به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

فهرست مطالب پویا نقش پور

  • آبتین حیدرزاده*، مرضیه نجومی، مهدی الوندی، ابوالفضل محمدی، فرزاد محسنی، پویا نقش پور
    مقدمه

    پزشکان خانواده در ایران از فقدان دانش، توانمندی ها و مهارت های لازم رنج می برند. ارتقای برنامه آموزشی، مستلزم بررسی وضعیت موجود آموزش در حوزه پزشکی خانواده است. این مطالعه با هدف ارزیابی وضعیت موجود آموزش در عرصه پزشکی خانواده در دانشکده های پزشکی ایران انجام شد.

    روش ها: 

    این مطالعه ی مقطعی از روش های کمی و کیفی برای به دست آوردن اطلاعات استفاده نمود. داده ها با استفاده از پرسشنامه های محقق ساخته بسته و باز-پاسخ جمع آوری گردید. شرکت کنندگان در مطالعه کلیه معاونت های آموزشی دانشگاه ها یا مدیران گروه های آموزشی پزشکی اجتماعی و خانواده در دانشگاه های علوم پزشکی دولتی، آزاد و پردیس های بین المللی در کشور بودند.

    یافته ها:

     زمینه حضور دانشجویان در عرصه پزشکی خانواده در اکثر دانشگاه های علوم پزشکی در مقطع آموزش پزشکی عمومی فراهم نیست، به طوری که حداکثر 37 درصد دانشگاه های علوم پزشکی در دوره کارورزی و حداقل 12 درصد دانشگاه ها در دوره مقدمات بالینی، امکان حضور دانشجویان را در این عرصه فراهم کرده اند. کم ترین تعداد روزهایی که به این برنامه تخصیص یافته مربوط به دوره علوم پایه و بیشترین تعداد روزها مربوط به دوره کارورزی بود. همچنین نتایج کیفی نشان داد که چالش های آموزش پزشک خانواده به گروه های آموزشی بالینی، مراکز جامع سلامت، زیرساخت ها، دانشجویان و کوریکولوم آموزش پزشک خانواده مربوط می باشد و ضروری است اصلاحاتی در حوزه قوانین و مقررات، ساختارها، آموزش و انگیزش انجام گیرد.

    نتیجه گیری:

     وضعیت موجود آموزش در عرصه پزشک خانواده دارای چالش های زیادی در حوزه های مختلف می باشد. هر نوع برنامه ریزی برای گسترش آموزش پزشک خانواده، بدون بررسی دقیق و اصلاح چالش های مربوطه در گروه های آموزش بالینی، عرصه مراکز جامع سلامت، زیرساخت ها، دانشجویان و کوریکولوم می تواند به شکست منجر شود.

    کلید واژگان: پزشکی خانواده, خدمات سلامت, پزشکی عمومی, آموزش پزشکی, خانه سلامت}
    A. Heidarzadeh*, M. Nojomi, M. Alvandi, A. Mohammadi, F .Mohseni, P. Naghshpour
    Introduction

    Family physicians in Iran suffer from lack of relevant knowledge, competencies, and skills. Improving the training program requires examining the currently provided education in the field of Family Physician. This study aimed to evaluate the current status of Family Physician’s Education and training in Iranian medical schools.

    Methods

    This cross-sectional study was conducted using mixed methods combining the elements of quantitative and qualitative research. Data was collected using both close-ended and open-ended author-made questionnaires. Participants in the study were all vice chancellors or heads of social and family departments of public and private Medical Sciences Universities and International Campuses in the country.

    Results

    While studying general medicine, the conditions for students’ participation in the field of family medicine in most Medical Universities is not available, so that a maximum of 37% of medical universities in the internship course and at least 12% of universities in the clinical preparation course, have provided the opportunity for students to attend in this area. The lowest number of days dedicated to this program was during the basic sciences course, while the internship course dedicated the highest number of days. Also, qualitative results showed that challenges of the Family Physician’s training program are related to clinical education groups, comprehensive health centers, infrastructure, students, and Family Physician’s education curriculum. It is necessary to reform rules and regulations, structures, education, and motivation to overcome current challenges.

    Conclusion

    The results indicate that the education and training of family physicians in Iran face many challenges, and any planning to expand the current program without careful consideration and overcoming the challenges related to clinical education groups, comprehensive health centers, infrastructure, students, and curriculum, may lead to failure.

