ملیکا قلیجپور

انواع مختلفی از بیماریها در میگو شناسایی شده اند که در اثر عوامل عفونی ویروسی و یا باکتریایی ایجاد شده و منجر به تلفات گروهی می شوند. در میان عوامل بیماریزای باکتریایی، ویبریوها مهمترین عامل بیماریزای میگو های پرورشی هستند که سبب تلفات زیادی در میگو می گردند. از سال 2009 بیماری باکتریایی جدیدی توجه جامعه پرورش دهندگان را خود جلب کرد. این بیماری که با نام بیماری نکروز حاد هپاتوپانکراسی (Acute Hepatopancreatic Necrosis Disease, AHPND) شناخته می شود بوسیله یک باکتری میله ای شکل گرم منفی بنام ویبریو پاراهمولیتیکوس ایجاد می شود. این بیماری برای اولین بار در مزارع میگوی استان هرمزگان شناسایی شد که باعث تلفات زیادی در مزارع فوق گردید. دامنه فعالیت این باکتری بین 20 تا 44 درجه سانتی گراد و محدوده مناسب رشد باکتری بین 30 تا 37 درجه سانتی گراد است، بنابراین اوج وقوع بیماری در طول فصل گرم و خشک است. علایم بالینی اصلی این  بیماری بی حالی، کندی رشد، شنای مارپیچی، رنگ پریدگی، خالی بودن معده و روده و کوچک شدگی هپاتوپانکراس بوده که در نهایت سبب تلف شدن میگو می شود. در همه گیری بیماری، پرندگان وحشی نقش مهمی در انتقال بیماری دارند. اقدامات مدیریتی پیشگیرانه برای کنترل بیماری AHPND مبتنی بر مدیریت استخرهای پرورشی از طریق مدیریت پرورش و بهداشت (مثل هوادهی، تغذیه، انتخاب پست لاروهای عاری از بیماری) و ضد عفونی سازی استخرهای پرورشی  قبل از ذخیره سازی پست لارو متمرکز است.