به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

فهرست مطالب مرتضی سنگدوینی

  • مرتضی سنگدوینی، ضیاء فلاح محمدی*، مرتضی اولادنبی
    زمینه و هدف

    هایپرتروفی عضلانی ناشی از فعالیت ورزشی از طریق افزایش مقدار سنتز پروتئین عضله که از مسیرهای سیگنالینگ مولکولی تنظیم می شود؛ اتفاق می افتد. راپامایسین در پستانداران (mTOR) یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار بر هایپرتروفی عضلانی است که از طریق فسفوریلاسیون پروتئین ریبوزومی 70 کیلو دالتونی S6 کیناز (p70S6K) باعث افزایش سنتز پروتئین در عضله می شود. نتایج درباره اثر تمرین ترکیبی بر این عوامل متناقض است. این مطالعه به منظور تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی و ترکیبی مقاومتی-استقامتی بر پاسخ های phospho-mTOR و phospho-p70S6K در عضله اسکلتی موش صحرایی انجام شد.

    روش بررسی

    در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سن 8 هفته به طور تصادفی در سه گروه 8 تایی تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی مقاومتی-استقامتی و کنترل در شرایط یکسان آزمایشگاهی قرار گرفتند. گروه مقاومتی 5 جلسه در هفته و 10 تکرار بالا رفتن از نردبان یک متری با وزنه ای آویزان بر دم را اجرا کردند. مقدار بار تمرینی هر موش صحرایی بین 80-30 درصد آزمون اضافه بار بیشینه بود که قبل از هر هفته اندازه گیری شد. گروه ترکیبی علاوه بر اجرای تمرین مقاومتی و بعد از 5 دقیقه استراحت، تمرین استقامتی که شامل دویدن روی تردمیل با افزایش تدریجی شدت و مدت دویدن در دوره تمرینی بود؛ اجرا کردند. به طوری که زمان و سرعت دویدن بر روی تردمیل به تدریج از 10 دقیقه و سرعت 9 متر در دقیقه در هفته اول به 60 دقیقه و سرعت 30 متر در دقیقه در هفته پایانی رسید. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، عضله خم کننده طویل انگشتان (Flexor Hallucis Longus: FHL) حیوانات استخراج و سطح پروتئین های p-mTOR و p-p70S6K با استفاده از روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت.

    یافته ها

    سطح p-mTOR در هر دو گروه تمرینی نسبت به کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (P<0.05) و تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی مشاهده نشد. با این حال میزان p-p70S6K فقط در گروه مقاومتی نسبت به گروه کنترل افزایش آماری معنی داری یافت (P<0.05)

    نتیجه گیری

     با توجه به این که در گروه ترکیبی در مقایسه با گروه مقاومتی، افزایش p-mTOR با افزایش p-p70S6K همراه نبود؛ می توان نتیجه گرفت که احتمالا تمرین ترکیبی باعث کاهش پاسخ های سیگنالینگ اهداف پایین دستی mTOR می شود.

    کلید واژگان: تمرین ترکیبی, هایپرتروفی عضلانی, mTOR, p70S6K}
    Morteza Sangdevini, Ziya Fallah Mohammadi*, Morteza Oladnabi
    Background and Objective

    Exercise-induced muscle hypertrophy occurs through increased rate of muscle protein synthesis that is regulated via molecular signaling pathways. The mammalian target of rapamycin (mTOR) pathway is believed to play a major role, via phosphorylation of the ribosomal protein S6 kinase of 70 kDa (p70S6K). Results concerning the effect of concurrent training on these factors have been contradictory. This study was done to determine the effect of 8 weeks of resistance training and concurrent resistance and aerobic training on phospho-mTOR (p-mTOR) and phospho-p70S6K (p-p70S6K) responses in skeletal muscle in rats.

    Methods

    In this experimental study, 24 wistar rats (age: 8 weeks) were randomly allocated into resistance training (n=8), concurrent training (n=8), and control (n=8) groups in equal laboratorial condition. Resistance group performed 5 sessions per week consisted of 10 repetitions ladder climbing with load suspended from the tail between 30-80% individual maximum overload test that was weekly performed to adjust the individual load throughout the week. The concurrent group performed resistance training followed by 5 minutes rest and endurance training consisted of treadmills run, that speed and duration of running gradually increased during training period, from 9 m/min and 10 minutes in the first week to 30 m/min and 60 minutes in the last week. The flexor hallucis longus (FHL) muscle of rats were removed under sterile condition at 24 hours after the last session of training and the proteins levels of p-mTOR and p-p70S6K were measured by ELISA method.

    Results

    The level of p-mTOR was significantly greater in resistance training and concurrent training groups in compared to control group. No significant difference was observed between training groups. However, the significant increase of p-p70S6K was observed only in resistance group in compared to control group.

    Conclusion

    Because of the increased of p-mTOR in concurrent group was not accompanied by increase of p-p70S6K compared with resistance group, thus concurrent training probably attenuate signaling responses of downstream targets of mTOR.

    Keywords: Concurrent training, Muscular hypertrophy, mTOR, p70S6K}
  • مرتضی سنگدوینی*، بهمن میرزایی، حمید محبی
    چکیده
    هدف
    هدف این تحقیق مقایسه اثرات یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه در مردان تمرین نکرده بود.
    روش پژوهش: برای این منظور، 18 دانشجوی تمرین نکرده دانشگاه گیلان به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه یک نوبت (9=n، سن: 8/1±8/22 سال) و سه نوبت تمرین مقاومتی (9=n، سن: 5/1±6/22 سال) قرار گرفتند. آزمودنی ها سه روز در هفته و به مدت 8 هفته تمرین کردند. شدت تمرین برای هر دو گروه یکسان بود (8 تکرار بیشینه). در شروع و پایان 8 هفته تمرین قدرت عضلانی آزمودنی ها با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه (1RM) در دو حرکت بالاتنه (پرس سینه و جلو بازو) و دو حرکت پایین تنه (اکستنشن پا و فلکشن پا) اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t وابسته و t مستقل به ترتیب برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد (05/0P≤).
    یافته ها
    بعد از 8 هفته، قدرت عضلانی در تمام حرکات بالاتنه و پایین تنه در هر دو گروه به طور معنی داری افزایش یافت (05/0P≤). افزایش در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات پایین تنه به طور معنی داری در گروه سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به گروه یک نوبت تمرین مقاومتی بالاتر بود (05/0P≤)؛ در حالی که هیچ تفاوت معنی داری در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات بالاتنه بین دو گروه یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    این نتایج نشان می دهد که در مردان تمرین نکرده، سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به یک نوبت تمرین مقاومتی در ارتباط با افزایش قدرت در عضلات پایین تنه موثرتر می باشد، در حالی که در ارتباط با افزایش قدرت عضلانی بالاتنه بین یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی تفاوتی مشاهده نشد.
    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, عضلات بالاتنه, عضلات پایین تنه, مردان تمرین نکرده}
    Sangdovini M.*, Mirzaei B., Mohebbi H
    Aim
    The purpose of this study was to compare the effects of 1-set and 3-set resistance training on muscular strength of upper-body and lower-body in untrained men.
    Method
    For this reason, 18 untrained college students of Guilan University participate in this study as subject. Subjects were randomly assigned to either the 1-set group (n=9), or the 3-set group (n=9). Subjects trained 3 days per week for 8 weeks. Training intensity was the same for both groups (8RM). At the beginning and the end of the study muscular strength was measured using one repetition maximum test (1RM) in two upper-body exercises (chest press and biceps curl) and two lower-body exercises (leg extension and leg curl). Data was analyzed using paired t-test for within group’s comparison, and unpaired t-test for between-groups comparison.
    Results
    After 8 weeks, muscular strength significantly increased in all of upper-body and lower-body exercises in both groups (P<0.05). The increase in muscular strength in the lower-body exercises was significantly higher in the 3-set group than 1-set group (P<0.05); while no significant difference observed between groups in upper-body exercises.
    Conclusion
    The results demonstrate that 3-set resistance training is superior to 1-set resistance training with regard to strength gains in the lower-body muscles; while no difference exists between 1- and 3-set training with regard to strength gains in upper-body muscles in untrained men.
    Keywords: Resistance training, Upper, body Muscles, Lower, body muscles, Untrained men}
  • مرتضی سنگدوینی، بهمن میرزایی، علی مصطفی لو، احساس سعیدی
    هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر مدت کشش ایستا بر حداکثر انقباض ارادی (MVC) و انعطاف پذیری همسترینگ بود. به این منظور 10 دانشجوی پسر تربیت بدنی سه پروتکل مختلف گرم کردن شامل 5 دقیقه دویدن روی تردمیل و 45 ثانیه (15×3 ثانیه) کشش ایستای همسترینگ، 5 دقیقه دویدن و 90 ثانیه (30×3 ثانیه) کشش ایستای همسترینگ و 5 دقیقه دویدن (شرایط کنترل) را به صورت تصادفی در روزهای جداگانه اجرا کردند. در هر جلسه قبل و بعد از هر پروتکل، انعطاف پذیری همسترینگ به وسیله آزمون نشستن و رساندن و بعد از آن MVC همسترینگ اندازه گیری شد. نتایج نشان داد انعطاف پذیری همسترینگ به طور معناداری بعد از هر دو پروتکل کشش ایستا افزایش یافت (05/0 > p) و تفاوت معناداری نیز بین دو وضعیت کشش مشاهده نشد (05/0 < p). حداکثر انقباض ارادی به طور معنا داری بعد از 30×3 کشش در مقایسه با شرایط کنترل و 15×3 ثانیه کشش کاهش یافت (05/0 > p). بااین حال، بین شرایط کنترل و 15×3 ثانیه کشش تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0 < p). بنابراین، نتیجه گرفته می شود که مدت کوتاه کشش ایستا (15×3 ثانیه) اثر منفی بر تولید نیروی عضلانی ندارد.
    کلید واژگان: انعطاف پذیری, _ حداکثر انقباض ارادی, کشش ایستا}
    M.Sangdavini, B.Mirzaei, A.Mostafaloo, E. Saeidi
    The purpose of the present study was to investigate whether duration of static stretching could affect the maximal voluntary contraction (MVC) and flexibility of hamstring muscles. 10 male physical education students randomly performed three warm-up protocols on different days. The protocols included: a) five minutes of treadmill run and 45 seconds (3×15 seconds) of static stretching of hamstring muscles, b) five minutes of treadmill run and 90 seconds (3×30 seconds) of stretching, c) five minutes of treadmill run (control condition). In each session, before and after each protocol, hamstring flexibility was measured by a sit and reach test and then MVC of hamstring muscles was measured. The results showed that hamstring flexibility significantly increased after 3×15 and 3×30 seconds of static stretching (p<0.05); however, there was no significant difference between the two stretching protocols (p>0.05). The MVC significantly decreased after 3×30 seconds of static stretching compared to the control and 3×15 seconds of protocols (p<0.05). However, there was no significant difference between control and 3×15 seconds of static stretching conditions (p>0.05). Therefore, it was concluded that the short duration (3×15 seconds) of static stretching did not have a negative effect on the production of muscle force.
  • بهمن میرزایی، حمید محبی، مرتضی سنگدوینی