    Keywords: Family physician, Health services, General medicine, Medical education, Health houses}
  • زهرا محتشم امیری، پویا نقش پور، عباس جعفری شکیب
    تصمیم گیری استراتژیک در تمامی سیستم های بهداشتی باید بر اساس اطلاعات حاصل از الگوی بهره برداری از خدمات بهداشتی توسط جامعه و عوامل موثر بر آن همچون وضعیت اجتماعی و اقتصادی، تصمیم گیری های سیاسی، الگوی بیماری ها در جامعه و خدمات ارایه شده در این سیستم ها باشد.
    روش کار
    در یک مطالعه مقطعی در زمستان سال 1382 تعداد 2968 خانوار روستایی به روش نمونه گیری چند مرحله ای خوشه ایتصادفی از خانوار، مورد پرسشگری واقع شدند. جمع آوری داده ها توسط پرسش نامه و از طریق مصاحبه با یکی از افراد خانوار بالای 15 سال توسط تیم پرسشگری و به صورت مراجعه به درب منازل صورت گرفت. قسمت اول پرسش نامه شامل اطلاعات زمینه ای و قسمت دوم شامل ثبت هرگونه مشکل بهداشتی و بهره گیری از مراکز بهداشتی و درمانی در طی یک ماه گذشته بوده است. داده ها پس از جمع آوری توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    در این مطالعه 12086 نفر با بعد خانوار70/4 بررسی شدند که از کل جمعیت تحت مطالعه 1670 نفر (138 در هر 1000 نفر، 141- 135 در هر هزار نفر با فاصله اطمینان 95%) در یک ماه گذشته، رویداد حداقل یک بیماری را گزارش کرده اند. از نظر نحوه درمان، 30 نفر (8/1%) به هیچ مرکز بهداشتی یا درمانی مراجعه ای نداشتند و 41 نفر (5/2%) خوددرمانی نمودند. از میان مراجعین، بیشترین مراجعه به مطب های خصوصی با 3/49%، خانه های بهداشت 5/26%، مراکز بهداشتی و درمانی3/12%، بیمارستان های دولتی4/6% بود و تنها 3/0% به بیمارستان های آموزشی مراجعه کردند. در این مطالعه سن، جنس و سطح تحصیلات با میزان بهره گیری از خدمات بهداشتی و درمانی ارتباط داشته است (0001/0 p<).
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد استفاده کمتر از خدمات بهداشتی و درمانی به خصوص مراکز دولتی چند عاملی است، بررسی عوامل موثر بر رفتارهای بهره مندی از خدمات، دلایل استقبال کمتر مردم از مراکز دولتی و هزینه واحد این مراکز در مطالعات بعدی توصیه می شود. گل واژگان: سیستم بهداشتی، بهره گیری خدمات بهداشتی، روستا.
    کلید واژگان: سیستم بهداشتی, بهره گیری خدمات بهداشتی, روستا}
    Mohtasahm Amiri Z., Mph), Naghshpoor P., Jafari Shakib A., .
    Introduction
    Strategic policy making in all health care systems should be based on information relating to health utilization behaviors and the factors determining this behavior such as sociodemographic factors, economic and political systems conditions, disease pattern and the care provided in health services.
    Methods
    In a cross sectional study, using a multistage cluster random sampling, 2968 rural households in Guilan in which the household head or senior person was above 15 years old were interviewed using a structured questionnaire. The questionnaire consisted of demographic variables, disease history, and health utilization during the past month. Data analysis was done with SPSS 10 software and χ2 test was used.
    Results
    In this study, 12086 people (family size: 4.7) were interviewed. In total, 1670 persons (138/1000, CI 95%: 135-141 /1000) reported of at least one medical problem in the previous month. Thirty (1.8%) had not sought any medical care and 41 (2.5%) had used self-treatments. The main sources of medical care were private clinics (49.3%), government-run outpatient clinics (38.8%), general hospitals (6.4%), and training hospitals (0.3%). Age group, sex and education affected the utilization of health services.
    Conclusion
    It seems that underutilization of health centers, especially government-run centers, is multifactorial and future studies are recommended focusing on factors affecting health care utilization, causes of low frequency of attending public services and unit costs of these centers.
  • نگرش پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در مورد آموزش طب سرپائی، 1381
    زهرا محتشم امیری، علی داوودی، پویا نقش پور
    سابقه و هدف
    مهمترین وظیفه پزشکان عمومی اداره بیماران سرپائی در مطب یا مراکز بهداشتی درمانی می باشد و علیرغم اینکه نظرها امروزه به سوی آموزش طب سرپائی معطوف شده، اما آموزش فعلی، آموزشی کلاسیک مبتنی بر بالین بیمار میباشد، لذا بر آن شدیم تا نظر پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی را که در اولین سطح ارجاع قرار دارند، نسبت به آموزش طب سرپائی جویا شویم.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه مقطعی، کلیه پزشکان عمومی مشغول به کار در مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در سال 1381 به تعداد 161 نفر مورد پرسش واقع شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه ای حاوی متغیرهای زمینه ای سن، جنس، سال فراغت از تحصیل، دانشگاه محل تحصیل و دارا بودن مطب خصوصی و 8 سئوال نگرش، از نحوه اجرای طب سرپائی در طی دوره عمومی دکترای پزشکی جمع آوری شد. سپس داده ها با استفاده از آزمون X2 تجزیه و تحلیل گردید.
    یافته ها
    در این مطالعه، 85 نفر (52.8%) نگرش مثبت و بقیه نگرش منفی نسبت به آموزش طب سرپایی داشته اند که ارتباط معنی داری بین نگرش پزشکان با سال فراغت از تحصیل، دانشگاه محل تحصیل وجنس وجود نداشته است. 139 مورد (86.3%) بیمارستانهای دانشگاهی را به تنهایی جهت آموزش دانشجویان جهت طب سرپائی کافی نمی دانستند. پیگیری بیماران را در مراکز بهداشتی درمانی بیشتر از بیمارستانها امکان پذیر می دانستند.
    نتیجه گیری
    این مطالعه نشان می دهد که آموزش طب سرپایی در طی دوره عمومی بصورت مطلوب انجام نمی گیرد و جهت ارتقاء کیفیت آموزش پزشکی نیاز به تغییر رویکرد از آموزش بیمارستانی به طب سرپائی می باشد.
    کلید واژگان: طب سرپائی, پزشکان عمومی, مراکز بهداشتی درمانی, نگرش}
  • علی داوودی، زهرا محتشم امیری، پویا نقش پور
    مقدمه. مهمترین وظیفه پزشک عمومی اداره بیماران سرپایی در مطل یا مراکز بهداشتی می باشد اما مشکل اساسی آموزش پزشکی، آموزش صرف بر بالین بیمار بوده و آموزش طب سرپایی محدود به درمانگاه های بیمارستانها می باشد که عموما به صورت نادرست اجرا می شود. در این مطالعه سعی بر این است که نظرخواهی از پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی در خصوص آموزش طب سرپایی در طی دوره عمومی صورت گیرد. روش ها. در یک مطالعه مقطعی، کلیه پزشکان عمومی شاغل در مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در سال 1381 به تعداد 161 نفر با پرشنامه ای حاوی اطلاعات مورد نیاز شامل سال ورود به دانشگاه از سال فراغت از تحصیل، دانشگاه محل تحصیل، جنس، داشتن مطب خصوصی، و نیز سئوالاتی نگرشی در مورد نحوه اجرا، طب سرپایی در طی دوره عمومی مورد پرسش قرار گرفت داده ها جمع آوری شده با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها. در این مطالعه، 8/52% پزشکان نگرش مثبت و بقیه نگرش منفی در خصوص آموزش طب سوزنی در طی دوره عمومی پزشکی داشتند. ارتباط معنی داری بین نگرش پزشکان با سال فراغت از تحصیل دانشگاه محل تحصیل و داشتن طب خصوصی وجود نداشت (05/0 p>) 3/86% بیمارستانهای دانشگاهی را به تنهایی جهت آموزش دانشجویان کافی نمی دانستند و محلهای دیگر همچون کلینیک های ویژه، مراکز بهداشتی – درمانی و بیمارستانهای دولتی غیر آموزشی را جهت آموزش پیشنهاد نمودند، 4/53% پزشکان اعتقاد داشتند که امکان پیگیری بیماران در مراکز بهداشتی-درمانی بیشتر ازمراکز دانشگاهی است. نتیجه. این مطالب نشان می دهد که حدود نیمی از پزشکان نگرش مثبتی به آموزش طب سرپایی نداشتند و جهت ارتقای کیفیت آموزش پزشکی نیاز به تغییر در رویکرد آموزشی بیمارستانی به طب سرپایی می باشد. آدرس. مرکز مطالعات و توسعه آموزش پزشکی, دانشگاه علوم پزشکی رشت, رشت.
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال