به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

محمد پاک هاشمی

  • ایمان فاطمی، محمد پاک هاشمی، محمدرضا محمدی نسب، آیت کائیدی، الهام حکیمی زاده، مهسا حسنی پور*
    مقدمه و هدف

    سندرم تخمدان پلی کیستیک به عنوان یک اختلال شایع در زنان در سنین باروری به شمار می آید. این اختلال اندوکرین باعث تغییرات متابولیک و همچنین مشکلات رفتاری می شود. در کنار درمان دارویی، تغییرات سبک زندگی از جمله تمرینات ورزشی در بهبود عوارض ناشی از این سندرم موثر است. این مطالعه با هدف تعیین نقش ورزش در رفتارهای شبه اضطرابی ناشی از سندرم تخمدان پلی کیستیک در موش های صحرایی صورت گرفته است.

    روش کار

    در این مطالعه 30 سر موش صحرایی ماده، نژاد ویستار در سه گروه تقسیم بندی شدند. گروه کنترل: موش های سالم، گروه سندرم تخمدان پلی کیستیک: گروهی که با لتروزول (خوراکی، 21 روز) به این سندرم مبتلا شدند، گروه سندرم تخمدان پلی کیستیک و ورزش: در این گروه سندرم تخمدان پلی کیستیک القا شده و همزمان از پروتکل ورزش (4 هفته) نیز استفاده شد. جهت بررسی اضطراب از تست های Open Field و ماز به علاوه ای شکل مرتفع استفاده شد.

    یافته ها

    در موش های مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک در تست ماز به علاوه ای اضطراب به طور معنی داری افزایش پیدا کرد (کاهش درصد مدت زمان ماندن در راهرو باز و ورود به راهرو باز). تست Open Field نیز گویای افزایش میزان اضطراب در گروه سندرم تخمدان پلی کیستیک (0/05<P) نسبت به گروه کنترل بود (کاهش زمان سپری شده در ناحیه مرکزی). اجرای پروتکل ورزش استقامتی اضطراب را در هر دو تست کاهش داد.

    نتیجه گیری:

     انجام چهار هفته تمرین استقامتی می تواند رفتارهای شبه اضطرابی ناشی از سندرم تخمدان پلی کیستیک القا شده توسط لتروزول در موش های صحرایی ماده را کاهش دهد.

    کلید واژگان: سندرم تخمدان پلی کیستیک, لتروزول, تمرین ورزشی, موش صحرایی
    Iman Fatemi, Mohammad Pak Hashemi, Mohammadreza Mohammadi Nasab, Ayat Kaeidi, Elham Hakimizadeh, Mahsa Hassanipour*
    Introduction

    Polycystic ovarian syndrome (PCOS) is a prevalent disorder in women during their reproductive age. Besides, PCOS causes different abnormalities such as metabolic dysfunctions and behavioral signs. Both medications and life style modifications such as exercising are beneficial in PCOS treatment. In this study the effects of a 4-week endurance training on the improvement of behavioral consequences of PCOS in female rats under the administration of letrozole were examined.

    Materials and Methods

    In this study 30 female Wistar rats were divided into 3 groups, as follows. Control group: healthy animals. PCOS group: animals treated with letrozole (oral, 21 days). PCOS group + exercise: PCOS was induced and concurrently, exercise protocol (4 weeks) was performed on rats. To assess the anxiety-like behaviors, the elevated plus maze and open-field tests were used.

    Results

    PCOS rats showed significant anxiety-like behaviors in the elevated plus maze (decrease in open arm time and entries percent). Open field test also showed anxiety in PCOS rats compared with the control animals (decrease in the inner time, p<0.05). Exercise protocol in PCOS rats significantly reduced anxiety in both tests.

    Conclusion

    4-week endurance exercise has protective effects against anxiety-like behaviors due to PCOS in female rats.

    Keywords: Polycystic Ovarian Syndrome, Letrozole, Exercise, Rat
  • پویا سعیدعسکری، ایمان فاطمی، الهام حکیمی، آیت کائیدی، سوگند اسماعیل مقدم، محمد پاک هاشمی، محمدالله توکلی*
    مقدمه و هدف

    متفورمین به عنوان یک داروی خوراکی ضد دیابت، دارای اثر ضد رادیکال آزاد و محافظت کننده نورونی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات احتمالی پیش درمانی متفورمین در  ایسکمی-ریپرفیوژن سراسری مغز در موش صحرایی نر انجام شد.

    روش کار

    در این مطالعه تعداد 40 سر موش صحرایی نر با نژاد ویستار (220-200 گرم) مورد استفاده قرار گرفت. حیوانات به طور تصادفی در 4 گروه ده تایی شامل: گروه شم، گروه ایسکمیک، گروه ایسکمیک+ متفورمین و گروه متفورمین توزیع شدند. متفورمین با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 14 روز تجویز شد سپس  ایسکمی-ریپرفیوژن سراسری مغز در موش های صحرایی القا و درمان به مدت 7 روز دیگر ادامه پیدا کرد. افسردگی، توسط آزمون شنای اجباری بررسی شد. اختلالات شناختی توسط ماز Y شکل و ماز آبی موریس مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین میزان فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) و سطح فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (SOD) در مغز مورد بررسی قرار گرفت.

    یافته ها

    ایسکمی-ریپرفیوژن سراسری مغز باعث افسردگی، کاهش عملکرد شناختی (0/001>p(، همچنین کاهش سطح BDNF (0/001>p) و فعالیتSOD  (0/01>p) در مغز می شود. پیش درمانی با متفورمین، رفتار افسردگی (0/05>p) و اختلالات شناختی (0/01>p)را در موش های ایسکمیک کاهش داد. علاوه بر این، پیش درمانی با متفورمین فعالیت SOD و سطح BDNF (0/001>(p را در مغز حیوانات ایسکمیک افزایش داد.

    نتیجه گیری

    نتایج نشان داد که پیش درمانی طولانی با متفورمین می تواند موجب کاهش عوارض ناشی از ایسکمی-ریپرفیوژن سراسری مغز شود و می توان از متفورمین به عنوان یک رویکرد درمانی جدید برای درمان بیماری های ایسکمیک مغزی استفاده کرد.

    کلید واژگان: متفورمین, ایسکمی سراسری, ریپرفیوژن, موش صحرایی
    Pooya Saeed Askari, Iman Fatemi, Elham Hakimizadeh, Ayat Kaeidi, Sogand Esmaeil Moghaddam, Mohammad Pak-Hashemi, Mohammad Allahtavakoli*
    Introduction

    Metformin (MET) as an oral antidiabetic drug has pleiotropic effects such as antioxidative and neuroprotective properties. In the current study we aimed to investigate the probable effects of Pretreatment MET therapy in global ischemia-reperfusion in rats.

    Materials and Methods

    In this study, 40 male Wistar rats (200-220 g) were used. Animals were randomly divided into four groups of ten: sham group, ischemic group, ischemic + metformin group and metformin group. MET was administered orally at doses of 100 for 14 days then the rats underwent global ischemia-reperfusion and the treatment continued for 7 days. Depressive-like behavior was assessed by forced swimming test. Cognitive function was evaluated by Y-maze continuous alternation task and Morris water maze. The brains were assessed for the activity of superoxide dismutase (SOD) as well as level of brain-derived neurotrophic factor (BDNF).

    Results

    global ischemia-reperfusion caused depression and declined the cognitive function (p<0.001( as well as BDNF (p<0.001( level and SOD (p<0.01 (activity. Pretreatment with MET reduced the depressive-like behavior (p<0.05( and attenuated the cognitive impairments (p<0.01( in ischemic rats. Moreover, MET increased the BDNF (p<0.001( level in the brains of ischemic animals

    Conclusion

    Our results recommended that chronic pretreatment MET therapy could improve behavioral disorders following global ischemia-reperfusion and could be used as a novel therapeutic approach for the treatment of brain ischemic conditions.