    هدف این تحقیق عبارت است از مقایسه اثرات تمرین مقاومتی یک نوبت و سه نوبت بر قدرت، استقامت و حجم عضلانی بالاتنه و پایین تنه در مردان تمرین نکرده. برای این منظور، 18 دانشجوی تمرین نکرده به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی یک نوبت (9 نفر، سن 1/8±22/8 سال، قد 4/5±175/5سانتی متر، و وزن 4/5±66/4 کیلوگرم) و تمرین مقاومتی سه نوبت (9 نفر، سن 1/5±22/6 سال، قد 2/5±176/7 سانتی متر، و وزن 4/2±68/3 کیلوگرم) قرار گرفتند. آزمودنی های هر دو گروه سه روز در هفته به مدت 8 هفته و با شدت یکسان (8 تکرار بیشینه) تمرین کردند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین، قدرت عضلانی آزمودنی ها با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه (1RM) در دو حرکت بالاتنه (پرس سینه و جلو بازو) و دو حرکت پایین تنه (جلو پا و پشت پا)، استقامت عضلانی با استفاده از اجرای حد اکثر تکرار ممکن با شدت 75 درصد 1RM در دو حرکت پرس سینه و جلو پا، و حجم عضلانی نیز با استفاده از اندازه گیری دور بازو و دور ران ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t وابسته و آزمون t مستقل استفاده شد و معنی دار بودن تفاوت ها در صورتی پذیرفته شد که (p<0/05) باشد. نتایج نشان داد بعد از 8 هفته، قدرت و استقامت عضلانی در حرکات بالاتنه و پایین تنه در هر دو گروه به طور معنی داری افزایش یافت؛ اما حجم عضلانی فقط در گروه تمرین مقاومتی سه نوبت افزایش معنی داری نشان داد. افزایش در قدرت و استقامت عضلانی در حرکات پایین تنه به طور معنی داری در گروه سه نوبت نسبت به گروه یک نوبت بالاتر بود؛ در حالیکه هیچ تفاوت معنی داری در افزایش قدرت و استقامت عضلانی در حرکات بالاتنه بین دو گروه وجود نداشت. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در مردان تمرین نکرده تمرین مقاومتی سه نوبت نسبت به تمرین مقاومتی یک نوبت در ارتباط با افزایش قدرت و استقامت در عضلات پایین تنه و کسب توده عضلانی بهتر می باشد در حالی که در ارتباط با افزایش قدرت و استقامت عضلانی بالاتنه بین تمرین مقاومتی یک نوبت و سه نوبت تفاوتی وجود ندارد
    کلید واژگان: حجم تمرین مقاومتی, عضلات بالاتنه, عضلات پایین تنه}
    Mirzaeib., Mohebbih., Sangdavini, M
    Introduction
    The purpose of this study is to compare the effect of 1-set and 3-set resistance training on muscular strength, endurance and mass of upper-body and lower-body in untrained men.
    Method
    18 untrained collage students volunteered in this study and were randomly divided into two groups including the 1-set group (n=9), or the 3-set group (n=9). Subjects were asked to train 3 days per week for 8 weeks. At the beginning and the end of the study, muscular strength, endurance and mass were evaluated. Muscular strength was measured using one repetition maximum test (1RM) in two upper-body exercises and two lower-body exercises. Muscular endurance was assessed by maximal number of repetitions performed using 75%1RM in two exercises chest press and leg extension. Muscular mass was evaluated by measuring of biceps and thigh circumferences. Data was analyzed using paired and unpaired t-test.
    Results
    The results show that after 8 weeks, muscular strength and endurance significantly increased in all of upper-body and lower-body exercises in both groups. The biceps and thigh circumferences significantly increased in 3-set group only. The increase in muscular strength and endurance in the lower-body exercises was significantly higher in the 3-set group than 1-set group; while no significant difference observed between groups in upper-body exercises.
    Conclusion
    The results demonstrate that 3-set resistance training is better than 1-set resistance training with regard to strength and endurance gains in the lower-body muscles and muscular mass gains; while no difference exists between 1- and 3-set training with regard to strength and muscular gains in upper-body muscles in untrained men.
    Keywords: volume of training, 1RM, resistance training}
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال