یونس شفیق

عوارض آسیب های بدون علامت چاقو در قفسه سینه ممکن است به صورت تاءخیری ظاهر شوند.
مطالعه به منظور یافتن عوارض و زمان لازم جهت کشف عوارض آسیب های بدون علامت چاقو به قفسه سینه انجام شد.
در این مطالعه 92 بیمار 11 تا 60 ساله که از شهریور 1379 لغایت فروردین 1380 به دلیل چاقو خوردن قفسه سینه به بیمارستان شهیدرجایی مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. معاینه و رادیوگرافی قفسه سینه در بدو مراجعه، 6 و 24 ساعت بعد از مراجعه انجام شد.
از 92 بیمار با 98 زخم بدون علامت در قفسه سینه، 6 بیمار (%1/6) دچار عارضه تاءخیری (پنوموتوراکس، هموتوراکس یا هر دو) شدند. تمام عوارض طی 6 ساعت اول تشخیص داده شد. هیچ عارضه ای در فاصله 6 تا 24 ساعت بروز نکرد.
برای کشف عوارض تاخیری آسیب های بدون علامت چاقو در قفسه سینه، 6 ساعت تحت نظر گرفتن بیمار در بیمارستان کافی است.

هموروئید از بیماری هایی است که وقتی به درجه دو، سه و چهار رسید لازم است با روش مناسبی درمان شود. یکی از عوارض عمل جراحی هموروئیدکتومی احتباس ادراری است. مطالعه به منظور تعیین میزان بروز احتباس ادراری پس از هموروئیدکتومی با جراحی باز و استفاده از رابیرباند انجام شد.
این مطالعه به روی 80 بیمار مبتلا به هموروئید درجه دو و سه انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 40 نفره تقسیم شدند که برای یک گروه درمان جراحی و برای گروه دیگر درمان با رابیرباند انجام شد. سپس میزان بروز احتباس ادراری در هر یک از روش های درمانی فوق مشخص و در تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های کای دو و فیشر استفاده شد.
12 بیمار در گروه تحت درمان با جراحی باز و 3 بیمار در گروه درمان شده با رابیرباند، دچار احتباس ادراری شدند که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (0214/0= p).
درمان هموروئید با رابیرباند نسبت به عمل جراحی باز با عارضه کمتری همراه است.

برای عمل جراحی فتق مغبنی از روش های بیهوشی عمومی، بیحسی نخاعی و بیحسی موضعی استفاده می شود.
برسی به منظور مقایسه میزان احتباس ادراری پس از جراحی فتق در بیهوشی عمومی و بیحسی موضعی انجام شده است.
در این کارآزمایی بالینی، 50 بیمار بالای 40 سال که داوطلب عمل جراحی فتق بودند، طی سال 1378 در بیمارستان شهید رجایی قزوین مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به روش تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بیست و چهار بیمار تحت بیحسی موضعی و 26 بیمار با بیهوشی عمومی مورد عمل جراحی فتق قرار گرفتند. همه بیماران دارای فتق مغبنی نوع دوم از طبقه بندی نیهوس بودند.
از 24 بیمار که تحت بیحسی موضعی عمل شدند، 3 بیمار (%5/12) پس از عمل دچار احتباس ادراری شدند و از 26 بیمار که تحت بیهوشی عمومی جراحی شدند، 10 بیمار (%38) پس از عمل دچار احتباس ادراری شدند. اختلاف دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (03/0p=). احتباس ادراری در عمل جراحی فتق با بیحسی موضعی کمتر از بیهوشی عمومی است.