با لیزر، منجر به کاهش ادم ماکولا و افزایش بینایی می شود.
کلید واژگان: ادم ماکولا, رتینوپاتی دیابتی, ویترکتومی -
فراوانی رتینوپاتی نوزادان نارس و عوامل خطرساز آن در نوزادان نارس ارجاع شده به بیمارستان فارابی تهرانهدفتعیین شیوع رتینوپاتی نوزادان نارس (ROP) و بررسی عوامل خطرساز این بیماری در نوزادان نارس ارجاع شده به بیمارستان فارابی تهران طی سال های 1379 تا 1381.
روش پژوهش: همه نوزادان محصول دوره آبستنی 37 هفته یا کمتر و وزن هنگام تولد 2500 گرم یا کم تر که طی مدت مورد بررسی به بیمارستان فارابی ارجاع شدند؛ وارد مطالعه گشتند. اولین معاینه چشم پزشک بین هفته 4 تا 9 بعد از تولد انجام شد. اطلاعات بیماران شامل وزن هنگام تولد، سن آبستنی، سابقه دریافت خون، سابقه عفونت نوزادی، سابقه درمان با اکسیژن یا نور درمانی، یک یا چند قلویی بودن بارداری و سندرم دیسترس تنفسی، بررسی شدند و در نوزادان با یا بدون رتینوپاتی، مورد واکاوی (آنالیز) آماری قرار گرفتند. برای تعیین عوامل خطرساز، از آزمون رگرشن لوجستیک تک متغیری (Logistic regression univariate analysis) استفاده شد.یافته هادر مدت مطالعه، 185 نوزاد شامل 110 نوزاد پسر (59.5 درصد) و 75 نوزاد دختر (40.5 درصد) وارد مطالعه شدند. میانگین سن آبستنی هنگام تولد 31.64 ± 2.67 هفته و میانگین وزن هنگام تولد 1620.7 ± 467.6 گرم بود. شیوع ROP در نوزادان مورد مطالعه 12.4 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 7.6 تا 17.3 درصد) بود. شدت رتینوپاتی در 8.6 درصد موارد ROP، در مرحله آستانه ای (threshold) و در 3.8 درصد موارد در مرحله پیش آستانه ای (prethreshold) بود. میانگین سن آبستنی هنگام تولد در نوزادان دچار رتینوپاتی 29.39 ± 1.2 هفته و در نوزادان بدون رتینوپاتی 31.96 ± 2.58 هفته بود (P<0.001). رتینوپاتی در 18.6 درصد از نوزادان با سن آبستنی کم تر از 32 هفته و 29 درصد از نوزادان با سن آبستنی کم تر از 28 هفته وجود داشت. سن آبستنی در همه نوزادان دارای رتینوپاتی، 33 هفته یا کم تر بود. متوسط وزن هنگام تولد در گروه دارای رتینوپاتی 1283.48 ± 342.84 گرم و در گروه بدون رتینوپاتی 1668.55 ± 464.04 بود (P<0.001). رتینوپاتی در 20.5 درصد از نوزادان با وزن تولد 1500 گرم یا کم تر و در 26.2 درصد از نوزادان با وزن تولد 1250 گرم یا کم تر مشاهده شد. همه نوزادان دارای رتینوپاتی، وزن کم تر از 2000 گرم داشتند. در واکاوی تک متغیری، یک همراهی بین بروز رتینوپاتی و دریافت خون (odds ratio=3.75، P=0.004)، سندرم دیسترس تنفسی (OR=3.75، P=0.04) و نور درمانی (OR=3.75، P=0.044) وجود داشت. ارتباط معنی داری بین دریافت اکسیژن و بروز رتینوپاتی مشاهده نگردید. در واکاوی رگرشن لوجستیک براساس تمام عوامل مرتبط با این بیماری، سن پایین آبستنی، تنها عاملی بود که به طور معنی داری با رتینوپاتی همراه بود.نتیجه گیریشیوع ROP در نوزادان نارس کشور ما، به نسبت بالاست و به نظر می رسد که با دریافت خون، دیسترس تنفسی دوره نوزادی و نوردرمانی همراهی داشته باشد. پیشنهاد می شود که در کشور ما سن آبستنی 33 هفته یا کم تر و وزن هنگام تولد 2000 گرم یا کم تر، به عنوان معیارهای غربالگری ROP در نظر گرفته شوند.
PurposeTo determine the incidence of retinopathy of prematurity (ROP) and to evaluate the possible neonatal risk factors for ROP among premature infants referred to Farabi Eye Hospital during 2000-2002.MethodsNewborn infants with gestational age (GA) £ 37 wk or birth weight (BW) £ 2500 g were included. The first eye examination was performed 4-9 weeks after birth. Data on possible risk factors include low birth weight, low gestational age, sepsis, supplemental oxygen therapy, blood transfusion, phototherapy, multiple pregnancy, and respiratory distress syndrome (RDS) were compared between the two groups of newborns with and without ROP. Univariate and multivariate analysis was performed.ResultsOne hundred eighty five neonates were included in this study (110 male, 75 female). Mean GA ± SD was 31.64 ± 2.67 wk and mean BW ± SD was 1620.68 ± 467.6 g. The incidence of ROP was 12.4% (95%CI: 7.6%-17.2%) including 8.6% in threshold and 3.8% in prethreshold stages. ROP was present in 18.6% of neonates with GA < 32 wk and 29% of neonates with GA < 28 weeks. All ROP cases had GA £ 33 wk. Mean GA SD was 29.39 ± 2.16 wk in the ROP group and 31.96 ± 2.58 wk in the non-ROP group. (P< 0.001) Mean BW ± SD was 1283.48 ± 342.84 g in the ROP group and 1668.55 ± 464.04 g in the non-ROP group. (P< 0.001) ROP was pesent in 20.5% of neonates with BW £ 1500 g. All ROP cases had BW £ 2000 g. There was a significant association between blood transfusion and incidence of ROP (odds ratio= 3.75, P= 0.004), RDS (OR= 3.14, P= 0.041), and phothotherapy (OR= 2.86, P= 0.044) based on univariate analysis. There was no significant association between oxygen therapy and incidence of ROP. Based on multivariate logistic regression analysis, low GA was the only significant factor associated with high incidence of ROP.Coclusion: We suggest GA ≤ 33 wk and BW < 2000 g as the best criteria for screening of high risk neonates for developing ROP. These criteria deserve further investigation.Keywords: retinopathy of prematurity (ROP), risk factor -
تشخیص سریع یک مورد توکسوپلاسموز چشمی با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمرازهدفتشخیص سریع یک مورد تو کسو پلاسموز چشمی با استفاده ازOlymerrase Chain Reaction (PCR). توکسوپلاسموز چشمی ممکن است به صورت اکتسابی یا مادرزادی عارض گردد. این عارضه عموما با استفاده از معاینات چشم پزشکی تشخیص داده شده و درمان تجربی بر علیه ارگانیسم ممکن است یافته ها و تشخیص بالینی را تایید می نماید. با این وجود در برخی از بیماران یا تظاهرات بالینی تشخیص نبوده و یا پاسخ به درمان کافی نمی باشد تقویت DNA (Amplipfication) پارازیت می تواند تشخیص توکسوپلاسموز چشمی را تقویت یا تایید نماید. در این گزارش کاربرد PCR در تشخیص توکسوپلاسموز چشمی در یک بیمار مبتلا به دکولمان رتین و التهاب شدید نشان داده شده است.کلید واژگان: توکسوپلاسموز چشمی, واکنش زنجیره ای پلیمراز
-
بررسی اثر دکسترومتورفان بر پیش آگهی بینایی بیماران مبتلا به انسداد شریان مرکزی رتین در سالهای 81 و 82 در بیمارستان فارابی تهرانهدفشواهد چنین نشان می دهد که گلوتامات نقش مهمی در رتین دارد. دکستر و متورفان آنتاگونیست رسپتورهای گلوتامات است و بنابراین به نظر می رسد بتواند از آسیب ایسکمیک در رتین جلوگیری کند. شش مطالعه روی خرگوش در زمینه اثر دکستر و متورفان بر کاهش آسیب رتین در انسداد شریان مرکزی رتین انجام شده که جملگی بر اثربخشی آن دلالت دارند. بنابراین هدف این مطالعه تعیین اثر دکستر و متورفان بر مقدار بهبود LogMar در بیماران مبتلا به انسداد شریان مرکزی رتین می باشد.
روش پژوهش: ملیه بیماران مبتلا به انسداد شریان مرکزی رتین (به جز آنهایی که شریان سیلیور تینال باز داشتند) مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان فارابی تحت درمان های معمول قرار گرفته و به صورت تصادفی به یک گروه از آنها دکسترومتورفان (30 میلیگرم 4 بار در روز به مدت 3 هفته با taper کردن در طول یک هفته) داده شد و به گروه دیگر داده نشد.log mar بیماران در ابتدا و سه ماه بعد از مراجعه ثبت شده و تفاوت در این دو برای هر نفر محاسبه گردید و داده نشد.LogMar بیماران در ابتدا و سه ماه بعد از مراجعه ثبت شد و تفاوت این دو برای هر نفر محاسبه گردید و میانگین این تفاوت در دو گروه با هم مقایسه شد.یافته هااز میان 30 بیمار مراجعه کننده، 15 بیمار در گروه اول (بدون دکسترومتورفان) و 15 بیمار در در گروه دوم (با دکسترومتورفان) قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 56.33 سال بود. از میان کل بیماران، تنها دو بیمار در گروه اول دچارnvi شدند. میانگین تغییر LogMar در گروه اول 0.6 با انحراف معیار 0.6 و در گروه دوم 1.21 با انحراف معیار از 0.8 بود که تفاوت آنها معنی دار نبود (P=0.01). در بیمارانی که بیماری سیستمیک مداشتند تفاوت دو گروه معنی دار بود (P=0.005) ولی در بیمارانی که بیماری سیستمیک داشتند تفاوت دو گروه معنی دار نبود. (P=0.2). در بیمارانی که قبل از 12 ساعت مراجعه کرده بودند، تفاوت دو گروه معنی دار نبودند (P=0.9) ولی در بیمارانی که بعد از 12 ساعت مراجعه کرده بودند، تفاوت دو گروه معنی دار بود 0.03) و (P=0.005.
بحث: با توجه به معنی دار بودن تفاوت تغییرLogMar در دو گروه، دکستر و متورفان می تواند در بهبود پیش آگاهی بیماران مبتلا به انسداد شریان مرکزی رتین موثر باشد. علت عدم اثربخشی این دارو در بیماران با بیماران سیستمیک می تواند ضایعات همراه رتین یا اسکیمی شدیدتر در این بیماران باشد. علت عدم اثربخشی این دارو در بیماران که بیش از 12 ساعت مراجعه کرده اند می تواند به علت آگهی بهتر و آسیب کمتر نورون ها باشدکلید واژگان: دکسترومتورفان, انسداد شریان مرکزی شبکیه, آنتاگونیست رسپتورهای گلوتامات -
کارگذاری لنز داخل چشمی انیریدیا در بیماران ویترکتومی شده با آنیریدیای تروماتیک، گزارش سه موردهدفبررسی عوارض و فواید لنز داخل چشمی (PCIOL) در آنیریدیای تروماتیک در چشم های ویترکتومی شده.
مواد وروشمطالعه به صورت Case Series بود. برای 3 بیمار PCIOL آنیریدیا کار گذاشته شد. 2 بیمار مرد و 1 بیمار زن بودند و سن آنها 42، 40 و 38 سال بود. بیماران سابقه ترومای چشمی داشتند و به علت خونریزی ویتره یا دکولمان رتین بر روی آنها عمل ویترکتومی انجام شده بود. حداقل پیگیری پس از عمل 3 ماهه بود.یافته هاحدت بینایی اصلاح نشده در دو بیمار بهبود پیدا کرد (مورد یک از 20/400 به 20/70 و مورد دو از 20/800 به 30/20) و در یک بیمار تغیر چندانی نداشت. همه بیماران کاهش Glare را ذکر می کردند. عملکرد بینایی (بر اساس چارت بر گرفته از (VF-9 و حساسیت به کنتراست در دو بیمار تغیر فاحشی پیدا کرد. در یک بیمار گلوکوم کنترل شده با دارو تشدید پیدا کرد که نیاز به سیکلوفتوکوآگولاسیون پیدا شد. در پیگیری سه ماهه هیچ بیماری دچار یووییت مزمن یا دکولمان مجدد نشد.نتیجه گیریPCIOL آنیریدیا می تواند در آنیریدیای تروماتیک در چشمان ویترکتومی شده مشکلات مرتبط با آفاکی را کاهش دهد، باعث کاهش Glare شود و حساسیت به کنتراست و عملکرد بینایی را بهبود بخشد. اگر چه کارگذاری این لنز بی خطر به نظر می رسد، گلوکوم ثانویه و کاهش قدرت رویت محیط شبکیه از مشکلات آن به شمار می رود و قبل از مطالعه ای وسیع تر با پیگیری های طولانی، در کارگذاری این لنزها بهتر است احتیاط شود.
کلید واژگان: آنیریدیای تروماتیک, لنز داخل چشمی -
نتایج جراحی باکلینگ اسکلرا بدون رتینوپکسی در جداشدگی اولیه شبکیههدفتعیین میزان جراحی باکلینگ اسکلرا بدون انجام رتینوپکسی در جداشدگی اولیه شبکیه در بیماران دچار ویترورتینوپاتی پرولیفراتیو (PVR) حداکثر درجهB. روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد انجام شد. بیمارانی که دچار جداشدگی اولیه شبکیه و PVR حداکثر درجه B بودند، تحت عمل جراحی باکلینگ اسکرا همراه با encircling بدون رتینوپکسی قرار گرفتند. ویژگی های سن، جنس، میزان دید، وضعیت عدسی (فاکیک، سودوفاکی و یا آفاکی)، وسعت جداشدگی شبکیه، شدت PVR، نوع گسست، وضعیت ماکولا و نوع باکل، بررسی شدند. نتایج عمل براساس موفقیت آناتومیک اولیه و جداشدگی های مجدد، اقدامات انجام شده بعدی و میزان دید اصلاح شده نهایی با حداقل مدت پیگیری 18 ماه، بررسی گردید. نتایج عمل با آزمون sign مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته هامطالعه بر روی 24 بیمار شامل 16 مرد (66.7 درصد) و 8 زن 33.3) درصد) با میانگین سنی 43.5 سال انجام شد. چشمها در 70.8درصد موارد فاکیک و در 29.2درصد، سودوفاک یا آفاک بودند. PVR در 45.8 درصد از بیماران، درجه A و در 54.2 درصد موارد درجه B بود. میزان موفقیت حین عمل جراحی 100 درصد بود ولی پس از آن در 11.8 درصد موارد فاکیک و 43 درصد موارد سودوفاک یا آفاک، جدا شدگی مجدد ایجاد شد که در همه این موارد با تزریق گاز SF6 و لیزردرمانی، چسبندگی مجدد شبکیه حاصل شد و تنها در یک بیمار سودوفاک، برای بار سوم جداشدگی ایجاد شد که تحت عمل ویترکتومی پارس پلانای استاندارد، اندولیزر و تزریق گاز SF6 قرار گرفت و تا پایان مطالعه، شبکیه چسبیده باقی ماند. متوسط زمان پیگیری 53 ماه بود.نتیجه گیریعمل جراحی باکلینگ اسکلرا همراه با encircling بدون استفاده از رتینوپکسی، در بیماران فاکیک دچار جداشدگی اولیه شبکیه و PVR حداکثر درجه B، روشی است ساده و با موفقیت اولیه نسبتا قابل قبول، ضمن اینکه عوارض ناشی از رتینوپکسی را ندارد. این روش در بیماران سودوفاک و آفاک مطلوب نیست و نیاز به مطالعه و بررسی بیشتر دارد.
-
بررسی دقت تعیین قدرت لنز داخل چشمی IOL توسط دستگاه IOL Master در چشمهای حاوی روغن سیلیکونهدفبررسی دقت تعیین قدرت لنز داخل چشمی (IOL) به روش Laser Interferometry در چشم های حاوی روغن سیلیکون.مواد و روش هاسیزده چشم از دوازده بیمار در این مطالعه وارد شدند. ه علت مشکلات شبکیه قبلا در تمام این چشم ها روغن سیلیکون جایگزین ویتره شده بود. قدرت IOL به روش Laser Interferometry توسط دستگاه IOLMaster تعیین شد. این چشم ها تحت عمل خروج سیلیکون، خارج کردن کاتاراکت (در چشم های فالیک) با جاگذاری IOL قرار گرفتند. اختلاف رفرکشن بعد از عل با امتروپی مقایسه گردید.نتایجدوازده هفته بعد از عمل میانگین و انحراف معیار اختلاف آخرین رفرکشن معادل اسفریک(Spherical Equivalent) نسبت به امتروپی -0.30±0.91 دیوپتر (از 1.30+ تا 1.87-) بود. میانگین طول قدامی خلفی چشم ها 22.99±0.84 میلی متر (از 22.07 تا 25.24) بود. هیچ عارضه مهمی حین و بعد از عمل رخ نداد.
بحث: Laser Interferomety روش دقیق و قابل اعتمادی برای بیومتری و تعیین قدرت IOL در چشم های حاوی روغن سیلیکون به نظر می رسد.
کلید واژگان: قدرت IOL, روغن سیلیکون, Laser Interferometry -
مروری بر فارماکوکینتیک داروهای چشمی
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.