    Keywords: Metformin, Global ischemia, Reperfusion, Rat
  • محمد پاک هاشمی، مهسا حسنی پور، آیت کائیدی، پویا سعید عسکری، ایمان فاطمی، محمدرضا رحمانی، الهام حکیمی، جلال حسن شاهی، وحید احسانی، زهرا تقی پور، مرضیه خادمی، محمد الله توکلی*
    مقدمه

    پیری یک فرآیند پیچیده بوده و به عنوان عامل خطر برای بیماری هایی مانند فشار خون، آلزایمر، سرطان، افسردگی و اضطراب به شمار می آید. اخیرا دیده شده است که داروی ضد دیابت متفورمین دارای اثرات عصبی مهمی نظیر جلوگیری از کاهش حافظه، سکته مغزی، اضطراب، التهاب و تشنج می باشد. از این رو هدف پژوهش حاضر تعیین اثر متفورمین در برخی عملکردهای شناختی در موش های صحرایی نر مسن بود.

    روش بررسی

    در این مطالعه تجربی، تعداد 24 سر موش صحرایی 22 ماهه به طور تصادفی به 3 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه اول: گروه کنترل است که آب را بصورت خوراکی (گاواژ) دریافت کردند، گروه دوم: متفورمین با دوز  mg/kg1 به صورت خوراکی و گروه سوم: متفورمین را با دوز  mg/kg10 را به صورت خوراکی دریافت نمودند. پس از تیمار به مدت 40 روز (روزانه یک مرتبه) آزمون های رفتاری شامل ماز Y شکل، ماز به علاوه ای شکل مرتفع و آزمون افسردگی از حیوانات گرفته شد. نتایج با استفاده از نرم افزار Prism GraphPad نسخه 6 و آزمون One-way ANOVA و سپس تست تعقیبی Tukey-post Hoc-test بررسی شد.

    نتایج

    نتایج این مطالعه نشان داد که متفورمین با دوز mg/kg 10 میزان اضطراب (0/001<p و 0/05<p) و افسردگی(0/001 <p) را در حیوانات مسن به صورت معنی داری کاهش داده است. متفورمین با دوز mg/kg 1 نتوانست اختلالات ناشی از پیری را در این مدل بهبود بخشد.

    نتیجه گیری

    متفورمین با دوز mg/kg 10 می تواند با کاهش اضطراب و افسردگی موجب ارتقا کیفیت زندگی دوره پیری گردد.

    کلید واژگان: پیری, متفورمین, افسردگی, اضطراب, موش صحرایی
    Mohammad Pak Hashemi, Mahsa Hassanipour, Ayat Kaeidi, Pooya Saeed Askari, Iman Fatemi, MohammadReza Rahmani, Elham Hakimizadeh, Jalal Hassanshahi, Vahid Ehsani, Zahra Taghipour, Marzieh Khademi, Mohammad Allahtavakoli*
    Introduction

    Aging is a complex process and is considered as a risk factor for many diseases such as hypertension, Alzheimer, cancer, depression and anxiety. Recently, it has been shown that metformin, an anti-diabetic drug, has important neurological effects such as preventing memory loss, stroke, anxiety, inflammation and seizures. Therefore, the aim of this study was investigating the effects of metformin on some cognitive factors in elderly male rats.

    Methods

    24 rats (22 months) were randomly divided into 3 groups (n=8). The first group was the control group that received water orally, the second group received metformin 1 mg/kg orally and the third group received metformin 10 mg/kg orally. After treatment for 40 days (once daily), behavioral tests, including Y-maze, elevated plus maze and depression test were performed on animals. Results were analyzed using GraphPad Prism version 6 and One-way ANOVA followed by Tukey-post hoc test.

    Results

    The results of this study showed that metformin at a dose of 10 mg/kg significantly reduced anxiety (P<0.001) and depression (P<0.001) in older animals. Metformin at a dose of 1 mg/kg failed to improve aging-related disorders in this model.

    Conclusion

    Metformin at a dose of 10 mg/kg can reduce the quality of life by reducing anxiety and depression.

    Keywords: Aging, Metformin, Depression, Anxiety, Rat
  • سبا صفار، ایمان فاطمی، محمدرضا رحمانی، جلال حسن شاهی، محمد پاک هاشمی، آیت کائیدی*
    زمینه و هدف

    مصرف مزمن مورفین، تغییرات ساختاری در بخش های مختلف مغز را به دنبال دارد. از طرفی اپی گالوکاتچین-3-گالات (Epigallocatechin-3-gallate; EGCG) موجود در چای سبز اثرات ضد التهاب و محافظت کننده عصبی دارد، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر EGCG بر نقص حافظه کاری موش های القاء شده با مورفین طراحی شد.

    مواد و روش ها

     در مطالعه تجربی حاضر، 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند که شامل: گروه کنترل، گروه مورفین (دریافت 40 میلی گرم بر کیلوگرم مورفین یک بار در روز به مدت 4 هفته) و گروه های مورفین + EGCG (دریافت مورفین (40 میلی گرم بر کیلوگرم) و هم چنین 5 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم EGCG یک بار در روز به مدت 4 هفته) می باشند. برای بررسی حافظه کاری از آزمون رفتاری اندازه گیری رفتار تناوب در ماز Y شکل استفاده شد. برای بررسی میزان بیان پروتئین  TNF-α (Tumor necrosis factor alpha) در بافت هیپوکمپ مغز از تست وسترن بلات استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی Tukey استفاده شد.

    یافته ها

    تزریق داخل صفاقی مورفین، باعث بروز نقص حافظه کاری و افزایش میزان بیان پروتئینTNF-α  نسبت به گروه کنترل شد (001/0>P). تزریق داخل صفاقی EGCG با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم در موش های دریافت کننده مورفین به طور معنی دار باعث بهبود عمکرد حافظه کاری (010/0>P) و کاهش میزان بیان پروتئین TNF-α  (050/0>P) نسبت به گروه دریافت کننده مورفین شد.

    نتیجه گیری

     EGCG می تواند نقص حافظه کاری و التهاب عصبی القاء شده با مورفین را در موش های صحرایی بهبود بخشد.

    کلید واژگان: مورفین, اپی گالوکاتچین-3-گالات, حافظه کاری, موش صحرایی
    S. Saffar, I. Fatemi, M.R. Rahmani, J. Hassanshahi, M. Pak-Hashemi, A. Kaeidi*
    Background and Objectives

    Chronic morphine use leads to structural changes in the brain. Some studies have shown the antioxidant and neuroprotective effects of Epigallocatechin gallate (EGCG) as a main polyphenol of green tea. Therefore, the aim of this study was to investigate the effect of EGCG on working memory in morphine-treated rats.

    Materials and Methods

    In this experimental study, 32 male Wistar rats were divided into 4 experimental groups (8 rats in each group): 1- control; 2- Morphine group (the animals received 40 mg/kg morphine for 4 weeks, once a day, s.c.); 3 and 4- Morphine + EGCG, the animals received morphine (40 mg/kg, 4 weeks, once a day, s.c.) and EGCG (5 and 50 mg/kg, once a day, i.p.). To evaluate the working memory, Y-maze spontaneous alternation was used. To measure the level of TNF-α protein expression in brain hippocampus tissue, the western blot test was used. One-way ANOVA with Tukey’s post hoc test was used for data analysis.

    Results

    Intraperitoneal morphine injection resulted in working memory deficits and increased TNF-α protein expression levels compared to the control group (p<0.001). Moreover, intraperitoneal injection of 50 mg/kg EGCG in morphine treated rats significantly improved working memory (p<0.01) and decreased TNF-α protein expression level (p<0.05) compared to solely morphine treated group.

    Conclusion

    EGCG improved morphine induced working memory deficits in rats.

    Keywords: Morphine, EGCG, Working memory, Rat
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال