فهرست مطالب هاشم دانش ثانی

هدف از مطالعه ی حاضر تعیین اثربخشی مداخله ی شناختی رفتاری گروهی کوتاه مدت برای بیماری کرونری قلب (CBGI-CHD) بر تنش، افسردگی واضطراب بیماران مبتلا می باشد.
با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد، بیماران کرونری قلب مزمن به طور تصادفی به یک برنامه ی مداخله ی 12 هفته ای (جلسات 5/2 ساعته) شناختی رفتاری گروهی (24 نفر) و یا به گروه شاهد (20 نفر) که تنها مراقبت معمول را دریافت می کردند، وارد شدند. بیماران گروه آزمون به مدت 3 ماه (از اول خرداد تا پایان مرداد 89) تحت برنامه ی CBGI-CHD در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد قرار گرفتند. نشانه های افسردگی، اضطراب و تنش بیماران، توسط نسخه ی های فارسی پرسش نامه های افسردگی بک 2، اضطراب زونگ و خرده مقیاس تنش از مقیاس های افسردگی، اضطراب و تنش (42-DASS) قبل از مداخله (پیش آزمون) و بلافاصله بعد از مداخله (پس آزمون) مورد اندازه گیری قرار گرفت.
تحلیل کوواریانس نشان داد که گروه آزمون در مقایسه با گروه شاهد، کاهش معنی داری در تنش در پس آزمون داشت (05/0P<). اگر چه مداخله، منجر به کاهش افسردگی و اضطراب در بیماران گروه آزمون در مقایسه با گروه شاهد در پس آزمون شد اما این کاهش، معنی دار نبود (05/0P<).
برنامهCHD-CBGI می تواند منجر به کاهش تنش بیماران قلبی شود. اما در خصوص کاهش افسردگی و اضطراب، نیاز به بازبینی در محتوای مداخله و افزایش جلسات درمان افسردگی و اضطراب دارد. تحقیقات بعدی با دوره های طولانی مدت پی گیری به منظور حصول اطمینان از تداوم اثربخشی پیشنهاد می گردد.

نارسایی احتقانی قلب یکی از مشکلات عمده طب داخلی است. بسیاری از مطالعات بیمارستانی نشان داده است که در گروه زیادی از بیماران با نارسایی احتقانی، عملکرد سیستولیک طبیعی بطن چپ حفظ می شود. برخی از یافته های بالینی و یا پاراکلینکی در مراحل نارسایی قلب موید وجود کسر جهشی طبیعی بطن چپ می باشد. این مطالعه با هدف بررسی این یافته ها در بیماران نارسایی قلب در مراحل حاد ادم انجام شده است.
این مطالعه توصیفی بر روی 117 بیمار که با علایم و نشانه های نارسایی قلب در فاز ادم ریوی به بخش اورژانس قلب بیمارستان امام رضا(ع) در سال 80-1379 مراجعه کرده بودند، انجام شده است. از کلیه بیماران پس از اخذ شرح حال و تاریخچه بیماران و نیز انجام معاینات بالینی در طی روز دوم یا سوم پس از بستری تحت اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند و عملکرد سیستولیک و دیاستولیک قلبی ایشان تعیین شد مشخصات فردی، نتایج اکوکاردیوگرافی در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
از میان 117 بیمار مورد مطالعه 72 بیمار (62%) مرد و 45 بیمار (38%) زن بودند و میانگین سنی بیماران 66.6 ± 1.5 سال بود. عملکرد سیستولیک بطن چپ براساس کسر جهشی ارزیابی گردید و کسر جهشی بیشتر یا مساوی با 45% طبیعی در نظر گرفته شد. در51 نفر (%43.6) از بیماران مبتلا به نارسایی قلب عملکرد سیستولیک طبیعی بود و نارسایی سیستولیک در %62.5 مردان و %46.7 زنان دیده شد. در 65% از بیماران با عملکرد طبیعی سیستولیک، نارسایی دیاستولیک از نوع شل شدن تاخیری مشاهده شد و 6% مبتلا به فرم شدید تحدیدی بودند. درحالی که در 91% از مبتلایان به نارسایی دیاستولیک شدید عملکرد سیستولیک نیز غیرطبیعی بود.
نتایج حاصل از این مطالعه موید آن است که در تعداد قابل ملاحظه ای از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی عملکرد سیستولیک بطن چپ حفظ شده است. همچنین در اکثریت بیماران با نارسایی قلبی با حفظ عملکرد سیستولیک طبیعی شایعترین و در عین حال زودرس ترین اختلال دیاستولیک الگوی پرشدن دیاستولیک با شل شدن تاخیری است و در حالی که بیماران با نارسایی سیستولیک قلبی مبتلا به شکل های پیشرفته تر نارسایی دیاستولیک نظیر فرم تحدیدی می باشند.

سیر طبیعی بیماری عروق کرونری می تواند توسط حوادث مغزی- عروقی عارضه دار شود. هدف از این مطالعه بررسی شیوع بیماری عروق کاروتید توسط اولتراسونوگرافی داپلر در بیماران مراجعه کننده به علت درد قفسه صدری با منشا قلبی و ارتباط آن با بیماری شریان کرونری بوده است.
این مطالعه توصیفی در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر در سال 1384 در بیمارستان امام رضا (ع) انجام گردید. 107 بیمار با درد قلبی و تست تحمل ورزش مختل که جهت آنژیوگرافی مراجعه کرده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران قبل از مطالعه ویزیت و شرح حال تهیه گردید. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی و آنژیوگرافی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
21 بیمار (%19.6) تنگی در یک رگ کرونر داشته اند و در 14 (%13.1) بیمار دو رگ و 37 (%34.6) بیمار تنه اصلی کرونر چپ و یا هر سه رگ کرونر مبتلا بوده است. 54 بیمار درگیری همزمان کاروتید داشتند که 46 نفر (%43.0) استنوز کمتر از %60 و 8 بیمار استنوز مساوی یا بیشتر از %60 در شریان کاروتید داشته اند. یک ارتباط قوی بین وجود و گسترش بیماری عروق کرونر و بیماری کاروتید وجود داشته است. %66.7 بیماران با بیماری عروق کرونری درگیری کاروتید داشته اند، در حالیکه تنها %17.1 بیماران بدون بیماری عروق کرونری در شریانهای کاروتید شواهد آترواسکلروز را در اولتراسونوگرافی نشان داده اند (p=0.000) بیماری کاروتید در %52.4 موارد درگیری یک رگ کرونر و %78.6 موارد درگیری دو رگ کرونر و %70.3 موارد با درگیری هر سه رگ کرونر رویت شده است. %8.3 بیماران با بیماری عروق کرونری و %13.5 بیماران با درگیری هرسه رگ کرونر حداقل یک تنگی شدید بیشتر یا مساوی %60 در یکی از عروق کاروتید داشته اند.
در این مطالعه یک ارتباط قوی بین وجود و شدت بیماری عروق کرونری و بیماری شریان کاروتید در بیماران نشان داده شده است. در مطالعه حاضر فراوانی نسبتا بالای بیماری کاروتید را در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر و یک ارتباط قوی بین بیماری شدید کرونر با بیماری قابل ملاحظه کاروتید را اثبات می کند. با توجه به این نتایج برسی اکو داپلکس کاروتید به عنوان یک روش ارزیابی قبل از بازسازی عروق کرونری در بیماران با درگیری گسترده قابل توصیه است.